Alle inzendingen over OR toekoms

ik zal altijd naar je toekomen, ik ben voor altijd jouw vriend.…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

er zijn flarden blijven hangen restanten mist uit een eerdere zee er vormt zich aanwezigheid in onze wachtrij druppelsgewijs, nummeriek gemeenteloket, mensenheugenis hangende het onderzoek kunnen we herleven kaalslag met bos vullen, het bos met bomen -wat nu volgt is toekomende tijd…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

via het famke in mij draag je beeldherinneringen met je mee die hand in hand gaan waaieren bladzijden van het leven uit over de stadsrand in eigen geluid om het met letters in groeven en lagen te dichten dat telt en weegt regelt moeder natuur wel je persoonlijke herinneringen voor de toekomende tijd…

laten we het ongezeefde verleden ‘toen’ noemen waarmee dit zich onderscheidt van alsmaar voortdurend nu we toch verdwijnen kunnen we, eendrachtig de taal, gebruikmaken van aanhoudend zwijgen om al vergetend ons verlaten voort te zetten later dan destijds is ons toekomend gras bezaaid met onbeschreven blad…

Ze beëindigt onze lange relatie wandelend op de Utrechtse Croeselaan de stad verandert in 'n grauwe film waarvan ik geen deel uit maak Er vliegt 'n Amerikaanse jager over richting Soesterberg, hij heeft haast ze kijkt omhoog, niet achterom vertrekt met haar piloot naar Amerika Ondoorgrondelijk zijn onze wegen het drama dat ik niet zou overleven…

De sluipende eenzaamheid Zonder alleen Verlamt verlangens Drijft drift uiteen De bomvolle leegte Onbeschreven Ontbeert ruimte Vulling te geven Wat zijn zal vergt De moed van het heden Hier, vandaag Toekomend verleden De leegte leegvegen, de eenzaamheid alleen Dromen doen, daar ligt de eerste steen…

Hoe kun je doorleven, na de hand geslagen te hebben aan een ander, hoe kun je nog aan slapen toekomen, als je iemand iets onherstelbaars aandoet, hoe kun je in vredesnaam nog eten naar binnen krijgen, als je een moord op je geweten hebt, hoe kun je dan nog slapen, eten en leven, ademen of anderszins.…

In de toekomende tijd genoeg hebben aan een halfvolle buik een kom water bij de hand Gevangen tussen jouw armen jouw benen mezelf zijn in de schaduw vanwege een te felle zon Het merg hoeft niet te koken de tranen in jouw ogen het vasthouden blijft wij ontsnappen niet aan elkaar…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

licht aan het einde van een besneeuwde tunnel een heel lage zon eindeloos verwacht een toekomende lente in grote leegte moeras met knoeten onhoorbaar en onzichtbaar onder de beten formeel meesterschap en een langlijvig insect op zoek naar het lot stilte geen stilstand waar de deur openwaait naar het oude nest…

Men weet niet hoe dit is, dat woorden Toekomen en zij zijn bereid Om de geruchten die zij hoorden Daad te doen zijn en werklijkheid.…

ik zit veilig op de schouders hoog boven aarde verheven zo kan ik met mijn armen reiken naar verleden en toekomende tijd, samengebonden als korenschoven in eeuwigheid alle bomen zwijgen in koor vergroeid met bekend terrein ik had nog kruimels neergelegd die allemaal verdwenen zijn misschien ben ik verdwaald of waren de vogels me…

ik moet mijn vlees nog schuwen en mijn hart nog kloppend maken in wat iemand ‘het bestaan’ noemt, herken ik alleen het voorbijgaan en het toekomen, het heden is van provisorische aard, slechts kenbaar als onbetreden smeltwater, achter- gelaten tijdens een reis naar het ruimteloze wormgat waar mijn lijf zich doorheen wurmt, ik moet mijn…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

ik houd zo van de stilte het ruisen van de wind langs het blad dat zachtjes bijna onmerkbaar trilt de sereniteit die mij raakt, maakt dat ik mij moet bezinnen mijn gedachten schik toekom aan mijn eigen de vertrouwde ik ik houd zo van de rust in de geboren morgen wanneer alles onaangeroerd voorzichtig adem haalt de pracht na de…

