Alle inzendingen over Psychologie

het motregent af en toe de regenflow bottelt het klimaat lyrisch op de bodem mild en zacht als een echoaansluiting strelen de regendruppels je gezicht net als de wind die je oor een beetje aait op een melodie van denken en van houden dit denkbeeld heb je geaccepteerd zoals het is meer details zijn niet nodig regendruppels dwalen…

uit het niets strooi je zand in mijn ogen onheilspellend niet minder pijnlijk werp je barricades op waarachter je veilig toekijkt, was je jouw handen in onschuld om jezelf van iedere blaam te zuiveren, veranderen korrels ineens in wijsheid daar jij uit de leer citeert die niet de mijne is blijkt het geheel gestoeld op drijfzand…

in de reflectie van het meer weerspiegelt een vaag vermaarde onverlet wist de hand zonder wisser als was het over een schoolbord glimlacht het nu snaaks naar toen kleuren nog dieper doordrongen uitgelopen mascara rolt zachtjes maakt het hoe hier te zijn geraakt niet meer uit, het is de schemer die zachtjes roept…

terwijl hij opstaat blijft zijn lichaam liggen lange gangen vol nevel verhullen zijn waarheid de geijkte ochtendplas wordt niet gemaakt daar de weg niet hetzelfde is als de dagen ervoor stapje voor stapje loopt hij al tastend voort door een wereld die nog nooit de zijne was nieuw licht begroet hem innig waar hij zich op 'n vreemde manier voelt…

lege ogen zijn zoekende vliegen door de donk're nacht zien hoe de maan in beek sijpelt scheren vliegende honden onhoorbaar door lucht vertroebelen zo het beeld dansen hoge bomen als wangestaltes langs de slingerende weg die alsnog dood loopt…

Ik doe mijn huid uit en hang mijn frustraties op aan de kapstok psychologische antwoorden heb ik allang in de wind geslagen die ze onlangs weer terug kopte waardoor het dubbel zo zwaar op de maag ligt spoel ik zonlicht door het gootsteenputje waar vreemde bloemen ontpoppen en zich meester maken van de ruimte die al even de mijne…

voorzichtig zette zij haar hart op een kier in de hoop dat men er zorgvuldig mee om zou gaan niet iedereen is zo, of toch groeide verlangen traag naar wat komen ging tot ze op het moment van ontluiken werd geplukt…

nu de waarheid aan de waslijn hangt zijn de kleuren zichtbaar vervlogen de wind heeft een oor te luister gelegd al het vangt zijn dromen uit 'n grijs verleden waar de oudroze harten nog altijd memoreren aan toen liefde nog onbevangen was zij als 'n regenboog kon ontluiken geurden bloemen mooier met hun fragiele verschijning deed 't menig…

toen ik het zat was dat iedere weg tot de hel leidde groef ik diep in mezelf totdat ik de kracht vond om hem te omhelzen ging hij in rook op…

verdronken in jouw woorden die er nu al niet meer toe doen zoeken vele ogen lichter weent de hemel tranen die waren blijven liggen in onverschilligheid wat het geheel niet opklaart al maakt het wel ruimte voor nieuw…

geschreven woorden blijken onbegrepen slaat de waarheid in stukken doet eenzaamheid bitter smaken het glinstert aan de horizon waar wolken zich te goed doen aan ongeschreide tranen ongebreidelde gedachten kleuren dieper, zij wijzen de weg die tot nu toe verloren lag…

op de drempel van het onuitwisbare legt men alle jassen af waar in het stoffelijke zo'n belang aan werd gehecht, zijn we uiteindelijk weer ieders gelijke…

