Alle inzendingen over Frisheid van woorden

adem draagt een sluier in frisheid en ik voel hoe lente mijn lippen toucheert vastbesloten te ontluiken in de schoonheid van verhemelte één moment slechts…… maar genoeg om te verlangen…

als een onwetende natte hond druipt het zeewater rond mijn golfbrekersziel met blauwe droefheid in mijn groene zeedijkogen mijn lippen voelen aan als de oevers van een uitgedroogde rivier maar in mijn irissen blijft zoals steeds de flikkering van zon op water als verborgen woorden in schelpen en onderwater zeewier een frisse wind waait…

De trapleuningen ontsmet ze met de frisheid van jonge lentes. Doe jij de dakgoot roept ze vanaf het balkon stralend van schoonheid.…

vertedert door kindsheid verdronken in de ogen van onschuld meegesleurd in het spel frisheid van het leven mond vol impulsiviteiten neus naar avontuur zoekend naar moeders schoot…

Ik wens je het kunnen genieten van de stite, genieten van het mooie zonlicht, het mysterie van de duisternis, de kracht van het water, de frisheid van de wind, de rust van de kracht van de aarde, en liefde die alles overtreft.…

me overgolvend met haar zilte frisheid vervloei ik vol van haar weliswaar met tranen in mijn ogen want wat ik in één ogenblik bij haar gevonden heb raak ik zo weer kwijt wanneer ik terug landinwaarts trek…

Onbevangenheid straalt op het gezicht, de frisheid van kinderlijke onschuld, gekoesterd door het onbeschreven blad. © avriends - 2007…

Veel belovend wordt begonnen aan wat ons leven in schoonheid kleurt, maar al spoedig rimpelen de feiten die om de vergankelijkheid van een frisheid treurt. Eens bloesemt het leven een frisheid. Kleurt het leven in appelwangen rood. Lijkt het genieten geen tijd te nemen. Plooit de zelfverzekerdheid onze ego immer groot.…

Elke ochtend vroeg zie ik de blozende Roos van de eeuwige lente met haar frisheid, spontaniteit, vreugde en jeugdigheid. Gedurende de hele dag vergezeld ze me bij al mijn bezigheden op mijn donkere én lichtende pad zonder dat ze maar iets van haar schoonheid verliest.…

Net wakker ijlen van ludieke frisheid Verplichtingen, feiten, dwingend geheugen zijn vooralsnog vage herinneringen Uitgeslapen is verwondering aan zet Het is een dag om literatuur te eren We gaan een gang, puzzelen en priegelen, Verzinnen woorden, verzetten zinnen, kanaliseren wat wroet van binnen Taal is het instrument van het volk dat…

Jouw schoonheid nooit beschreven jouw frisheid vanaf de morgendauw mijn liefde voor jouw is altijd gebleven vertolkt zich in zorgzame trouw je kleuren zijn niet te vervangen je vormen zo kunstig iel en teer het gemis van mijn diepste verlangen hervind ik in jouw schone klanken weer leven van zoveel afhankelijk dat toch alle liefde en rust…

Jij geeft me alle smaken van het leven Mijn luchtigheid, opgewektheid, onbezorgdheid, frisheid, lichtheid en losheid. Overal waar ik ben, kijk ik naar je uit. Jij zit bij mij aan het roer. Jij bent mijn verlangen in mijn hart. O laat me toch lang van je genieten. Laat me nog lang je maatje zijn.…

dood - en met uw okselklieren geeft u uw “frisheid” bloot schoenen zonder veters - zodat ze niet zo knellen - missen duidelijk "vreters" moet ik nog meer vertellen?…

Jij een vrouw om de hoek uit het internet Ik een man andere hoek in het verlangen Je raakt me Ik verzacht ik zwem in mijn tranen Van mijn hart Zak in mijn voeten In Moeder Aarde Adem in de wind Van de Zee Avond frisheid Zang van de vogel trilt in mijn oren Vrede in rust in mezelf in haar Aarde in verbinding…

het waait.., zaden dansen rond mijn voorwiel ik kijk ernaar terwijl ik fiets, op weg naar school ik adem de frisheid in, die zonder dat ik het weet mijn gedachten koestert, voor wat leven voor mij in petto heeft daar moet ik zijn, ik zie hem al, dat oude gebouw en dat eeuwige geschreeuw in de verte ben nu nog hier, ik fiets, en verwonder…

nu sneeuw niet meer is, en ijs frisheid van een kerstbevroren sterrenhemel in vroege morgen de slee, het schaatsen, ijskristallen op het raam winters speelplezier, als prehistorisch dier uitgestorven nog even rest in oude zielen de herinnering krom gebogen uit de tijd deze generatie sterft en met ons wat winter was…

