Alle inzendingen over Eendse humor

Wat drijven ze daar te niksen op de stille vijver. Decemberzon.…

disneyland paris bestaat vijf jaar er valt confetti uit de wolken we zitten aan de lunch in het new york hotel sebastiaan en ik lopen naar het buffet ik til het deksel op van een enorme vleesschotel - pap - vraagt sebas - is dat kip? van de damp beslaat mijn bril - that's duck sir - schiet een ober ons te hulp het tafelzilver hangt plotseling…

nu komt de zomer weer en hun parken lopen vol met tomen van mensen zij vragen niet hoe het is om mens te wezen en te denken hoe het voelt om eend te zijn zij weten niet hoe ze in elegante eenvoud windstil het water scheiden en vertellen niet met arrogant gesnater dat water H2O is maar tonen ons stilzwijgend de diepte van hun…

Ook Maxima sprong dapper in de gracht Om voor het goede doel een eind te zwemmen Wanneer het vaderland op haar kon stemmen Dan sleepte ze de troon zelfs in de wacht Zij laat het volk onopgesmukt genieten Terwijl haar man op éénden loopt te schieten. --------- Prinses Maxima zwom 2 km mee in de strijd tegen ALS.…

De eenden zijn met lucht alleen, zij reikhalzen naar water, zij eten van de lage kant en samen duchten zij de wind. Uit waar ze dreven weggejaagd spant vluchten hun verwachting strak op zoek naar nieuwer water dat zich aan ze koestert, poten bindt. ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1997.…

De reactie van Alexander onder mijn versje ~Ochtendritueel~ bracht me tot dit rijmpje Wel beste Alexander ’t is een waar gebeurd verhaal Die eenden hadden het best naar hun zin Er waren er maar drie in het begin Doch na twee maanden telde ik er zestien in totaal Een buitenstaander denkt wellicht: ~Maar dat is toch heel fijn Je tuin lijkt…

eenden drijven vlakbij in de vijver volgens mij denken ze aan jou net als ik…

Op een heel groot meer gaan eenden hevig te keer om een stukje brood.…

In mijn kindertijd smeet ik brood naar de eenden, als ouderling ook...…

Koppeltje kuifeend duiken, vliegen en zwemmen telkens weer samen…

twee haiku 's In het kleine wak zwemmen eenden en zwanen broederlijk samen Storm in de vijver: twee woerden zijn vol liefde voor dezelfde eend.…

Moeder eend heeft vast geweend haar ei verdween met marter Steen op de motor van een zwarte eend.…

Een eend lijkt op een eend. Maar nu begint mijn vader (62) weer. Hij noemt waterhoentjes strijkbouten en vindt dat de maan ondergaat als de zon. -------------------------- Uit: 'Een klok en profiel', 1965.…

Om ongewenste humor te bestrijden Zoekt men in Groningen een vakjurist Liefst één die elk gevoel voor humor mist En die ons van “gekwetst zijn” gaat bevrijden Dus Sam en Moos en Jezus in de kast Ook Mohammed is ons nooit meer tot last…

Ik ben een vreemde voor hen, ik heb geen humor – die dat overbrugt.…

Als de eenden opeens stenen zijn in de holten van het riet, als het gladde water onweer voorspiegelt en de hond van het bruggetje zijn kop laat rusten op het hek, dan verkeer je in het oog van het sublieme. Als je terugloopt, zijn de stenen weer eenden, onrustig bewegend in ontnuchterende cirkels.…

zowel in de poel als in het leven een eend volgt een vrouwtje…

Lustig snateren zeven eenden op een rij wiggelwaggelend.…

de hazelaar bloeit op het gras de twee eenden onafscheidelijk…

koeten speeddaten hard lopend over water eenden vliegen op…

doodgereden eend kuikens piepen tevergeefs snelverkeer gaat voor…

Een kwakende eend scheert over waterspiegel oogt dubbel zo sterk…

Kikkergekwaak klinkt dapper in de zoele nacht: vér van die eenden!…

Ik fluister tegen de groene kop van een eend: 'Ik zie jouw schoonheid!'...…

recht door zee is best een nuance is verschansen wat humor verpest…

de kleine hond snurkt in de stille winternacht snatert zelfs geen eend…

Eenden strijken neer de waterspiegel klievend wolken klieven mee.…

De humor valt daar uit de lucht, met bakken,schuin en rechte. Een paraplu die kent men niet, men loopt met open mond, daar in de humor stortbui, dat houdt hen zo gezond. Spreuken 17:22 Operette van Franz Lehar…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

De hongerige eend had het toch zeker koud En verdiende stukjes brood hoewel wat oud ?…