Alle inzendingen over Bloempjes

Uit wolken, dreigend duister, Valt regen plassend neer, De zon verbergt haar luister ‘t Is donker heinde en veer, Geen vogel hoort men kwelen, De bloempjes, ons zo waard, Ze wieglen op hun stelen En buigen ’t hoofd ter aard. En op de wilde baren Der opgezwiepte zee, in talloze gevaren, Daar rijst er meen’ge bee.…

Dan holde ik naar huis, bloempjes plukkend in het gras. Die gaf ik dan aan haar. Toen nog niet beseffend... Hoe gelukkig ik wel was.…

ze huppelde naar oma, die lag ergens in het bos onder een stoere eikenboom, lekker warm onder het mos, want ze lag daar al vele jaren dus nam roodkapje geen mandje lekkers mee natuurlijk wilde ze haar wel bloempjes plukken rode en gele, op stelen en wat kon het schelen ze kende het risico uit haar hoofd, stukken van de tekst zijn haar heel…

Een maagdelijk tapijt van glanzende blaadjes en frêle bloempjes, plus doorlevend asjeblief. In 1990 plant ik een bosje lelietjes-van-dalen in, meiklokjes zeggen wij. Hoe giftig ze ook zijn, altijd een zwak gehad voor de klokjes en de geur. Sjonge, sjonge. Nooit zo’n agressief ding meegemaakt.…

Vaak is een Meidag koud en grijs: Zoo dikwerf schuilt de zon, En geeft de tere bloempjes prijs, Die ze in de morgen won; Bij u haalt meenge lentedag In trouwe liefde niet, Mijn engel met uw zoeten lach, Mijn leven en mijn lied!…

De bloempjes knikten loom En slaperig elkander toe, De blaadjes hingen slap en moe Te dutten aan de boom. Ik zat te wachten en het was Me als wist ik, wat er kwam. Alsof ik, luistrend, in het gras Een stille tred vernam.…

Hoe lokt het uit mijn vedel, - Veel bloempjes draagt in Mei De wei, - Die liedekens zo edel, Dat allerzoetst gevlei: - “Vlugge lansje, Kom een dansje~!” “Aardig zusje! “Geef mij een kusje!"- En de voetjes Zij tripp’len al zoetjes, IJlings zwiert een bonte rei! Al menig scheepjes-helling En zo ‘t pietje doet, Ook goed!…

Doch geen der bloempjes in de weiden, Hoe rijk van kleur, hoe zoet van geur, Hoe lieflijk wenkend zij ons vleiden, Kreeg boven de andere onze keur. Maar dicht bij ‘t beekje van de weiden, Belommerd door het wanklend riet, Daar loech om dra ons te verleiden De helderblauw vergeet-mij-niet.…

Hoe lokt het uit mijn vedel,- Veel bloempjes draagt in Mei De wei,- Die liedenkens zoo edel, Dat allerzoetst gevlei:- "Vlugge lansje" "Kom een dansje!" "Aardig zusje! "Geef mij een kusje!- En de voetjes Zij tripp'len al zoetjes, IJlings zwiert een bonte rei! Al menig scheepjes-helling En zoo 't pietje doet, Ook goed!…

tere bloempjes toch wonderschoon 't symboliseert: liefde Met hun wortels ver uiteen lopend staan ze stevig in de aarde een groep van knoppen op iedere tak sommigen nog niet geheel geopend ze hebben zorg en voedsel nodig om te groeien ze hebben tijd en zon nodig om te bloeien sommigen hebben doorns, waar je je aan kunt prikken Zo is…

Ik klets tegen de natte blaadjes, groet de naaktslakken vriendelijk, verwonder me over de kleine bloempjes, en aai over het mos op de bomen. Ik ben zoals ik ben en accepteer alle herrie in m’n kop. Misschien is het ietsje minder geworden, misschien ook niet. Had ik hier zes dagen afzien voor nodig?…

zo zij nog één enkel maal, Mijn rustplaats mocht betreden, Verlicht dan dáár met matte straal, De bloempjes voor haar schreden! Zij zette wenend zich op 't graf, Waar roosjes nederhangen, En plukke er zich een bloempje af, En drukke 't aan de wangen!…

zo zij nog één enkel maal, Mijn rustplaats mocht betreden, Verlicht dan dáár met matte straal, De bloempjes voor haar schreden! Zij zette wenend zich op 't graf, Waar roosjes nederhangen, En plukke er zich een bloempje af, En drukke 't aan de wangen!…

