Alle inzendingen over over OR verlaten OR alleen

De wind en het grauwe weer gaan over mijn hart, en ergens over een dak waar ik heb bemind; de winter wordt koud, en de struiken zijn al zwart - over een plek waar mijn graf zal zijn gaat de wind. Ik zou vuur maken als zij hier weer bij mij kwam als eens in dat oud verhaal van haar en van mij; maar nu sta ik, stil en denkende, bij het raam -…

wij zijn alleen verlaten bedorven maar samen.…

De eerste keer dat je kind uitgaat, Alsof die je voorgoed verlaat. Je voelt je leeg en alleen, Ook al weet je bijna zeker dat ie verzorgd wordt als geeneen. Hij wordt al zo groot zo denk je dan, Maar ach het loslaten moet.. Dat hoort erbij en is ook wel eens goed. Maar ik voel me nu zo verlaten...…

Ik voel me alleen en verlaten maar niemand heeft het in de gaten; iedereen leeft maar door Echt belangrijk ben ik dus niet niemand hier die mij echt ziet; iedereen leeft maar door Als ik nu niet meer zou leven niemand zou daar wat om geven; iedereen leeft toch door Ik voel me verlaten en alleen ik weet echt niet meer waarheen, want…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Ver weg alleen van moederziel verlaten loop ik door de straten van weleer. Blind ongehoord aleen schuifel ik voort. Zoekend huilend vragend alleen. Vragend naar gehoor loop ik maar door.…

Hoeveel mensen zijn ongelukkig alleen? Ik ben géén van beiden! Ik ben ongelukkig in de liefde, maar niet minder geliefd. Ik ben gelukkig alleen, maar niet eenzaam, verroest en verlaten.…

Omdat ik niet wil dat je me verlaat, Omdat ik niet wil dat je niet bij me bent, Omdat ik niet wil dat je weggaat, Omdat ik niet lannger wil lijden onder jouw pijn, Omdat ik niet langer alleen maar wil denken aan jou, Omdat ik niet langer je lieve blik in m'n gedachten wil zien, Omdat ik niet wil dat je koude hand straks uit de mijne glijdt,…

jij hebt mij verlaten verdriet prikt in mijn ogen die alleen nog maar zwart zien ik stort in de afgrond van het randje van jouw hart een eindeloze diepte in met grote snelheid verlaat ik jouw lichaam ik val uit jouw verlangens om plaats te maken voor een ander maar jij verlaat mijn lichaam niet ik houd jou gevangen voor onbepaalde…

in de kamer zit een vrouw starend de muren om haar heen zijn vuil het behang gescheurd haar ogen dof en gesloten ze begrijpt het niet alles heeft ze hem altijd gegeven haar handen haar ogen haar geest haar lichaam en nu na jaren van dankbaar gebruik heeft hij haar verlaten ze voelt zich vuil haar gevoel verscheurd ingeruild…

Ik heb gelachen, wijl ik niet wou schreien Toen mij de vriend mijns harten had verraden Ik stond alleen aan 't kruispunt onzer paden Hij ging, waar blijden zich ten feestdans reien Vaarwel den weg dien wij te zaam betraden Mijn gids verlaat mij in donkere doodsvalleien Waar zon noch bloem mijn blik met hoop wil vleien En 'k eenzaam…

Overleven Ik zit hier nog hoewel je blik had kunnen doden maar dodelijk gekwetst heb je mij toch door kwaad te zijn mij niet te kussen toen je driftig brak uit mijn omarming…

terug bij vroeger bij de evengrote verlatenheid onder twee ogen en duizenden gedachten dat mistroostige gevoel met de wrange vrijheid je erbij neer te leggen als het zakdoekje van niemand zeggen…

ik een engel heb die voor me zal zorgen Een vriend die mij door en door kent Buiten jezelf heb je niemand verlaten Je bent zelfs dichter bij mij komen leven Ik kan enkel nieuwsgierig zijn Naar de mooie dingen die je me nog zal geven…

Daar kom je aangevaren klievend door het water Groot en wit als een grote parel Je legt je geluiden stil je komt tot rust je staat nog in vuur en vlam tonnen water zal je als stoom verlaten Een knal een stalen ros rent naar beneden Iedereen opzij ik moet naar beneden Je boort je in de boden met je plomp gewicht Vast klampend en vol vertrouwen…