Er zijn vele, vele mensen met net zoveel, of meerdere wensen, soms wel duizend in getal, alsof het met minder niet toekomen zal, maar mocht men ziek zijn, is die ene wens hij staat altijd centraal, de wens om gezond te zijn hanteren we allemaal!…

Het is zuiverend, de mens wordt puur door een toekomende goddelijke kuur. Helende bomen aan een waterstroom ontspringend uit een hemelse troon zullen binnenkort de mens genezen en hem beter maken in heel zijn wezen. Dat is de kracht van water ja, echt, geen getater….…

Hij legt de basis voor de toekomende tijd. Door ontkenning tot geloof kan ieder mens zich van een bitter hart bevrijden.…

vochtige zand genegenheid uit mijn hand ik fluister in het riet: “Vergeet mij niet” zucht een wens door het lied van de kleine karekiet ik zie hoe planten uiteendrijven of dicht bij elkaar blijven hier is niets wat me kan beklijven mijn hart nog doet verstijven ja, knikken de wilgenbomen blijf nog maar even dromen laat het water naar je toekomen…

laten we bij het begin beginnen als voorbeeld om niet vroegtijdig te eindigen ik heb nog een dagdeel liggen zwervend door kou door de zwijnenstal van omgewoelde tijd het oogt verloren zo tussen de snoeren van verlengd respijt tussen stukjes toekomend ongeboren ik ben degene die de regen verwaait die bladeren verstijft in windstilte…

mijn kop zit vol gedachten maar ik krijg geen woord op papier er overvalt mij een kalibratie van afgestorven denkbeelden een herhaalde verlating, op niet aangetroffen zee, noodweer indachtig kennismaking met onvoltooide, toekomende, ontbrekende geliefden dit okeromlijnde van diepblauw, van schemerwater in het volle licht ondiepe…

stilstaat Voor mijn gevoel, Gedachten die vertraagd worden En uiteindelijk als een Televisiebeeld worden stilgezet; Door-en-door verkort Toekomstperspectief Dat niet verder reikt Dan het avondeten hooguit Leven van uur tot uur Dat een eeuwigheid duurt Toekomst die voor mij allang Niet meer bestaat - Als ik nog aan leven toekom…

dit is om te vinden om niet meer te weerleggen grijs in het gebied overal ter plaatse diep in het uur dit is geen gouden vondst dichter bij de kern te verruilen met randverschijnsel hoe later, hoe verder van nu zowel volledig als desnoods dit is de verblijfplaats ongebonden aan toekomst standvastig toekomend en ooit wederkerend…

Armoedig deze tijd van het nieu- we virus; SARS, COV2, CORONA Feit en fictie, een constructie wie nu win(s)t De toekomende tijd, zal het ons leren, maar wel ten koste van veel. En wie? Libera et povera; vrij, maar arm Noch gebonden, noch rijk; IS ER LEVEN OP PLUTO, heel misschien de maan*...?…

het heelal van eeuwige dagen geen enkel woord zal op papier geraken hoe immers moet ik schrijven om een zachte bomenruis te verbeelden of met jou de volheid van de leegte te beklijven als ik het lied van de stilte dicht zingt de nacht haar ongrijpbare dromen en luister ik naar wat het donker mij toedicht het zijn schone verzen die mij toekomen…

komt me telkens tegen op het kruispunt van twijfel en verlangde zekerheid en kan me altijd vinden in gedeeld zinnenspel zoeken naar wat nog even onvindbaar is naar je toekomend. Alles wordt beter, maar nu even niet wegens bewust of onbewust verdriet.…