Alle inzendingen over Arnold OR Schwarzenegger OR gouverneur

Getuige was ik van onnoembaar Oorlogsgeweld overal ter wereld Meters oorlogsdoden en vermoorde Baby´s wilden mijn ogen verblinden En toch bleef ik kijken, Het is mijn werk, De waarheid hoe erg ook Moet ik onder ogen zien - 's Avonds, op mijn kamer, Schrijf ik op wat ik gezien heb, En merk ik dat het schrijven Mij lucht geeft,…

Zijn bovenlijf zoals van elke renner: bepaald geen torso als van Schwarzenegger, het onderlijf schrijft haast een manifest…

Op de wijnavond waarvoor gis gouverneur me uitnodigde bleek naamloos neven mijn vlas te gaan me het hartnodige. Als ik hoofse zin heb pluk ik orchideeën onder mijn heg, drink geknield uit een plas liefst op mijn enige weg.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

in korte broek baardje het tanige bovenlijf ontbloot verwarde piekharen steken onder de verfomfaaide hoed pretoogjes glinsteren achter de ronde bril slaapzak onder de arm geklemd de waterzak in zijn hand een zweetdoek bungelt aan de riem van zijn kaki broek no dead man walking deze man praat niet met engelen van gouverneur…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Als beren boeren blijven plagen mag je ze wel verjagen. Desnoods, als ze van land verhuizen, ook nog ontwormen en ontluizen. Maar stop met het ontberen door kogels uit geweren !…

ik ben mijn moeder verloren verloren aan kanker mijn vader is weg, nu blijven mijn broertje en ik over. ik had beloofd aan mijn moeder dat ik op mijn broertje zou passen en hem bij mij zou houden. ik wil hem niet kwijt raken want wat blijft er dan nog over.... niet veel. ik wil hem terug maar dat krijg ik niet, ik haal hem terug en…

een rare nacht van wakker zijn en slapen en wakker zijn en slapen en wakker zijn en alles werd helder onverwacht als die dag in de zomer waarop ineens overal mieren opvlogen realiseren: ik kan zelf mijn keuzes maken, mijn keuzes maken stoppen met die lessen op maandag waarvan ik – plotseling – weet dat ik daar al jaren minder…

Voel jij ook het lustig verlangen van kwetsbare voorjaarsbloesem op zoek naar onzekere schoonheid omdat de stad nog ligt te slapen ochtenddauw in het park parelt diep van binnen bloeit de lente nu je in jouw oude kloffie koffie drinkt en nadenkt over problemen in de wereld terwijl ik zorg voor zoete koffiekoekjes merk jij dat de mensen…

De nacht schreeuwt zijn wanhoop over de okergele natuurstranden in de zompige zwerversvallei whisky drijft driftig naar de keel in alle omstandigheden te veel voor veelbelovende dwazen wijn en schuldgevoelens ankeren onder het schip van het geweten het onderbewustzijn ijverig zoekt naar de kurk maar vindt geen fles de laatste stappen…

Herbergzaam huis, dat wel een eeuw daar ligt de landweg langs die leidt naar verre steden, hoe velen hebt ge, als tot een gastvrij sticht, uw uitgesleten dorpel op zien treden. Wie moe zijn stap de avond tegenricht en loomheid zwaar voelt wegen in zijn schreden, groet blijder hart van wijd uw lampelicht, waar zoete nachtrust wacht zijn matte…

De bladeren vallen stil, een voor een. De vogelkens alle die gaan nu heen. Leeg liggen de velden, zo kaal en bloot; de stoppelen melden de zomerdood. 'k Hoor 't roepen van kranen, die trekken voorbij; een stil vermanen: ook gij... ook gij...…

'k Zit zo vaak in 't avondgrauwen over 't veld naar u te schouwen, waar ge nog in gouden schijn ligt te scheemren, dorpje mijn! Boven uwe rode daken zie 'k uw hoge toren waken, die de schaduw van zijn kruis afwerpt op mijn vaderhuis. 'k Hoor van ver uw klokken galmen, feestlijk soms als vreugdepsalmen en soms klagend, naar en droef…

