117 resultaten.
De avond heeft de ontroerde golven
poëzie
4.0 met 20 stemmen 4.974 De avond heeft de ontroerde golven
Zacht in sluimering gekust.
’t Windje doet geen rietpluim wiegelen;
Plompenblad noch roos weerspiegelen
Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust.
Maar op eens - de wateren zwellen,
Hoe ze golven, meer en meer !…
Morgenzee
gedicht
2.0 met 12 stemmen 4.763 Dromende spiegel
zwijgend en afgemat,
in lome wiegel
glimmend en glad
Diep van de wolken
dalen de schimmen af,
Donker bevolken
´t groot watergraf.
Zo wel bevaren,
vreugden en leed ontvlucht,
doodmoede blaren
doodstille lucht.
Rimpels verdwijnen,
kleuren gaan doelloos om,
vluchtende lijnen
Keren weerom.…
Scherzo.
poëzie
3.0 met 5 stemmen 1.398 Laat de luiken geloken zijn
wiege wiegele weine
en de stilte onverbroken zijn
wiege wiegele wee.
V.
Gij, eersteling, hebt neergezien
in mijne ziel; een dicht gehouên
mensenbestaan lag te aanschouwen;
voor u ook voor het eerst misschien.…
'K zat, jong, graag in mijn perenboom te deinen
poëzie
4.0 met 38 stemmen 1.681 Mijn zomerzon zag 'k in mijn tuinen schijnen,
Zelf in groen licht op wiegelende bank;
Een open schoolraam galmde in zeur'ge klank
Van kale en korte Karels en Pepijnen.
Zo, daadloos, boven 't leven, kijk ik toe:
Mijn wereld ligt in de avondzon: 't wordt laat.
Mij zelf en and'ren heb ik ondergaan.…
Afscheid
poëzie
3.0 met 10 stemmen 1.354 Nog eenmaal wil ik gaan door open weiden
tot waar de zee van ‘t onbewogen licht
de val ontvangt in wiegelend evenwicht
en vlied en vloeit naar ‘t golven der getijden.
Nog eenmaal waar de landelijke wegen
elkander kruisen in het lage veld,
de holle wilg over het water helt
en ruine pluimen in de wind bewegen.…
Spiegeling
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 134 wil zij gewoon vertellen,
over de zonneschijn, hoe groen het gras,
hoe fijn het is, het was,
zoals een kind zijn bellen blaast
met kleuren van de regenboog,
hoe licht ze zweven en hoe hoog
om niets, om alles, blij in mei
't vertellen van een vrijpartij,
de hemel blauw, de witte wolken in een sloot,
hoe de plevier al floot,
de spiegelende wiegelende…
DE SPIN
gedicht
4.0 met 8 stemmen 2.130 Ik vang je op in mijn wiegelend bed
O wond in mijn maagdelijk net
O liefste verloren in mijn schoot
O worsteling in liefdesnood -
ik wikkel je in mijn zijden geweld
ik houd je met duizend armen omkneld
ik verstik je in een cocon van gloed
ik drink je zachte blanke bloed
dat rinnend gulpt en schreit -
en volgedronken op het kruis
van mijn…
Meisje
poëzie
3.0 met 36 stemmen 5.414 (Dan ben ik naakt en mijn naaktheid wiegel
ik vóór de zacht-belichte spiegel, -
de elektriese lamp is gehuld in een zijde-bloedrode bloem. - )
Ik wacht en voel 't immense van mijn leed,
wijl ik slechts vaag weet mijn leven inkompleet.
26 mei 1916…
DE SPIN
gedicht
3.0 met 17 stemmen 10.649 Ik vang je op in mijn wiegelend bed
O wond in mijn maagdelijk net
O liefste verloren in mijn schoot
O worsteling in liefdesnood -
ik wikkel je in mijn zijden geweld
ik houd je met duizend armen omkneld
ik verstik je in een cocon van gloed
ik drink je zachte blanke bloed
dat rinnend gulpt en schreit -
en volgedronken op het kruis
van mijn…
Hun lach.
poëzie
4.0 met 11 stemmen 2.692 De wolken beginnen te varen,
De bomen in wiegeling
Hebben gezang van blaren,
En alles - Herinnering,
Het Heden nú, en het Verwachten,
Het nóóit moede licht van de zon,
Het korengeel, het smaragd en
Het bloemenrood bij de bron,
Het geluid van een vogel jeugdig
Vol uitgelaten genot,
En hun eigen stemmen, vreugdig,
Als een levens-danklied…
De sterfling zoekt
poëzie
3.0 met 9 stemmen 2.685 O, Vrouwe, ik wiegel stil op 't klare stromen
Der diepe ziel, die uit uw ogen smacht,
De speelziek-schalkse, dan weer peinzens-lome.
En 't is mij of na lange lijdens-nacht
De zoete schim, Madonna mijner dromen,
Haar zonnig hoofd tot aan mijn boezem bracht.…
ZWAAN
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 194 Daarin varend als een zwaan
trek ik achter me een baan
waarin rustige gedachten
met een trage golfslag wiegelen.
Zo stil zal ik altijd drijven
over gladde, effen grachten.
