Alle inzendingen over ware

Ik zou me willen nestelen in jouw armen Als jij het bent, waar ik naar verlang Ik zou je met mijn liefde verwarmen Ik wacht...Maar wachten duurt zo lang Zou jij bestaan? Man van mijn dromen? Ik heb het altijd wel gehoopt Mijn droom is nog niet uitgekomen Of wacht ik onverhoopt?…

Verdwalen is zijn liefste wens. Maar er is een leegte die hij niet meer wenst maar volgt wanneer hij zijn gedachten verliezen wil en weet dat alleen zijn schaduwen hem zullen geven wat hij zal blijven wensen.…

Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw Met wie ik velen uren heerlijk passioneel vrijen zou Met wie ik zou willen wandelen hand in hand Willen stralen van geluk onze voetenstappen in het zand Heerlijk glimlachend Mijn hart vreselijk veroverd door jou Waar ben je toch mooie lieve warme vrouw…

Als er een eind is gekomen aan al je dromen dan moet je je ogen openen en kijken wat de mensen de wereld aandoen en dan vraag jij je misschien ook af: "Waar ben ik (in Godsnaam) dat men dat mag?"…

De kleine dingen in het leven, Momenten van geluk. Ik zou wel alles aan je willen geven, Maar jij, jij hebt het veel te druk. Ik zou zo graag eens met je praten, Over doodgewone dingen. Je hebt het niet in de gaten, En ik wil ook niet aan gaan dringen. Ik kan je niet bereiken, Mijlenver ben je weg. Ik zie je naar me kijken, Maar je luistert…

O liefde, al ken jij alle vragen jouw koolmeesogen, jouw tarwekorrelzon, jouw hart van een amandelpit, geven geen antwoorden en jouw macht van het zwijgen leert de ware grootheid van de mens ligt in zijn zwakte. O liefde, hoe klein ben ik in jouw ogen, hoe prachtig is jouw gloed, hoe hard is jouw waarheid...…

Waar ik ben is de stilte de schaduw van gedachten en regenbogen die me leiden en verlaten.…

mijn gevoel verward ik ontknoop mijn gedachten heb jou gevonden…

Leeg is het strand de laatste golven opgerold ingepakt door vroege schemer stil is het land waar het morgenlicht samensmolt met jouw kleuren en ik neem er iets van mee waar is de zee?…

Zon de duiker dirigeert de aardkorst nacht beluistert heimelijk Engelse radio’s Jammer Morgen zonneschijn nu zelfs al sterrenschijn En de nacht weet niet waar kruipen…

Niet waar? Een snede vlees op deze snede brood, en, dankend nóg, een stille sluier om de zorgen... De ruste naêrt. Gelijk een aarzelende morgen wacht ons de slaap, bijna nog schoner dan de dood... 't En is niet veel wat ons van vroeger hopen rest; maar draagt ge niet het kind van onze zaligheden, o vrouwe?…

waar ben je lief, ik kan je niet bereiken ben jij aanwezig in dit schijnbaar dorre lichaam zie ik jou nog als ik in je doffe ogen kijk kan ik je nog vinden in je onverstaanbare taal je bent er nog, ik zie je wel ver weg, maar je bent er nog wel…

Woede geeft paarse voetzolen spijkers. Drenzend verdriet dooradert de weg die om te gaan rivierend tussen straatstenen draalt en drupt. Huisbaans. Tegendraads. Voorts en zowaar dik voldaan. Uitwasemend de grimas van een geledigde pop. De papieren rolmaat uit verleden, tijd geleden. Getuigen die langzaam wegsterven in beelden…

Hoe kan het zijn, dat ik nu pas besef dat het geen zin meer heeft om te wachten. Probeerde je het dan, op de één of andere manier een beetje voor me te verzachten Heb je dan gelogen toen je zei, dat je ook zoveel hield van mij. Ach ik weet best, jij hebt ook jouw verdriet. Maar me zo negeren, dat doe je toch gewoon niet. Want…

wanneer de avondvogel zwijgt de hemel hoge sterren krijgt en al het leven rust dan zweven geuren door het woud waar rood het zoete wit ontvouwt als nacht haar kelken kust…

in een bos waar woorden zinnen naakte taal hemelsbreed gespreid en haar antwoorden geeft op mijn vragen en lachte naar bladeren die dreven op het water als zwarte vleugels van verdronken vlinders schreven ze daar op het bleke zonlicht woorden en waar werden ze vergeten? waar zijn die woorden, waar?…

waar ben je ik zoek je ik roep je ik schreeuw je naam je komt niet je loopt voorbij kom terug draai je om nu kijk me aan zeg iets alstublieft laat me niet alleen…

