Alle inzendingen over Blad en schemer

zwerf door diepe, donkere bossen aan de rand van mijn achterland zwijg mensenluw mijn vergeten naam proef bloed, aarde en zand adem is hier vleeslegerig met een ijdele hang naar gevallen blad   de schemer zalft, verder gaat dit niet deze aarde is nu plat de horizon is ondergegaan bomen hebben hun bladeren afgelegd een stilte is verzwegen…

Op een dag zal ik een hut gaan bouwen met één hand. In de ander houd ik de bomen vast en het zeilen van de grote zon. Alles bloeit in het begrijpen; zeepbellen, de zomer, wind blauw, wit en roze bloemen die lachen vanuit het heden naar morgen. Om het stilzwijgende van liefhebben en het bewegen in licht en op een dag…

Zachte schemering brengt schaduwen tot leven, tot het kille daglicht de spoken van de nacht vervaagt! Het is weer DAG…

De schemer valt, ’t al om ons heen vervalt, wij werden zwakker, suffer, blinder, dover... Wij sterven, en ons Land sterft om ons henen... Niets bleef dan regen, dorre bladen, dode stenen, de wind rukt aan de bladen en de bomen… Kilte en mist, ons eigen eenzaam wenen.…

Ik droomde me wanend op het wad verwisselde het slib voor vaste bodem zette voet op een plaat van een eiland mijn oog viel op die andere ook een plaatje, wat platter ik voelde me goed erg goed op ‘t erf goed wereld Erfgoed slibvrij werd ik wakker geen plaat voor m’n kop maar van slaap, droom, wad-waan, ontwaakte ik…

Langzaam gaat de natuur haar groene kleur verliezen dwarrelend blad wordt over de grens getild van de zomer die langzaam gaat sterven. Door het wonder der natuur. komt er toch weer een nieuw seizoen als licht en schemer elkaar zullen gaan ontmoeten om samen de herfst te begroeten.…

Het gevallen blad vertelt ons het verhaal van Vergankelijkheid…

Hoe gaaf nog en hoe glad hoe knap het kleeft dat vochtig lindenblad…

De lijst is kaal de grondverf doet zijn taak zo zet ik alles klaar om in het voorjaar alles af te lakken waneer de vogels weer zingen tussen de takken zo groen als gras leven zoals het is was.…

Zij was een onbeschreven blad omdat niemand de moeite nam haar te lezen!…

bronnen van de wijsheden, omarmt het in eb en vloed, schede en de roede tegelijk, we zijn de barenden en de wedergeboorte in een hand, als de tong op zilte lippen een bijsmaak proeft van zelfbevruchting met onderscheid , verleidt door werelds vuur, ervaart als in de adem van het “zelf”, overwintert in de stilte van de tegenstand, als het blad…

mijn wachten laat een afdruk na in de aarde waarop ik sta het lichaam als een oude eik mijn benen wortels slank en rond na al die jaren ben ik hier vastgegroeid in deze grond en niemand lijkt te horen wat ik zeg er hangt een blad net voor mijn mond…

Ik neem afscheid van mijn leven het licht van zon en maan van de regen tikkend op mijn broos bestaan. Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Een gevallen blad. Een weggeworpen woord. Een bijna vogel voor de kat. Zoals jij zat in de laatste stralen van de zon. Een schemering. Een ondergang. Een leeggebloede avond. Zo zal ik zitten in mijn vel. Een oude rozentuin. Een lege schommel. Een oud gerei verloren in de hoeken. Maar ik zal vloeken…vloeken!!!…

weer zo'n dag waarop de uren zich van schemering naar avond slepen en in het duister een vaag silhouet hij misantroop van de nacht bandeloze tijden perverse fantasieën vinden soelaas op het nog blanke blad het glas hoogbenig in handbereik Tot aan de dageraad waarin ze weer ontluiken als les fleurs du mal schoonheid vanuit het…

