ze hielden elkaar
gezelschap
de zandstorm
kleurde de lucht
geel een smalle
zee dreef hen
voorgoed uiteen
ze dansten
verlangend het
water tegemoet
ze waren twee
koningskinderen…
Het waren twee koningskinderen,
Zi hadden malkander zo lief:
Zi konden bi malkander niet komen,
Op de Theemsweg vond híj zijn gerief.
- naar 14e eeuwse tekst…
gelukkig maar, je snapt die ophef niet
je weet van niets, je bent nog veel te klein
en ligt daar maar, vertederend en fijn
je slaapt en drinkt of huilt het hoogste lied
vandaag geboren: Fatimah, Margriet
Mohamed, Carmen, Aafke, Sven, Martijn
die allemaal ook koningskind’ren zijn
als jij prinses, een leven in ’t verschiet
en waar de wieg…
Er waren twee koningskinderen
Die hadden elkander zo lief
Ze konden elkaar niet bereiken
Want dat zwarte gat was veel te diep
De zon had tot dan toe
Hen met hart en ziel beschenen
Maar door het diepste duister
Was het licht voorgoed verdwenen
Tot uit de zondvloed van duisternis
Een duif van vrede verscheen
Met een klein groen takje…
Wij zijn de 2 koningskinderen
en staan voor het water,
uitgegraven door ons trots onbegrip
en gevuld met tranen van spijt.
Mijn mond zei woorden
die ik niet denken kon
maar mijn mond zei ze toch.
De tranen vielen 1 na 1
en vormden een lawine
die de rots doordrong.…
het lijkt als gisteren
snijden in de huid
het schrijven dat pijn
onlosmakelijk met leven
is verbonden en dat wij
zelf kiezen om te lijden
of te leren dat het er
niet toe doet zolang
jouw stem die van mij
oproept en rolt
over het vlakke land
als de donder
de bliksem kan niet zonder
jouw gezicht net als ik
en jij draagt jouw sluier…