mozart in het kille halogeen
muzikale energie uit kv 622
juichend koestert het allegro zich
in het diepste van ons samen zijn
roept het voorname adagio
in fluisterzachte weemoed
momenten op van stromend geluk
vervagend in stille verten
deint het rondo in kristalschittering
dansen wij in een warme blauwe nacht
deze magie eindigt boven de…
geblazen spanning
droeft fluisterzacht
blauwviolette tonen
wegstervend naar
donkerrode verten
naar het mysterie
van het grote genie
dat eeuwen geleden
het licht zag…
Op de rand van mijn
innerlijke beschaving
waarin ik zwelg, ik
leg mijn huid af maar
ongeacht de huidskleur
blijf ik een vreemde telg,
een dwarrelend blad
de wind wrikt vergeefs aan
de verandering van kleuren,
hoe spreekt men de taal uit waarin
de dichters zijn gestorven?
we willen openbaringen zien
wel in een zuivere speeltijd…
kv 626
uit de donkere aarde
klatert helder water
sinds eeuwen is leven
op deze plek
stemmige gewelven
reiken hoog
hier klinkt muziek
uit goddelijke bron
die nooit opdroogt
en blijft ontroeren…
Ik kon niet blijven, zonder escorte
reisden we onder de zeven hemelen
en pas later besefte ik dat
daarboven de zielen wonen
van Adam – verdreven net als wij
Johannes en Jezus – de boodschappers
Jozef – door zijn familie verstoten
en Henoch – de levende leraar
Aäron – nog steeds geliefd
Mozes – de geduldige
in de woestijn van ongeloof…
- Over Adagio voor piano, KV 540 -
Geen licht,
geen uitzicht meer.
Muren.
Muren die niet wijken.
Een hemel die zwijgt.
Ooit een weg,
honderd wegen
naar het licht -
alles loopt dood.
Wat ooit bevrijdde,
heelde, verzoende -
krachteloos.…
Wat heb ik er weinig van meegemaakt,
de myriaden voorvallen op aarde
die eindigden binnen de 31 miljoen
622 duizend en 401 seconden
uitgeroepen tot het jaar 2008.…