kermend op dood spoor
de zinnen werden lange jammerklachten
de blik verstrakte en het hart bevroor
z'n Haagse trots ging met de lach teloor
het hoofd was zwaar van sombere gedachten
het lijden werd de eiberzoon te veel
die grote schande kon hij niet verkroppen
hij wist het zeker, niemand zou hem stoppen:
hij wierp zich nog vandaag voor RandstadRail…
n kleren werden grauw en zijn versleten
naar huis toe gaan, hij wil er niets van weten
verkoos hij deze plek tot eindstation
bewegingloos, verzonken in gedachten
zo eenzaam oogt hij, somber en zo teer
gebogen rug, z’n voeten doen hem zeer
wanneer komt er een einde aan zijn krachten
ach arme oude man uit Zoetermeer
sta jij nog steeds op RandstadRail…