Alle inzendingen over voorportaal OR hemel OR last van de wereld

Achtervolgd door wat je losliet, de liefde van je leven en het leven door de liefde, kun je niet meer aarden. Het openbaart zich in je binnenste zodra je oog in oog staat met haar evenbeeld. In alle heftigheid breekt het verleden open uit je ontgraven fotodoos. Wat als je toen… hoe komt een mens tot wat hij niet wil doen.…

traag vermaalden we spraak in onze mond die dag rook naar protobestaan in het voorportaal van verhalende kennis alles moest nog ontstaan als hoedanigheid er bestond geen herhaling daarmee was niets gezegd niets geschreven, niets overgegeven het bleek in afwijking van naderend grijs nog lang geen avond…

En ik me met mijn vijfentachtig jaren Dagelijks oefen in de dood, Ligt de nieuwe tijd al een leven lang Achter mij, en wentel ik me In alleen nog oude tijd, Voorportaal van het einde Waarin mijn laatste resten Zich onmerkbaar mengen Met het ook niet zichtbare Fijnstof van de straat…

die leidt over uitverkoren treden naar een niveau omlaag, in de draaikolk van de tijd kom ik mijn slakkenhuis weer tegen, overweeg zwaar mijn rug, de last voert me waar ik ben begonnen, naar een aardser hemel of de doden galerij of zijn die beide maar verzonnen, of is er nog andere weg terug?…

Je woont in waar je het beschrijft, de hemel kan niet lichter zijn, je stelt je in op dingen, die je drijft, met een steeds kleiner diafragma vast, haarscherp raak je het beeld, uitgelicht in een tegengesteld contrast, elk detail belooft een nieuw ontwerp, maar de realiteit slaat terug en de dichter verwerpt de last in schijn, een…

's Namiddags zagen we haar staan aan de drukke hemel, boven de helle daken: verdwaald, lauw en flets had de maan, het dient gezegd, toen allerminst iets van een baken. Misplaatst als een kikker op een racefiets, een smeltende, vale, in een dof laken gewikkelde bol kaas, hinkend naar niets via zenit en nadir, geenszins blakend.…

Vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het kruis in het hoge voorportaal ruikt het naar gecastreerde heiligen nu verbind me neem me mee nu vleugels raken de deuren als je opstaat -------------------------------- uit: 'Parmentier' jrg. 10 nr. 3.…

Maar, in zijn slakkengang, draagt hij de wereld op zijn glibberige, natte rug. Zijn lucht, zijn leven en tempo: hij draagt de lasten met gemak!…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

eenzaam in de nacht geen ster die knipoogt of even naar me lacht geen maan van goud die mij begroet of van mijn schaduw houdt er is enkel het zwart verbannen door duisternis voel ik me zo eenzaam in de nacht!…

Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

Rust zacht Ik vang die woorden en strooi zachtjes andere uit Je bent nu vrij Je energie in beweging los van de aardse last Zonder verdriet en pijn Misschien wel verenigd met hen die je miste, ben je niet eenzaam meer Een beetje hoger nog dan de vogels Als ik omhoog tuur naar de hemel…

in de weer vele handen maken licht werk dat wordt toch althans beweerd want samen staan we sterk ook vogeltjes worden niet vergeten nestkastjes hangen in de bomen zaadbollen en korstjes voor hun eten gelukkig en voldaan kunnen dromen zowel de vogels maar ook wij leven het best in harmonie samen gelukkig en wat blij in deze wereld…

Met stil verlangen staart hij naar de hemel en krijgt dan vertrouwen.…

't Is de laatste roos van de zomer die de ochtend begroet, alleen. Bloemen die haar eens vergezelden, zij verschrompelden één voor één. En geen knop zal openbloeien tot opnieuw de lente weer ontwaakt. 't Is de laatste roos van de zomer die mij altijd weemoedig maakt. Nu de laatste roos van de zomer aan haar tocht naar de herfst begint…

Maar klaarder tinkelt ster na ster De hemel spant zijn sterrekleed Weer over ‘s werelds last en leed En schenkt wat alles zorgt en strijdt de weldaad der vergetelheid.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

stilte Omgeven door hemelse Muziek en engelen van licht…

ongelezen, beproefd, bevattelijk, om uiteenlopende redenen het gedicht spreekt uit wat er staat, bos omzoomt het voorportaal dicht, ongerijmd, vertwijfeld en in opstand tegen lege orde het gras spreekt geen taal, is dienstbaar aan groenheid, aan zomergoud tot het woord sterft, tot boek verheven, aan begrip voorbij…

Niks duurt... voor altijd ook al denken of wensen, wij mensen, dat ooit eens! Niets is voor altijd alleen het land waar altijd alles is, is voor altijd!…

Liggend bij de mooie blauwe zee de golven breken, brengen geluiden mee, die worden omgezet in tonen en muziek van harpen, fluiten en violen het klinkt in mijn oren als hemelse akkoorden dit orkest door Hem geleid heeft mij van mijn last bevrijd ik droom weg op wolken van geluk deze dag der dagen kan niet meer stuk…

Door één lief woordje zou zich laten winnen, Door één gebaar of vriendlijke oog-opslag Of door een luide open-heldre lach Na veel gevlei's en zachtjes-aan zoet minnen Ik, die droef-wachtend op des Levens tinnen Melodieus zit klagend, naar de dag Opstijgend glorieus, van wat eens mag Bevredigen mijn ziel…

Donkere wolken Vol dreiging in Het westen Met een paar Laatste sliertjes Licht van de Voortijdig ondergaande Zon - de dag die Zich vermoeid al Vast te rusten legt Voor ze voorbij is En dan onverwacht Een geweldige kegel Van licht die schuin Over het toneel van Deze wereld strijkt En U die ons zo maar Voor het voetlicht…

vroeg voorjaar breekt zich het hoofd over de torens duiven staren zich wezenloos op de stigmata ze schijten op het kruis in het hoge voorportaal ruikt het naar gecastreerde heiligen nu verbind me neem me mee nu vleugels raken de deuren als je opstaat ------------------------------------------- Dit gedicht van Albertina Soepboer…

Zilver de hemel, donker en stil de bergen -- alsof ze slapen.…

De last zonder slopende gedachte De dragende muren die het dak laat rusten De last is zwaar De last lacht, ik rust…

Die ooit de naam mens kreeg, Te lang geleden al om er Vandaag ook nog maar enige Consequentie aan te verbinden, Dreigt zijn waarde te verliezen In de draaikolk van dit redeloze Bestaan, een leven waarin woede En razernij het dagelijks winnen Van het gezonde verstand waarmee Hij weldegelijk geboren is, Maar dat niets betekent Zonder…