een kleurrijke wereld
met prachtige mensen
door klanken van liefde
onvoorwaard`lijk trouw
geen honger naar armoe
verwerpelijk strijden
door samenzang wordt
`t ideaalbeeld te wáuw
ik teken als hartje
de mooiste in`t midden
zodra het werk af is
schenk ik het jou…
onstuitbaar
draait
het vuurrad
wentelingen
rondom het pentagram der zuilen
waar
in de navel
van de vortex
in een loden schrijn
de as van het zijn
in luwte
rust…
Vandaag de grote dag
proficiat
jij die schrijft over liefde
over een betere wereld
waar altijd vrede is
tussen alle mensen
jij de vertelt
over Elise in de spiegeltuin
een sprookje om van te houden
een vrouw om van te houden
ben je
je warmte straalt
vanuit je woorden
vanuit je mandala”s
vanuit je foto’s met
je kleine mannekes op…
Hoeveel zout laat de zon opdrogen,
hoeveel zand zal de storm nog afgraven,
de vernielde mandala na verloop van tijd stilgelegd.
Waar zijn de kleine vissen,
uitgestrooid in de oceaan, zoals de traditie vraagt....…
het witte laken kleurt
dan snij ik
zorgvuldig
en kieskeurig
brokjes
uit je vlees
die ik
in je kraakheldere keuken
laat aanbraden
in een hete pan
op een bedje fijngesnipperde sjalotjes
ingetogen
en met smaak
nuttig ik je lichaam
het bloed gedronken,
het vlees gegeten
het is volbracht
terug in de kamer
sproei een mandala…
Te voet naar het Siberische geluk
op nukkige Hollandse rede, tijdens regen,
tijdens een mandala tekendag in het buurthuis,
voor bejaarden - geeft weliswaar het antwoord
op ons urgente klimaatvraagstuk niet,
maar doet de natuur ook geen schade.…