Mijn lichaam was jouw tempel waar alleen jij toegang had onze liefde werd gekoesterd als een waardevolle schat Maar op zekere dag verscheen de slang in ons paradijs ze wilde je verleiden en onze liefde was de prijs verslagen bleef ik achter als tempel, ingestort Ik mocht de liefde kennen maar mijn geluk duurde te kort...…

Niets van dat Al En zo meer... Onbruikbaar Oeverloos Moeras. Veters Zitten los. Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

als de morgen is gekomen en gisteren zal zijn vergaan dan ben ik met de zon vertrokken dan ben ik ver bij jou vandaan Mijn hoofd zal jouw kussen niet meer raken mijn arm 's nachts niet meer om je heen het punt is gekomen je achter me te laten vanaf nu ben je wat je wilt zijn, alleen Het is niet dat ik je er om haat of omdat je er steeds…

zoek geen schoonheid in bedrogen ogen zij kijken zonder glans de kilte heeft ze gewogen en naar de schaduw geleid daar spreken dorre takken met zout getraande bladen over desolate vlakten die als verstomd hun verleden verraden…

Je vertelde mij dat het uit was tussen ons ik zag je niet weer Pijnlijk traag verdwenen de echo's van je bestaan…

komen en gaan ik ken het verhaal ik heb het zowat geschreven zo bleek als de maan zonder moraal ik heb je de wereld gegeven schreeuw moord en brand maak me van kant hallo de andere zijde kom bij me terug liever zoeter en vlug zodat ze ons weer gaan benijden…

fantasie ook voor ons aan het eind de zonnebloem met gele dromen bloeien zou is uit,we zijn afgeschreven,opgejaagd grijpen goedgelovig met verkleumde handen met vertragend bloed waarin de nacht weent en bonzen aan de ingekerfde hemel een verre geest roept : er is geen eind zo vliegen we langs de wanhoop de laatste meeuw heeft ons allang verlaten…

Doelloos loopt ze door de kamer Haar gedachten zijn elders Het is donker en kil in huis; ze rilt De thermostaat moet hoger, denkt ze Het voorjaar lijkt niet op een voorjaar Maar het deert haar niet Alles in en om haar heen huilt Wonderlijk hoe de natuur zich soms aanpast Ze staat voor het het raam De straten zijn nat en leeg De huizen…

Van je adem, hard en kil: 'k ben van je verlaten. Ik zing nu, in mijn kamer in de hemel, mijn liefste lied; en mis niets en niemand niet.…

Verlaten door jouw hart, maar toch nog gevangen door jou. Mijn verstand wil weg, maar mijn gevoel blijft trouw. Radeloos, hopeloos en wanhopig, niet te omschrijven, nog moeilijker te plaatsen. Wetend dat ik moet zoeken naar een plek, die me de ruimte biedt om alle mooie momenten op te bergen.…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

als ik het strand was zou ik al lang in paniek geraakt zijn de zee heeft je er zacht neergelegd maar kan het niet hebben als de zon je droogt en bezitten wil hij stookt de wolken op maar als deze verleid door die zon gnuivend voorbijschuiven wordt de zee woest vergeet zichzelf en trekt in het hete zand als de zon zich verblindt verlaten door…

Ik moet ook verder onthand, alleen, in de steek gelaten door jou. Het is jammer, echt jammer.…

Met een afkeurende blik kijk je me aan Wanneer ik je Op je fouten wijs Zachtjes streel je toch mijn hand Wanneer ik ze Over je heen laat gaan Je ze laat weerstaan Mezelf van je bestaan verzekerend Met een lichte duw en een lieve zoen Ik heb je nooit werkelijk achterlaten Zoals ik dat had moeten doen…

Mijn lief heeft mij verlaten mijn lief is er vandoor, waar moet ik mijn wanhoop laten waar vind ik een luisterend oor. Ik kan nooit zonder mijn liefje ik kan echt nooit zonder hem, wat zeg je, wat blief je? Zet die engerd toch snel klem?…