Het onwezenlijke gaan
door die spiegel doet me aan
als een droom, die vele nachten
me bezocht, maar nooit wou blijven.…
IJskristallen
poëzie
4.0 met 1 stemmen 626 En mij dunkt, die ijskristallen,
waglend, wiegelend in de maan,
'k hoor ze klingelend, klangelend vallen,
'k zie ze vonkelend, flonkerend vallen,
in de lange, lange laan...,
tjankelend vallen, tjankelend vallen,
honderdtallen, duizendtallen
vallen, vallen, vallen, vallen
in de lange, lange laan.…
Open en onvoltooid
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 43 Wie nog tranen over heeft zal
zich daar tegen moet weren, of
opgaan in een bodemloze wereldzee,
waarop zwarte zwanen zich laten
wiegelen met de sterren mee.…
Overgewaaid
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 63 Lelies in geel woekeren
en bedekken het wiegelend wateroppervlak
met schubben, als afgeronde harten.
Een waternimf, ze springt van blad tot blad.
De Eem blikt mild, in haar zilver en haar stilte.…
Droomdrogsel
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 168 Daar tuimel je uit je ziel
Drollig draaiend verspijkt puntend
Kies kas gekozen hazenpad
Manliefde druppelig vergooiend
Spetters op klevende oogharen
Knipperende knaspige pupillen
Blind blad blader zijn fijn venijn
Wiegel weg gevlogen warmte
Met glasvensterige scherpe stukken
Steek je wulps woest stotend
In zeisige zolvende zachte man
Hieper…
EMILY DICKINSON 593
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 317 Magie draagt voor zover bekend
Zorg voor een heidens element
593
I think I was enchanted
When first a sombre Girl-
I read that Foreign Lady-
The Dark-felt beautiful-
And whether it was noon at night-
Or only Heaven-at Noon-
For very Lunacy of Light
I had not power to tell-
The Bees-became as Butterflies-
The Butterflies-as…
[ Soms schittert de zon ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 22 Soms schittert de zon
in de druppel die ik ben --
in de levenszee.…
Nog maar het begin
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 100 Ben ik bij jou dan ben jij bij me
maakt niet uit waar of we zijn
of waar we dan mee bezig zijn
want da's het enige dat telt
ongemerkt passeert de tijd
voor mijn gevoel staat hij ook stil
wanneer we samen lachen zingen
als jij me kust word ik zèlf stil
Kleuren schieten door me heen
ik wou dat ik ze zo kon zingen
voel duizend en één…
AVOND IN DE STAD
poëzie
3.0 met 38 stemmen 5.437 Nu komen van over de zwarte stad,
nu stijgen op uit het wiegelend nat
van de kille, duistere grachten,
de kille, zwarte gedachten.
Ze zweven zwijgend door 't venster heen,
op iedere schouder zet zich één,
op mijn hoofd, mijn borst en mijn brauwen,
ze drukken met klemmend benauwen.…
Nooit saai
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 19 Eerst kijk ik naar de man aan het tafeltje
dan naar het raam van het strandcafé
stil als een foto, witte lijnen om de ruiten
die mijn aandacht vasthouden
zo mooi dat het me niet verveelt -
het wit! het licht! de vlakverdeling!
Ik raadpleegde de wijsheid
van het internet: Waarom
zijn foto's nooit saai?
en kreeg gerijmelde gemeenplaatsen…
De Bergbries
poëzie
4.0 met 3 stemmen 365 En waar de bomen schaduw wuiven
En als kwikzilver 't razend nat
De wiegelende bloem bespat,
Buigt zich de wandlaar warm en mat
Van 't stijgen, knielt en drinkt zich zat
Aan 't leven dat de stroom bevat,
Dat vóór de stroom de wind bezat,
Dat uit de ether hem gegeven
Een vlaag is van het eeuwig leven,
Verschonken voor de moede mond…
BRUTUS' VISIOEN
poëzie
5.0 met 1 stemmen 525 En dromend lag hij daar, onduidelijk
het wiegelen vervolgend van het stervend licht der lampe,
de moede geest vol droeve beelden van
zijn stortend oud gemenebest, zijne omgebrachte vrienden,
de uitslag van de allerlaatste strijd,
die 's anderendaags in gindse veld alleenheerschap en vrijheid
om Rome en om de wereld zouden strijden;
toen al met…
De lente komt van ver, ik hoor hem komen
poëzie
3.0 met 37 stemmen 7.217 Goud is het in de lucht als goude heiligen,
in labberlichtkleden, de zeilige
die nu de aarde bevaren, bezeilen,
over de luchte meren
met het zachtgladde kleed scheren
en blijven wijlen
en komen keren,
het zachte hoog luchtkleed tillende zeilen
ze hene en weer wiegelende
en blikken zich spiegelend
in de blauw verwarmde waterevlakken…
Mijn liefste, herinner je Kathmandu?
netgedicht
5.0 met 14 stemmen 316 Onze zatte lijven wiebelden op de wiegelende planken.
Mijn liefste herinner je, het staren van de smalende maan?
Lichtgetijden dansten op je deinende borsten en hete kont.…
Op een pauw-oog vlinder
poëzie
5.0 met 4 stemmen 3.106 Dan maken mijn vluchtige blaadjes
Al wiegelend verliefde praatjes;
Onttoveren stroeve lippen
Geparel van tanden-tippen,
En roemen purper gespreid
Nacht's wonderbaarlijkheid.…
Revolutionibus Orbium Celestum
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 94 Hij herformuleerde Aristarchus' theorie
En grondvestte aldus de moderne astronomie
Zodat er een nieuwe ideeënwereld naakte
Die aan ons bijgeloof een einde maakte
Met zijn planeet die om een ster heen draait
Heeft Copernicus ons gedachtengoed verfraait
Waardoor de wetenschappelijke tijd aanving
En de kerkelijke macht ten onder ging
Nu zitten…