Aan alle knopjes kwamen witte bloempjes groene blaadjes, opgevouwd. In mij is ’t een bloemenzee door de bloesems in mijn huis. Buiten bloesemt het nu mee en het geurt er en het kleurt er, in de straten, in de tuinen, in de bossen, in de duinen, het wil groeien, het wil bloeien, het wil geven, zelfs na ’t snoeien.…

Als ik des zomers, duffe stadswal, u ontweken, Mijn jonge jeugd geniet in zachte hemelstreken, En baad in morgenkoelte en dweep in maneschijn Aan ’t blauwe Sparen of de dichterlijke Rijn, Waar lieve mensen langs de groene heuvlen wonen, Waar ’t hoge woud weerklinkt van blijde hemeltonen, Waar ik de bloempjes ken!…

Ik zou die grote Schepper loven, Die, ongezien, Zijn troon gevestigd heeft daar boven, En wie de bloempjes onzer hoven Hunne offers biên. Mijn zangtoon zou des morgens stijgen, En 's avonds laat.…

Dan schikt hij de bloempjes met zorg bij elkaar En vlecht ze tezaam tot een geurige krans; Die windt hij zijn liefste om het golvende haar, Als tooi voor de avond bij spel en bij dans. Wat kleurt bij het blond die violenkrans goed! Zij hecht hem een tuiltje van blauw aan de hoed.…

hij had nog witte bloempjes door haar haren geschikt en aan zijn hart een eeuwige belofte gedaan… De najaarswind zingt weer haar naam door de hoge beuken die nog met rosse blaren staan. Nu speelde de herfstzon er zelfs heel krachtig door plots besefte hij : dat hij haar nooit echt verloor!…

De tranen van mijn moeder stillen, met bloempjes in een klein boeket. Zolang, zolang geleden. Veel liefgehad, en leven doorgegeven. Heel veel geleerd, en niets daarvan vergetend... Kijk ik vooruit, hopend op een toekomst, vol geluk, en eeuwig leven.…

Wel op din dag, na zeven jaar, Vlocht zij zich bloempjes in het haar: - Nu komt mijn Liefste trouw en goed, Ik ga verheugd hem in 't gemoet. - En toen zij kwam in 't groene woud Sprong daar een ruiter uit het hout: 'Zo eenzaam u in 't bos gewaagd? En zeg, wat schreit ge, zoete maagd?’…

Dan krijgt men mooie bloempjes, Om tuiltjes van te vlechten. Dan ziet men duizend vogels Op groene takjes zingen. Is dat niet in de lente? De winter, lieve Saartje! Zei Pietje, is de beste, Dan horen wij vertellen, En drinken chocolade, Of eten dikke wafels. Neen ik verkies de zomer Zei Keesje, dan is 't kermis.…

Door het heidekruid Suist als aeoolsharpgeluid* 't Windeke en kust zo zacht Al de bloempjes goedenacht. 't Orgelend lied der vooglen-kelen Zwijgt in 't lover der abelen, 't Sjirpend krekeltje in de struwelen. 't Avondt. Aan de zoom van 't meer Zit een bleke jongeling neer.…

Ook ik zat eenmaal in dit woud, Bij 't lieve zilverlicht der maan, Naast bloempjes, zestien jaren oud, Alsof ik nooit weer op zou staan. Thans zit ik met een dikke buik En met een slaapmuts op mijn pruik.…

'k Zoek dan bloempjes in de weide, Zelf in Gods natuur een kind, 't Ga dan met een krans verblijden De egâ die mijn hart bemint. Neem, zeg ik, 't eenvoudig kleinood, Kroon-door menig vorst benijd, Schoon een koning u het zijn' bood, Gij hebt meer: `tevredenheid!…

Toen de bloempjes verdorden en langzaam verdwenen kwam de tuinman weer kijken hoe't ging en kijk, er was een klein appeltje verschenen dat heel tevreden in't appelboompje hing.…

Binnen alle duinen waar zij klom, Heetten haar die valleien wellekom, En baden of ze bleef; stond niet een rij Van blauwe en geele bloempjes zij aan zij Geschaard, zooals menschen in een theater.…