Alle inzendingen over Dood OR Pijn OR Moe

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Dat je je gedachten eens wilt ledigen, moe van na te denken. Het "ctrl alt del" lukt niet... tenzij je dood bent!…

De details bevatten mijn liefde en mijn pijn die ik leer kennen in het alledaagse moe zijn, willen weglopen of omhelzen wie mij lief is wat ik vaak niet doe…

metafoor uit het ongerijmde woorden op een leeg blad een niet brandend licht majesteit der angst onverwachte zekerheid laatste slaapliedje plaats ruimen voor nieuw leven einde van het sterven…

Doodmoe van het strijden Van binnen doet het zeer Zo moet ik mijn leven leiden Ik kán gewoon niet meer. Waarom zou ik ervoor gaan? Morgen val ik toch weer En sta ik nog eens onderaan Nee, ik wil dit écht niet meer. Ik kan mezelf niet uitstaan Zet mijn leven op mijn kop. Zo kan ik toch niet doorgaan? Ik geef het op.…

geen bloed voelen stromen zo bleek als vaal katoen mijn bed niet uit te komen geen fut om iets te doen volledig hol van binnen als een lege batterij soms even buiten zinnen de wanhoop heel nabij mijn passen voelen zwaar het eten smaakt me flauw ik leef als een kluizenaar de wereld kleurt zo grauw ik wil niet langer lijden dit doet…

Moe van de geuren die zij moeten dragen Van graven oud en rozen uitgebloeid, Weemoedig vlagend door verwarde hagen En 't armlijk loof dat om de zerken groeit.…

Moe, Intens moe, Ma, moe lief Was jij maar hier moederlief. Tranen sust. Dan rust…. Moeder lief De rust is steeds weg Verdriet tot in mijn nek Een eigen stek, Verrek. Echter zo stil. Wat ik niet wil Niemand om me heen. Wat fijn, Hoort het te zijn. Nee, pijn Eenzaamheid Maakt zo klein. De roep naar jou is er. Steeds.…

Je komt naar me toe als ik denk aan dood: moe en grijs ben ik van binnen. De liefde van toen: Laat het zo sterk zijn dat ik strijden kan en richting weer kan voelen.…

Moe ... moe ben ik van het denken moe van het strijden elke dag moe van het elke dag weer opstaan moe van telkens die gemaakte lach een keuze door mij gemaakt nu een jaar geleden als ik het had geweten had ik het dan vermeden? toch weet ik ook dat het niet anders kon maar is mijn nieuwe keuze wel van een zuivere bron?…

Moe en uitgeput, Maar voldaan, Sta jij hier met in je oog een traan, Alles heb je op moeten geven, Alles laten staan, Maar nu het einde er is, Na zoveel ellende en pijn, Kan je eindelijk door met leven.…

ik natuurlijk met mijn moeder Alhoewel een advocaatje haar zeer lief was En dat vooral met een dot slagroom Het toetje na de moetjes van de dag Dan was mijn moeder ook dood moe nu is moe dood en toch ook weer niet Want elke dag denk ik even ook aan haar En de overledenen die mij zijn voorgegaan…

moe!…

Ik voel hoe je kijkt met je lieve lach Mijn gedachten verrijkt Zoete woorden Pijn verdovend en abstract van veraf gehoord Al ben ik nu wat moe Ik weet niet wie je bent Ik kom naar je toe.…

Iedereen kent het waardeloze gevoel Zoveel pijn met wat voor doel. Ooit sprongen de vonken er vanaf En nu voelt het doods als een graf. Maar deze eerste liefde vergeet je nooit En er komt ooit weer iemand die je hart ontdooit.…

Ik ben moe, moe van het leven. Is er dan niemand, die mij dat ene kan geven. Dat ene is vreugde, vreugde en liefde om mijn leven door te zetten. Zodat ik niet meer moe ben, en alles even op een rij kan zetten. Ik ben moe, moe van het leven. Ik wacht tot diegene komt, die mij dat ene kan geven.…

Ze is moe, zo moe... Ze kan geen pap meer zeggen want ze is moe heel erg moe De kracht trekt uit haar lichaam haar energie is op 't is moeilijk voor haar uit te leggen want ze is moe zo vreselijk moe... Ze is te moe om zelfs te slapen, om te kijken, alles is teveel Ze is moe... Ik voel haar moeheid...…

deel mezelf met de dood ik zoek mijn graf zo vloeiend rood…

Ik zou willen roepen, schreeuwen, gillen Ik hou van je maar ik voel me leeg, zo leeg van binnen. Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in…

Al die tegenslagen maken je zo moe zoveel momenten waarbij je niet meer weet hoe... geen tranen meer voor het verwerken van al dat verdriet wanneer ga ik me weer beter voelen? dat weet ik niet...…

Keer ik hier niet meer Blabla teveel Hypocriet gekweel Het doet mij zeer Te moede Vermoeid ook moet ik gaan U heeft mij niet verstaan Zeg ik, ten overvloede…

niet dragen het was genoeg, je was het moe.…

gekluisterd aan haar zitplaats weet ze de wereld kleiner dan voorheen het park, net over de kade, onbereikbaar ze weet nog van vroeger aan de hand van haar vader de kinderboerderij, lammetjes en een kalfje, moe van het geboren zijn rest slechts een raam, voorbijrazend verkeer en de postbode de oude dame is moe…

Na de middag regen de dag is nevelmoe…

Van haiku nooit moe ook al weet ik wat het is niet mogen rijmen…

laat je hoofd maar even hangen je bent moe, dat zien we wel laat de boel de boel maar zijn voor je 't weet ben je snel weer de oude!…

wie wijst me waar ik rustig slapen kan nu mijn bed met ijs is toegedekt een berijmd gordijn stijf de buitenwereld weert morpheus wenkt met armen wijd open doch stoorzenders scheuren mijn nacht aan stukken een slaapwandelaar doolt door de donkere nacht zoekt de verdwaalde stilte wie heeft voor mij een plaatsje vrij waar leg ik het…

benen kunnen mijn moeheid niet meer dragen tegenwind een te groot gevecht dus parkeer ik mezelf in de tram…

Ouden die moe zijn Niets meer te zoeken hebben Ze zijn gaan slapen…