Hij is weerloos, herinneringen komen
over scherpe scherven van 't verleden
langsheen de tijdspoor van z’n leven
uit spleten en holen aangeslopen
Ongrijpbaar als de wind enteren
destructieve apocalyptische scharen
van schuld en schaamte z’n bewustzijn
gelaten ondergaat hij de pijn
De inval voelt als eindafrekening
de balans valt ongunstig…
we tellen de dagen
maar vergeten de uren
(om over de minuten
maar te zwijgen)
zo maakt men tegen 't einde
van het bestaan de balans op
als de accurate boekhouder
met de tong tussen de tanden
die zich verdiept in kille cijfers
zijn wij straks debet aan
het tekort aan geluk…
cijfertjes
vermenigvuldigen en keren
pennenlikkend masturberen
plussen en minnen delen
mij in kwadraat bestelen
Uitgerekend door een breuk geveld
kom ik afgemat en uitgeteld
gevierendeeld en dwarsgelegen
mezelf in tweevoud tegen
Verdomme, ik zal die schrijvertjes
van dubbel en dwarse cijfertjes
als slotsom van mijn verweren
met de eindafrekening…
schouderklop
een bakje positieve duwtjes in de rug
en legt u die twee maar bovenop
want die verslijt ik nogal vlug
als laatste 1 kilo groene ogendiepte
eromheen een rood gekleurd lint of zo
samen met een intense kus der liefde
het is voor mijn vrouw …’t is een cadeau
beste Grutter, dat was het wel zo ongeveer
schrijf alles maar op de eindafrekening…
308
Bezig met laden