Alle inzendingen over spelemeien

Nee toch, Ik wil met je kussen spelemeien, vleien, bakkeleien, breien, ik wil je hoofdkussen.…

de ruimte die eens passend en eensgezind mijn onderkomen eerbiedigde slentert nu wezenloos langs torenflats met hoekige muren het glas is levenloos zonder zon het doodt de dagen met het vangen van vage silhouetten die steeds reikend naar de verte hun beelden zien vertragen in de storm het leven vervaagt mijn twijfel nu de herfst de dood…

eens zo bekoorlijke zondebok je mag hem aanlachen als je kunt hij grijnst maar trekt het zich niet aan aangebrand niet maar afgebrand een flauwte dat gaat weer over hij zal wel weer opstaan plooiend zijn broek zijn rok het ouwe rund dra staat hij lang en breed tussen de pilaren door de schaduwen bestormd het marmer van zijn kaken de zweep spelemeiend…

Glad is de lucht als zilverhelle plaat, Waarover vlokkig grijs geschilderd werd, Met glans van licht uit eindeloze vert, Dat door de ruimte spelemeien gaat. ’t Vonkt door de droppels aan het rijs, dat staat Als stut op ’t tuinbed, staat bij boon en ert; Vonkt door de druppels aan ’t gewei van ’t hert, Vonkt door de droppels aan het schaap,…

voedt: Gij die, tot op de verste palen Der schepping, waar geen zonnen stralen, aan 't Niet uw aanzijn voelen doet: Gij, op wiens wenk, uit 't hol der bergen, Die met hun spits de hemel tergen, Een stroom van gloeiend sulfer breekt: Gij die, in zalige valleien, Waar zuidewindjes spelemeien…

Mijn schip zal niet liggen blijven aan de ree, te luisteren naar het spelemeien van der tijen eb en vloed, niet onder morose regenzege, noch onder zonnevree, mijn schip moet in de storm mee op zee. Ik heb betrouwen in mijn boot, doch de baren slaan zo hoog, reeds over de voorsteven, reeds over de achtersteven.…

staak het spelemeien, Ga 't beschreien: Wat ge ontwortelde is verdord.…

En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee. Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.…

En de golven stijgen in zingende reien Naar de grote lichtdag waar spelemeien De duizend gezwinde en Witvleuglige winden Langs gouden wegen over de zee. Ik ga door de dagen, maar overal Is haar ruimte en vreemd ruisende golvenval, Zij roept me als gebod Van mijn eigen lot Uit de stemmen der liefde, de zee.…

M’n fiets dat is het daveren van de zon, Die heur wonne over de wereld spon En spint; dat is het spelemeien Van ebbe en vloed der zonnetijen. M’n fiets dat is een foor van lichten, Zoveel dwarlende schichten Die draaien door elkaar: De kermis van dit jaar.…

Zij spelemeien snel de lucht in, hoog en snel, Blussen haar glanzenboogjes vèr in 't schemergrijze. - Dan zwieren zij weer neer, dippen naar golven, rijzen En duiken met haar mee in 't zilverwaterspel. Omruimte al ruimer wordt van glanzend maneschijnen. Verten ontslui'ren stil....…

Zijn goedheid maakt mij overblij, En voert mijn zinnen spelemeien, Ja doet mijn ziel van vreugde schreien. O hoe weldadig is hij mij! Ik, die 't voor hem zo grof verkorven, Zo slecht gemaakt heb, jaren lang, Bevind mij echter in een drang Van weelde, door geen wee bedorven.…