De dag is voorbij en ik begeef mij, in het niemandsland van de schemering. Ik staar, naar buiten. Zuchtend blaas ik met mijn adem het stof weg voor mij. Ik ben de wind en geef richting aan de wolken en ze drijven voorbij. Ze drijven voorbij en weldra komt het duister zodat de dag wordt verscholen zodra ik mijn ogen sluit.…

Ik zie steeds hetzelfde droombeeld donker en nooit compleet twee lichamen, verstrengeld fluwelen adem streelt je warme huid een matte glans verraadt het beetje licht dat van duister schemering maakt…

avondrood sluimert nacht aarzelt op de drempel zonlicht neemt afscheid…

Stil in de kamer bij de koude haard langzaam donkert het om mij heen De avond die lange schaduwen baart Moeizaam priem ik er nog doorheen Ik wil de dag nog niet verlaten De warme zon de vrolijke vreugd De drukte het gepraat op de straten Het lawaai van de uitbundige jeugd Toch wint het donker van het licht Het komt op zijn vastgestelde…

een glanzende schemering is wat je omringt ook al kijk je door de ogen het is alsof je van binnen zingt en kontakt slechts is om te gedogen vragen om te dagen zal verder gaan dan zien door glazen of openen van je mond het zal je niet verbazen als ik in stilte zeg jouw bloemen staan voor mij in onzichtbare vazen wellicht schouw…

laat mij je vinden tussen dag en nacht tast met mij de schemer af raak mij aan er is geen groter wonder dan de zachtheid van je bestaan…

Overal loop ik haar tegen 't lijf stalking Mathilde noem ik haar Toen ik haar de deur uitwerkte mepte ze op m'n kop met 'n kandelaar Op 't buro vroeg men naar de waarde hoewel 'n echte Blokker, geen cent Uw hoofd ook niet, zei men ongevraagd achter een krant grinnikte een agent De dokter stuurde me op vakantie hotel met tralies die Mathilde…

Door het schemer van ons verlangen loopt een onzichtbare grens Wat wij voor elkaar voelen gun ik ieder mens Het vermogen zo intens lief te hebben dat kan niet iedereen Het komt vanuit de ziel en ik herkende jou meteen......…

de zon is verdwenen de zee siste kwaad achter de horizon beschaamd trok zij haar rode hoofd terug wraak is zoet weerkaatsend heeft zij de golven opgelicht…

December komt en kort alvast de dagen tot enkele uren schrale zon gedurende de dag. Door 't donker loop ik van de prille morgen; ik keer terug bij 't donker van de nacht. De tussenuren slijt ik in het kunstlicht van kantoren. Mij deert het niet, ik weet als nooit tevoren: ik koester deze donkere dagen. Het daglicht kan mij nauwelijks nog…

Als schemer dagen kleurt vecht dan tot nieuwe hoop weer zal gaan gloren. Pijn langzaam zal slijten vragen zijn ingevuld, alleen herinnering wordt gedragen. Zal de zon gaan schijnen ook je weer verwarmen licht zal je liefdevol omarmen.…

Gedachten verdwalen in de schemer van haar denken alleen het verleden is helder. Heden gaat aan haar voorbij slechts een enkel moment is er nog wat herinnering. Neem haar teder in mijn armen zoek herkenning, haar ogen zien alleen maar een vreemde.…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

de hemel duikt ineen wegstervend blauw tot witte streep wolkenloos een merel zingt, hoewel de klokt springt zeven jaar voorbij de schemer overvalt overweldigend en ook in mindere mate…

er blijken randen te zitten aan wegstervend zicht een netwerk van uitersten dat versmelt tot uitwendige kleur deze boom blijft sprakeloos met zwarte aderen en grijs geschut de handen ten hemel en het lijf kloppend als een aorta een ontkalkte vertakking tot diep in instabiele lucht het zwart van de nacht brengt onafwendbaar evenwicht…