Alle inzendingen over wanhoop OR duisternis

Als je wandelt in de schaduw van je eigen radeloze gedachten, de zinloze cirkels van steeds overdenken en niet meer bij machte om een licht te creëren, de duisternis, de wanhoop je onrustige verbeelding te keren.…

Om verdriet en wanhoop te beslechten. Ze geven de innerlijke, gelukkige en vredige glimlach... de dag, dat de zon opkomt.…

Op het deksel van de duisternis bonken de honden, en monken; maar de nacht houdt stram haar grafieten, haar loodgrafieten palm op de warmte van het licht.…

de vriendschap door de tijd is afgevlakt is het tijd om te vergeten dat mijn naam jou nog iets zegt en dat ik ooit zal weten waar de oorzaak wordt gelegd Als het verdriet om een verleden tot verbittering heeft geleid en het zaad van haat gevoelens opgroeit tot zinloze strijd is het tijd om te bedenken wat je allemaal verliest en dat duisternis…

als het zicht is opgesloten in een cocon van duisternis zie je enkel een zwart verleden en vlucht je voor gemis als je niet mijn roepen hoort als zuchten van genegenheid is het ontvangen verstoord ook al ben je er toe bereid het is de levende dood die de geest besmet met verwachtingen in nood of het uitzien naar niets alsmaar terend…

vurig likt de nacht dichte duisternis bloot dorstig en hunkerend naar schone handen violen klagen de modder aan die langs veel mouwen druipt duisterval laat zijn sporen na op blondgeverfde traptreden de snerende klanken glijden langs de leuningen naar beneden en eindigen in een weerspannige schoot er is geen weg terug al krijsen…

Laat de nacht nog even duren Laat de ochtend nog niet gloren In duisternis kan ik je vinden Zo direct ben ik je kwijt…

achterwaarts kijkend of rotonde lopend naar voren of zit ik achter slot en grendel waar niemand mij kent en ook ik mezelf niet begrijp raak ik daar ooit aan gewend het lijkt doelloos vissen met aas zonder hengel en een onbekende mijn gedachten ment het is dolen in gewelven, overvol of door leegte uitgeput ik word gedwongen duisternis…

Met ogen die aan duisternis wennen omdat ze geen zonlicht willen kennen. Je ziel is net zo donker als de nacht de schaduw heeft je in zijn macht. In je binnenste mag niemand kijken je eenzaamheid zal niemand merken. Nu de wereld je alle hoop op liefde en geluk, voorgoed heeft ontnomen.…

nog steeds herken ik ze mensen, die zwalken geknakt door ondragelijkheid zware energie heb ik gegeten mijn cellen schreeuwden tanden knarsten door zoveel duisternis bijna gaf ik op houvast was verdwenen ik draaide mij om keek mijn angst aan zag dat hij liefde is…

Wees niet bang Ik blijf dichtbij Dit gaat voorbij Ik sleep je door de bagger heen Naar de overkant Pak mijn hand Door de catacomben Van de duisternis Angst, verdriet Verbintenis Ik blijf dichtbij Wees maar niet bang Dit gaat voorbij…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

zag je mijn wanhoop niet je zou terugkomen maar zag je nimmer weer snedige kou doordringt nu ook mijn hart zich vermengend met de kilte van weleer…

Eenzaam in de duisternis, bij het licht van de maan. Schreeuw en Sla ik, alle woede uit mijn lichaam. Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat.…

Dwaallichten, zwalkend als dolende zielen, zochten wanhopig hun weg naar de winst, de glans van het brons spoelde weg van hun hielen - de schim van hun trots meegevoerd door de wind.…

Ik loop naar het venster en sluit de duisternis buiten tegelijk met de room gekleurde glanzende gordijnen van satijn het binnenste van mijn ziel de woonplaats van het nimmer uit te doven licht de adem van Zijn Woord waarvan wij woorden maken in een gedicht in blijdschap, wanhoop of ontsteltenis schrijven bij Uw licht…

Als het seizoen vernieuwt uit de trechter van een kille duisternis moeten wij nog hechter slapen gaan en het licht laten schijnen over dromen die ons benauwen.…

grenzen vervagen groeiend onbehagen uiterlijk stoer en sterk sleept hij zich naar het werk verdronken in zijn verdriet hij voelt het niet herinneringen verdwijnen verlies van de zijnen zoekend in zijn hart raakt hij steeds meer verward verdronken in zijn verdriet waarom o waarom zag ik het niet?…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Niets dan pijn is wat ik voel Niets wat ik kan doven Alle lichten zijn al uit Ben het droevig masker gebleken Van de zwarte gal zijn bruid Huilend strijk ik glad de deken Dom te hopen op de dag Klein om niets te willen voelen Nu ik zie wat ik toen zag Steek ik niets meer onder stoelen Ik ben de vleesgeworden wanhoop Ik ben het lege…

In weerspiegelde reflectie Als door een bliksemstraal getroffen Het voltrokken, het prestigieuze 3e uur Een hand verbonden en verstrengeld Strakker en strakker aangetrokken Het koord rondom mijn hals 3 maal na de bekoorde slagen galmend vanuit de verte daar naar waar ik heen tracht te gaan en waar ze dan voor mij luiden In weerspiegelde…

Verborgen achter blonde haren een longdrinkglas tussen de lippen zat ze roerloos op haar stoel verzonken in stille gedachten naar een onzichtbaar iets te staren da as van haar sigaret te tippen haar ogen zoekend naar gevoel een hulpeloos wanhopig wachten zo zag ik haar achter het raam een hand als steun onder haar kaken moest de harde pijn…

tegenwind verwarde me en daarna was je verdwenen transparant geworden tegen de achtergrond van glas zette mijn handen aan je mond omdat ik schreeuwen wilde met jouw stem, blijf bij me - of ben je mij nu al vergeten wanhoop kleurde woorden rood en als bliksemschichten gierden stemmen door de zwartgerande tekeningen, zover ging de moed verloren…

Als zo'n verdriet uw leven klieft dat wanhoop u bijkans doet zwichten en u zich niet meer op kunt richten zoek dan die ene door u geliefd om uw duisternis te verlichten, die ziet hoe zeer u bent gegriefd.…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

de aarde verdoofd een mens verslagen, van zijn geest beroofd hoe moet ik het sterven verdragen als het na de nacht niet wil dagen…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil…..…

en schokt, zijn hart gevuld met boze dromen, zijn geest vervuld van heftige demonen die hem beheersen, en ik vrees elke nacht omdat de duivelszonen zijn ziel en geest willen stelen bidden kan ik niet, want eeuwig ongelovig, ik wilde mij nooit binden aan god,gebod verscheurd zie ik hoe mijn lief lijdt, zwoegt en zucht, en wordt verteerd, wanhoop…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…