Onder een deken van leugens houdt de (ware) toedracht zich verborgen zelfs de maan krijgt er geen vat op ondanks haar sprekende verschijning speels licht zij een tipje van de sluier op doch niet te veel, blijft mystiek de voertaal en straalt op haar mooist wanneer zij hen in ultieme vervoering kan brengen…

als door een sluier overvallen is de leegte juist nu zo groot daar het zicht vertroebelt doch nog net zienderogen voorbij vaart aan degene die al even verloren was gewaand tellen de tranen niet die het oproept maar ongeschreid zullen blijven, al kleuren ze inherent aan het gemis dat dwars door alles snijdt nu het moment daar is…

in de greep van de schemer vertaal jij de beelden beduidend anders dan ooit tevoren angstvallig hou je vast aan al datgene dat je lief is om de schijn te vermijden is niets wat het lijkt duizend vlinders in de lucht brandt de zon van binnenuit…

na vele donk're nachten door haar voeten te zijn gedragen, wandelt het einde langzaam in zicht 't vroege ochtendlicht doet haar ogen samenknijpen totdat ze is aangekomen bij de brug van verlangen stapt ze fier het voorland in…

op zondag werd ik wakker alsof het maandag was en stopte pardoes de vuilnis in de brievenbus zodat ik me op maandag kon verslapen en onverstuurde brieven opende om ze begrijpen bleek het thee-ei verdwenen tussen zoekgeraakte sokken die nooit weer om kwamen daarbij vervloog alle hoop op een ijsvrij weekend…

wind wappert haren systematisch door elkaar de kleur vervaagt tijdens onbezonnen regenbui waarop niet is gerekend wordt zij met open armen verwelkomt en spoelen ongeopende glimlachen verder weg dan ooit…

Regen gooide roet in het eten daar de reis nu twee keer zolang zou duren niet dat de soep zo heet gegeten zou worden al was daar 't laatste woord nog niet over gezegd…

zorgvuldig heringepakte herinneringen dralen door gangen die lang onbelicht bleven op 't randje van vergetelheid toch zijn de beelden zo weer daar als herlezen woorden zachtjes aan terugvoeren naar toen een duidelijk omlijnd beeld was er niet bleken scherven onlijmbaar, verstorven boeken wachten stoffig op de komende reis…

kleren kleuren schuchter in het bijzijn van de zon grijsheid steekt vaal af tegen de muur waar zonden geen klaagzang meer aanheffen verstommen helse regenbuien achter 'n kinderlijke lach…

Zoals zo vaak tijdens het lezen opeens opkijken. Een halve cirkel de wereld in. Lucht, tuin, huis, half maantje. Dan via wang en neus terug in je hoofd. Is dat mijmeren? Is dit schrijven? Finaliseren. Even geduld.…

onder de hemel in open luchtstromen woorden reizen omhoog als sluimerende schatten voor het hart teder groeit het licht onverstoorbaar, wonderlijk op vleugels van passie de schoonheid ligt vrij met mijn schaduw van de vrouw-ziel warme accenten vallen de dageraad groeit met visie dat waakt over de stappen gekleurd, op levendige manier…

van de binnenkant naar buiten tikkend op een leeg omhulsel aanschouwt zij wat er buiten afspeelt dat haar niet raken kan, of toch distantieert zij zich onbewust van gevoelens die niet de hare zijn de eenzaamheid is groot zo ook de angst om te spreken het onzichtbare gevecht…

het zeilschip vaart uit haar ogen golven die het strand kussen vangen haar geschreide tranen waarin sterren nimmer doven zullen schrijft maanlicht volzinnen in de zee die klinken als 'n ondergronds gezang speelt de wind met het rulle zand dralend drijft zij uit het zicht…

wolken vol leugens passeren langszij dreigend hemelwater kleurt donkergrijs speelse spreeuwen walen om de hete brij die voorlopig onaangetast blijft ze blijven de waarheid voor die zich schuilhoudt langzaam rekt de ochtendzon zich uit…

je verwaait me in de regen danst pirouettes in de wind tilt me op tot grote hoogtes schommelend door elke gedachte ontleen ik kracht uit gegeven kleuren maant de zon tot stilte die aan de hemel genageld staat daagt onderwind haar uit roerloos geniet ik aan de zijlijn…

zijn dwaze jaloezie vraagt tijd en aandacht uit ijdel en ik heb een douche die heeft altijd dezelfde flow voor de vrede…

en ik veeg de rimpeling weg met vingers die herinneren om dat te doen wat nodig is en ik draai de tol in mij zwart-wit…

Het licht dat zich naar buiten perst schijnt feilloos in de gevallen nacht onaangeroerd lijken de sponningen niet thuis te geven, doch ontkent de maan stellig…