Ginder in de delling onder 't blaârgeruis van die hoge beuken, ligt mijn vaderhuis. Lang reeds dood is mijn vader, moeder wordt zo oud, en de ganse hoeve is mijner zorg vertrouwd. Gij, de bloem der meiden, knap, van leden struis, wilt gij met mij wonen in mijn vaderhuis? Moeder heet u welkom aan de stille haard; gans mijn liefde…

Wat norse wrevel legde in uw borst die wondre drang om, met uw kinderbende, jaar in jaar uit te zwerven zonder ende, uw orgel draaiend voor de schrale korst; Gij die u nooit aan werk of tucht gewende; met onbezorgdheid uw bestaan omschorst, en willig op uw sterke schouders torst de jammerlast der dagen van ellende? Van d'arbeid wars, trekt…

Vedelspelers, orgelkramers, drijf de nood uit muffe kamers ons door 't land met wijf en kind; door de zwerverszucht gedreven gaan we blijgemoed door 't leven, zonder zorg, door weer en wind. Onze planken huizen trekken wij, geduldig als de slekken, voort langs dal en heuveltop. Naar het noorden, naar het zuiden, waar de kermisklokken…

Herbergzaam huis, dat wel een eeuw daar ligt de landweg langs die leidt naar verre steden, hoe velen hebt ge, als tot een gastvrij sticht, uw uitgesleten dorpel op zien treden. Wie moe zijn stap de avond tegenricht en loomheid zwaar voelt wegen in zijn schreden, groet blijder hart van wijd uw lampelicht, waar zoete nachtrust wacht zijn matte…

het is een levenskunst om bij het ouder worden in je hart kind te blijven waar werelden elkaar raken verbeelding schaduw tekent in onderlinge samenhang tot ze je uiteindelijk naar de zilte oevers brengen van eigen spiegelbeeld hunkerend naakt en onbedorven in de ziel van een stilleven…

Over heiden, over venen, drijvend in de hoge lucht, Door de avondgloed beschenen, trekt de wilde kranenvlucht. Uit het koude Noord verdreven, reppen ‘t machtig vleuglenpaar, Wenden zij naar ‘t Zuid de steven, Zweven over, schaar bij schaar. Boven sluimerstille heide waar geen voglenzang meer schalt; waar het leven langzaam scheidde en…

Zij drinkt uit regendruppels dromentranen en met een parodie over haar liefde sluit zij de dag maanlied minnend.…

Als dagen versleten in sneeuw in stilte om de nachtwenk schreeuwen en jouw honingzoete belofte in een duistergrauw gewaad langs het heimweebed mag slenteren op zoek naar de juiste toonzetting van verloren woorden toevertrouwd aan ’t innerlijk behang ik zal niet citeren.…

De velden liggen stoppelbloot, geplunderd en geschoren; geborgen in der schuren schoot ligt dorsensklaar het koren. En wat geen schuur, hoe breed en hoog, kon bergen in haar wanden, staat veilig daar, gebermd en droog, in mijten op de landen. Geen halm meer wiegt; 't ligt alles kaal. En blank en blauw van veder, strijkt, zwenkend in…

dag dorre dag nu ga ik slapen ik vervloek je zonovergoten vrolijkheid, je tijd, je mensen, en je niet aflatend gezeur, je iedere dag weer 'zin' te geven.....…

Aan de lange lijn gekoppeld waar het zware schip aan drijft; druipend van het zweet dat droppelt langs hun lenden oud, verstijfd; Willig trekkend aan de stangen gaan twee ruinen, bruin behaard, hunne stille slentergangen, een van stap, langsheen de vaart. Stikkend heet is ‘t hoe ze blazen, schuddebollen in het gaan en naar ‘t steken van…

De doodsklok galmt met doffe slagen, een naar gelui, dat dorp en gouw de droeve mare melden zou: een dode wordt ter kerk gedragen. Traag volgt de stoet van vriend en magen, in 't zwart gekleed, de ziel vol rouw om hem die heenging, plichtgetrouw des levens last droeg en zijn plagen. De boetpsalm jammert... smekend teer hoort men…