Alle inzendingen over koepel

Mij boeit de juiste sleutel in het slot het gepaste deksel op de pot de aangroeiende maan de ochtendster op weg het neerzijgen in haar schoot het samenhoren dit houvast de hemel waar ik door de koepel van mijn dak naar kijk het samenzijn dit zwijgen…

de eeuwige kringloop die ons bestaan bevestigt is een snoer van wonderen de blauwe hemelkoepel jubelkleuren van de herfst fonkelende sterren in zwart winterfluweeel met daaronder een verstilde witbevroren wereld dan de jonge lente met ijlgroene bosranden witgewolkte luchten met de zon die ons langzaam levenswarmte teruggeeft we…

Gesymboliseerd gezag (Deel IV in een serie van 5) Jij straalt het centrum Van deez' stad Flonkert in de Arno Knipoogt naar Ponte Vecchio Symboliseert gezag ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Jij kruiste wegen Ooit. Toen. Nu Streed eeuwen door rampen Vocht jezelf naar 't gewelf omhoog Uitzicht. Architectuur ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~…

geweven koepel van takken en bladeren, plaats om te schuilen…

weldadige zon verwarmt mijn lijf op de blauwe koepel tekenen enkele hoge vliegers met witte stoom hun tamtam…

Geknetter een salvo op de koepel van mijn dak geen doden geen gewonden gerommel geroffel gedonder een flits kort daarop zonovergoten een ingehouden lach…

Ik word klein Onder deze machtige Koepel met de mooiste Luchten van Nederland Hier voel ik me Nietig, klein en groots Dit is meer dan spreken - Hier zou ik kunnen sterven De zee inrollen en opgaan In deze onbegrijpelijke wereld…

zo ik voorzichtig zonlicht proef op blad, dat gaaf ten gronde richt het pad betreed en fluister joeltijd schuifelt nog vooruit slechts dit moment dit weten onder koepels van besef…

Het bleek een stunt van Delta Lloyd te wezen Bejaarden in de Koepel van Breda In kleine cellen met een camera Waardoor bij mij gewetensvragen rezen Je stopt geen senioren in de cel! Maar bij mijn schoonmoeder denk ik: ‘Hoewel...’…

het Romaans effect maar nu in licht gestreept over oneindige breedte waar zwaarte zich vertilt aan zicht een zwarte band verbindt zich met wit en suizen mijn oren een gezang zonder noten ik huiver van onhoorbaar geluid een stolp over uitgestald fruit en strakke stengels hier roep ik mijn woorden grijp de buit van grootse en hoge sferen…

(Sint-Petersburg (1997)) Deze stad Ademt een sfeer Van ongeloof Een atmosfeer van Niet te evenaren Deze stad Bergt een groot werk Laat kunst huizen In blijde genâ Met missie bewaren Deze stad Leidt jou via Nevski Prospekt Langs Dostojevski Nabokov naar haar ziel Deze stad Zichtbare geest Winterpaleis Kluis. Hermitage…

's Heren gouden kroon buigt zich vol stralen over een wijde, donkerblauwe luchtzee, die vloeiend voortwelft, met stille wind mee, strijkt langs blije heuvels, bloeiende dalen. Glanzende Hemelse druppels dalen zacht neer in het dichte gras, vervolgen gedwee hun weg naar land en gaard bij boerenstee, geven vruchtbaarheid in alle talen. Bewondering…

Ter nagedachtenis van Marinus van der Lubbe 1909-1934 Locatie: Koepel Reichstag Berlijn…

Een hoge paleiskoepel overhuift onverstoorbaar statig het gekrioel van mensen, die zich spoeden naar hun doel, als de trein met gedender binnenstuift. Men roept gehaast, snelt langs elkaar en wuift. Druk zoekende ogen en jachtig gevoel zijn in de spijszaal plots aangenaam koel, waar de blije drinker ogenschijnlijk fuift. Bedaagd marmer prijkt…

Ik word klein Onder deze machtige Koepel met de mooiste Luchten van Nederland Hier voel ik me Nietig, klein en groots Dit is meer dan spreken - Hier zou ik kunnen sterven De zee inrollen en opgaan In deze onbegrijpelijke wereld Inspiratie: interview met Jan Mulder…