Menig diefje doet het om de aandacht Er gaat een apparaat naar je op zoek Je stal in menig winkel op de hoek Tot een biologisch wapen je tot staan bracht Je masker vol synthetisch DNA Een kwestie van 'ik steel dus ik besta'…

stoot haar adem uit over het land een mistig verlangen hangt in de lucht de horizon glinstert in zwevend zilver de dag druppelt binnen op het gras in v verbinden zich de wilde ganzen het seizoen toont zich in de vlucht op het pad dansen vrije blaad’ren in de armen van de vroege bries overtuigend geluk maakt zich meester in al zijn frisheid…

De frisheid van heur haren danste om mij heen, bedwelmde mijn zinnen en bracht mij terug naar tijden lang heen. Vervluchtigd, Verloren, Vergaan in de tijd. Haar lipjes, zo roze, weken vaneen en ik dacht nu komt het maar ze verdween.…

Eeuwige frisheid waait uit gras en dauw en lover. Elke vogel slaat een eigen toon door 't zwellend ruim. De leeuwerik spant de kroon. Aarde is zo schoon, zo schoon. De hemel ziet haar aan en buigt met wolken er over. Van vreugde alle harten slaan een juichgeluid. De dichter spant de kroon.…

Ik kan uren liggen drijven op jouw zee van warmte me mee laten voeren op het ritme van jouw stroom Ik wil me baden in de frisheid van jouw lach en verdrinken in de diepte van jouw ogen ik laat je binnen in mijn zoekend hart dolend van verlangen om jou te zullen vinden Dus kom dichterbij me ...…

Als ik sterf sterft niet mijn energie ook al lig ik volledig uitgeblust en zal mijn laatste adem mijn stoffelijkheid beëindigen mijn innige energie ontwaakt weer door d'ochtend-frisheid na 'n diepe nachtrust die mijn energie tijdelijk temperde maar na mijn stoffelijk verlijden spring-levender en energieker zal zijn dan in het afgelegde…

Wie heeft hen geborgen, hun frisheid bewaakt, kleuren vrij van zorgen waarom hun jeugd verzaakt zodat er vanmorgen enkel dode stengels zijn thuisgeraakt?…

Laat mij haastig gaan naar velden en beemden schreiden door het schone vlakke land aan zee genieten van dier en boom en grazend vee van lucht en wolken wil ik niet vervreemden vogels wil ik door het luchtruim zien zweven sierlijk rank en slank door het azuren blauw vanaf velden nog glanzend van ochtenddauw dan ziet men weer een wereld vol…

Moeilijke vragen zijn niet leuk, je stelt ze niet – aan jezelf, of wel?…

Als er een hemel is waar zielen vertoeven na de dood of misschien ook ver van hun lichaam kan dat alleen maar de poëzie zijn de ontmoetingsplaats van levende zielen met oude zielen wier pijn niet meer hier en nu bestaat maar als evenbeeldig…

Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig Moe, dan samen sterk Alleen, dan niet alleen…

Jouw foto aftastend, wie je was is mijn fantasie, er is geen contact met jou in dat bloemenveld bij Merano Je keek mij vragend aan op dat ogenblik, op deze foto van mijn en jouw gedachten sindsdien tijdloos ingevroren op de rand van een zwarte eeuwigheid Ook mezelf aftastend in de spiegel, zie ik wie ik lijk te zijn en niet wie ik wil…

al was je er niet bij Jij vraagt altijd precies naar iets belangrijks dat anderen niet hebben gemist in mijn verhaal, een terzijde van het pad, een diepte waar ik omheen vertelde gevoelens die ik mijd omdat ze jeuken in mijn hoofd en littekens die ik bedekt houd Jij begrijpt het allemaal al voor ik het je vertel en jij zegt de woorden…

De machinist schrikt, en ik ben niet mezelf, mijn duim drukt op de rails Het is een van de triljarden tijdelijke toestanden van mijn bewustzijn waarin alles mag en kan in de kindertijd van het heelal Geen jij of ik hoe echt is dat? Een groene deur is ook maar kunst, gemaakt van een stuk boom, tentoongesteld in pop-up museum aarde…