Alle inzendingen over Daglicht

plastic onttrekt hooi hier aan het felle daglicht straks geen hongerklop…

het bezwerende ritme van haar zang reikt voorbij het ijle verwarde gefluister in het woud de moeder wil haar kind het daglicht laten zien het optillen het bevrijden van de dood men wrikt haar los van de kist die in diepe zwarte aarde verdwijnt in het ondraaglijke daglicht valt het broze leven in scherven uiteen…

daglicht dág licht iedere dag weer dag ligt voor me oneindig…

Gelukkig geeft de zon warmte in het daglicht.…

Je roept me bij mijn naam ik hang mijn haren uit en wacht het daglicht klimt ergens speelt een pad voor prins ik hoor het aan zijn kwaken weer een spinnewiel te gaan voor een dag vol goud vrouw Holle lacht ze droogt de schone was strijkt strakke plooien in tijd maar alleen het daglicht weet dat ik geen Repelsteeltje heet…

Nachtschaduw geeft stilte diepe voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterwitte van het vergeten daglicht.…

Het daglicht sterft langzaam weg we ruilen het in voor kaarslicht we verzoenen ons met de tegenstellingen in ons en smeden ze om tot eenheid…

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

Noem haar bloem in de morgen in de vooravond het daglicht.... bijna verborgen maar noem haar bloem ze is 't waard meer dan waard.…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…

Het eerste daglicht De wereld dringt tot hem door Zachtjes kust hij haar Maakt zich los uit haar warmte Tijd om naar z'n vrouw te gaan…

als de nacht, gezwicht, verplicht de zon toestaat mijn duistere woorden te verbleken dan blijkt dat daglicht is bezweken en de nachtschrijver vermoord…

Het issue dat alles weerkaatst bij daglicht laat het hoopvolle openen van deuren; zonnige warmte straalt over op teruggave gericht, in samengaan door zielen uit grondig kleuren.…

het stuitert tegen mijn oorschelp ziet geen kans binnen te dringen probeert dubbelhartig mijn nekvel maar vindt ook daar geen houvast je ellebogen doen zo hun best maar raken enkel de valse lucht die je uitademt van inspanning langzaam druip je af langs mijn ruggengraat waar je platvloers dooft als een nachtkaars het kwade daglicht…

Het licht verschuilt zich per dag,per uur Reden hoef je 'm niet te vragen Verbergt zich achter de donk're rug van winter Zijn stille handen diep in de zakken Keert pas op z'n schreden terug op januaridagen Met het blozen van het nieuwe jaar.…

dan lijkt ‘s ochtends de marmeren hemel op een heengezonden doorzon is er overal gelijkenis met toekomstige oertijd, stilgevallen in een slot van zilvervlies bomen zijn kaal maar weten zich spoedig omarmd het landschap luistert nauw, stemmig onder begeleiding van vogels de kenner weet welke, de argeloze toehoorder verzet zich nergens tegen…

ter hoogte van het middaguur stopt de tijd met tikken tot diep in het tegenlicht met sprakeloze woorden aaneengeregen tot buiten zinnen, met vaste intervallen verstommen de stemmen en verstarren de stormen zodat alles bij het oude blijft zonder dat de avond valt…

ik wil het lint van je leven ontrollen je weven in onze verhalen in het gouden uur als het licht het mooiste is wil ik je bewaren…

geboren met een gat in zijn hart dat niet kon helen in stukken geknipt vergeefs aan elkaar geplakt het doorweekte lijf stonk naar een hond in de regen het water was kouder en zwarter dan hij had gedacht het laatste daglicht was uit de lucht verdwenen…

Er is geen daglicht zichtbaar door verdriet en tranen niets is helder depressief. het -kut-voelen zo bekend voor iedereen als ik ze mag geloven nu heb ik het donker en in de war.…

achter een minzaam masker en verfijnde gebaren smeken droeve ogen om ware liefde in gerijpte woorden aan het daglicht toevertrouwd…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

In zijn duisternis voor het komend daglicht op de vlucht. Ben ik een liefhebber van de morgen? Kies ik met eigen reden matineus? Ben ik pas weer gelukkig, wanneer ik onbezorgd het daglicht zie gloren? Is de ochtendstond mijn beste keus?…

in het daglicht straalde jij de warmte van de zon met een liefde die mij overwon in de schemernacht straalde jij je warmte door mij heen met een liefde die nooit meer verdween…

Indien wij het daglicht aanschouwen en het geeft een glimlach op het gezicht wordt het tijd dat wij de kleppen vervangen wellicht door een niets verhullend Google brilletje…

de overkant van vele dagen verbindt zich vreemd tot zonderling het daglicht dat verloren ging van luid naar stil, op alle wegen verbindt zich vreemd, tot zonderling voor de rurale ogen van de regen (pantoum)…

Ik dacht laatst over dingen die het daglicht niet verdragen. Het is belangrijk dit soort dingen pas te denken na zonsondergang. Anders wordt het echt ongemakkelijk: dan worden die gedachten bang.…

soms zie je in het halfduister beter het is zoiets als met het dempen van geluid bij schemerlicht zien de dingen er lichtjes anders uit of bots je op iets wat je bij daglicht soms niet ziet…

De woede soms met kille vlagen Terreur gegoten in ons bloed Fascisten bloeien in het daglicht Blinde ogen stellen vragen Aan een land zonder gezicht…

mijn aarde roert zich sidderend en bevend ondergrondse spoken blijken springlevend ooit niet behapbaar in duisternis verdwenen nu genoeg draagkracht bij daglicht verschenen…