De ganzen weer zo hoog in de lucht, de wereld werd ogenblikkelijk een planeet met een hoge koepel en je zag de halzen ver vooruit gestoken richting het zuiden. Één werd er ziek en staakte zijn vlucht, twee andere begeleidden hem, bleven bij hem tot hij overleed, en haalden samen de groep in, met veel moeite, geschreeuw.…

Wereld, ik leef in het domein van lichte taal in wintertijd de gangen leeg, de kamers ruim en zonder grens de binnentuin. Einder, bedaar, ik heb een huis dat mij bevrijdt: onder dit dak ben ik een mens die adem krijgt. --------------------------------------------------- uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

Alles wat van het vijfjarenplan kwam ligt hier verloren Stilgevallen wat hydraulisch werd aangedreven wat mechanisch Het valt niet mee de overgang te verlichten het staal te plooien als weleer Zou dat kunnen beton afgrazen de koepel opengooien en de was drogen in het neon? --------------------- uit: 'Thuis', 2014.…

De tijd heelt alle wonden, het gemis blijft al is het stil klinkt het triest als regen op een glazen koepel. Een vroege vogel fluit zijn vrolijk lied, de winters gaan voorbij. het gemis blijft zielig zinderen.…

De hemel een grauwe grijze koepel Stakerige bomen roerloos op een rij Dode takken in moerassen vergaan Als een muur de ijsmassa op de kust gestrand Een berg verdriet verborgen onder het oppervlak Alles is tot stilstand gekomen Het is nog lang niet klaar…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

droom na droom splijten de rotsen open steken ravijnen scherper af verstuivend gebied getijde na getijde onder de blauwe koepel tekent helder een woestijn terrassen van zand resten van een tempel in stralende verlatenheid ------------------------------------ uit: 'Verstuivend gebied', 1979.…

de maan verheft onze nacht tot blauwzilveren statigheid bomen rusten in de nevel onder silhouetten van kant de sterren vertellen verhalen van orion sirius en cassiopeia zwarte koepel met flonkering vol wonderen en eeuwigheid we zijn hier in de mist kijkend naar oneindigheden een in de kosmos…

In de donkere koepel de uitgeholde tufsteenheuvel loert het troosteloze gedachten die mijn leven vergezelden of die ik nooit kende vechten hier tegen de leegte muziek verdedigt mij alle wijzen die mijn oor ooit ving en hield onsterfelijk orkest door de stilte geleid mijn eigen soldateske symfonie.…

De tweede Meidag, bloesemslingers bloeien de koepel hemelsblauw, pa merel zingt een wolk danst langs de zon, de Lente springt te voorschijn: kleuren knallen, sappen vloeien Alleen de Mens is nauwelijks te vermurwen: Zó expressief? Zó vrij? Ik zou niet durven..…

Slechts gehuld in onschuld sta ik voor je vol vertrouwen in wat komen gaat want onze levens zullen zich vlechten als boomtakken die een koepel vormen tegen regen stormen weren zon doorlaten net als loof zal ons bestaan zich kleuren naar seizoenen van leven tot het laatste lege blad door ons is beschreven…

leeuweriken stijgen jubelend in de stralend blauwe koepel jij bent hier in het suizen van de wind in teer ontloken groen van verre bosranden ik voel je levensstroom in machtige eiken het gezang van vroege vogels en golvende bloemenweiden de warme aarde is je schoot al mijn vezels zijn doortrokken van jou mijn lentegodin…

Slakken trekken sporen door het land, schuilen in koepels van staal, bijeengedreven door onzichtbare hand. Te laat zijn ze, allemaal. Blindgangers die zich afwenden van elkaars aanwezigheid, zij die elkaar niet kenden, doden zwijgend de tijd. Vanaf hier scheiden elkanders wegen, eindelijk verlost van stremming.…

wolken hoog gestapeld tegen de blauwe koepel daaronder het weidse land mondriaans vervlakt spiegeling in strakke vaarten met statige roze zwanebloemen siddering in de zomerwind hooi in groen plastic gehuld ontheemde koeien vergroten de stilte in een levensgrote schildering zijn de vissende kinderen in de strakke natuur die ons nog rest…

er hurken huisjes langs de dijk een uitwijk als 't regent en als nachtwind snijdend rijt de bomen vangen immer wind daar boven torent Cyriacus, als een wachter en als kind van deze stad zijn koepel huivert rond zijn naam die ongekend in het zonnebad vertelt van nu- en van verleden tijd geborgenheid staat stil in ieder open raam…