Waar woekert ideevorming Waar is geen communicatie Waar ontbreekt ieder dialoog Waar ontstaat de consternatie Waar beginnen vooroordelen Waar vreten twijfels je kapot Waar verdwijnt ieder respect Waar zijn het keuzes of je lot Waar is de openheid eigenheid Waar is liefde het ware gevoel Waar is de warmte weggelopen..…

Waar zou ik zijn zonder mijn Vrienden. Waar zou ik staan zo helemaal alleen Ik was vast helemaal nergens Dank zij mijn Vriend kan ik altijd ergens heen. Ik hou van je, Vriend, Vriendin.…

Een telefoontje, Een kaartje, Een arm om me heen, Het hoefde niet veel te zijn Als ik maar wist dat je even aan me dacht……

Gewoon mezelf, dat wil ik weer zijn Nu ben ik anders en dat doet veel pijn Vroeger lekker mijn ding doen Nu doe ik vanalles en blijk ik een oen Mezelf kan ik niet zijn, dan verdrink ik in het diepe Dat zou je vroeger niet hebben gezegd van dit type Ik ben weggevaagd en kom niet meer terug, Tuurlijk wil ik het wel en wil ik de brug.. terug naar…

Als dan nu is geworden zich vastbijt in het lijf stroef en hardnekkig dagelijkse kwelgeest wordt - waar heb ik het dan over? Als ik toen dan al zag heb ik jaren uitgelachen verprutste overmoed kwijnt laf weg in hoekje - waar heb ik het dan over?…

Waar moet ik het zoeken waar lag het ’t laatst? Waar is ’t gebleven ik had in mijn haast de plek niet gemarkeerd. Waar ligt het dan nu, waar had ik ’t laatst, waar gebruikte ik het, is er iemand die aast op wat ik zoek tot ik erbij neerval?…

Ander licht, zie ik, in huizen waar ik eens kind aan huis was. Mijn stem klonk door de vroege avond Oewaai ! Oewaai!! Dan met mijn vrienden langs parken en speeltuin. Waar mijn hart weer thuis zou willen komen, maar waar ? Waar zijn de vrienden na al die jaren? Waar is zij??…

Het is donker Ik zit alleen op de grond Luister mijn voicemail nog eens af Bekijk wat oude foto's en vraag: Waar is de liefde nu?…

Hopen, wachten op dat hij zal komen De Ware Jacob.…

ik kijk naar de schemering ik kijk naar de vogels ik kijk in de verte vanaf het strand Het wordt maar drukker Geen moment van stilte, noch bezinning. Ik ga verder zonder erbij stil te staan. Plotseling kijk ik om en alles wordt zwart. En dan valt alles op zijn plek. Mijn wereld stort in. Ik weet het weer. Het is een wereld zonder jou.…

weemoed kleurt de lucht grauw grijs snijdt littekens in mijn ziel maar hoog boven winden spreidt meeuw haar vleugels hoger steeds hoger draagt zij de pijn ver boven ruimte en tijd geen stilte geen lawaai niets is alles - alles is niets haar klagelijk gehuil verdwijnt in nevelen op vleugels gedragen offert zij zich aan de zon terwijl tussen…

en of een dag een marge heeft niet meer of minder of het eindigen van de nacht nog telt evenwicht is iets dat je moet loskoppelen en cohesie bestaat uit factoren waar regen uit wind slaat en wandelt door mensen het enkelvoud van eenzaamheid zodra je ergens bent, maar waar…

Waar ben je? Waar blijf je? Ik zoek je al zo lang! Waar ben je? Waarom ben je zo lang weg? Ik mis je! Ik ben zo bang! Ik hield van je Totdat je dat flikte, Nu ben je mijn aartsvijand.…