Alle inzendingen over Günter Demnig

Ooit, lang geleden, plukte ik voor jou de sterren uit de hemel. Je moest mij soms temperen en zette mij telkens weer met beide voeten op de grond. Maar nu help je mij omhoog, wanneer ik bukkend tracht op te rapen wat jij liet vallen. Er is nu niets meer over van de fysieke kracht waarmee wij eens elkaar behaagden. Misschien,…

Waarvoor zit die koop in mijn zakdoek? Mijn brein zoekt naarstig naar het hoe en waarom, in de trage, draaikolkende rivier van mijn gedachtestroom, waarin mijn flexibiliteit schijnt te zijn verdronken. Kalmte kan me redden, dus ontknoop ik de knoop in de hoop de vage herinnering alsnog opnieuw te activeren. Als troost…

Weer jaagt gierend de storm door de vrijwel kale takken van de stokoude boom, die nu echt kraakt en steunt; de knoestige bast van zijn stam vertoont zeer diepe scheuren. Knarsend kreunend verliest hij uit zijn zwaar gehavende kruin de gebroken dorre twijgen. Het laatste blad valt en hij weet dat in het voorjaar geen nieuw groen meer…

Een dichte wolk van klamme mist condenseert deels als druppels in ragfijne spinnenwebben, plooit zich sloom, als een vale kille deken, benauwd beklemmend om mijn oude, bange en warm kloppende hart, dat hunkerend en hoopvol wacht op de doorbraak van de eerste zonnestraal, die mij keer op keer weer nodigt door te gaan. In de herfst…

Starend, omhoog naar twinkelende sterren in het enorme uitspansel, zag ik een vallende ster in een kortstondig lichtend spoor. Na een seconde was hij verdwenen. Het spoor dat kan leiden naar de plek waar hij belandde is uitgewist. Straalt zijn licht mogelijk straks onder dit gedicht? Misschien een ijdele hoop; ik was de enige die…

Vier jaar was ik, een dreumes die mentaal beschadigd bij jou liefde zocht en vond; de bindingsangst verdween. Jij was voortaan mijn moeder, steun en zek’re toeverlaat. Jij voedde mij op en loodste mij koersvast door het pub’ren heen. Ik was de oudste. Voor drie halfbroers was ik hun grote broeder. Zij maakten nooit, net als jij, enig…

de bewustheid van een ander bestaan projecteert nu al kristallen schaduwen naadloos transparant en zonder kleuren voorouders wachten lange eeuwigheden waar ooit ik ook wacht op mij misschien zelfs doen wij dit samen…

Mijn ziel, mijn diepste wezen woont tijdelijk in mijn eenvoudig stoffelijk omhulsel. Geen leeftijd, geen jaarringen; ooit ontsprongen uit de oerbron, steeds onderweg. Waarheen en met wie? Soms met een tweelingziel. Zij ontvangt eeuwig energie en voeding. Geen storing van de kringloop. Ooit is de oerbron weer tijdelijk gastheer…

Hij vertelt mij, de sterrenwichelaar, afhankelijk van de stand van sterren en planeten wat voor mij de toekomst brengt. Het uitspansel geeft hem inzicht. Met zijn berekeningen komt hij tot voorspellingen over ramp of voorspoed; je kunt het geloven of niet. Weet, dat men in feite, de sterren observerend, niet in de toekomst kijkt…

Elke ochtend hetzelfde ritueel: mijn ogen glijden met narcistisch welbehagen over het oppervlak van mijn gelaat. Al bijna tachtig en na het scheren als een babyhuid zo glad. Diffuse illusie; daarna, mét bril op, toont de spiegel een geplooide oude man. Natuurlijk is het zelfbedrog, maar gun mij desondanks op iedere ochtendstond een…

moeilijk origineel te zijn bij zoveel werk van vele dichters die ik bewonder soms dicht ik in dezelfde trant dan is het echt geen plagiaat wel imitatie ik koester hoop tijdens mijn streven nog nieuwe wegen te verkennen het moet mij lukken er ligt wellicht op veel terreinen nog zoveel braak…

Laat ik soms eens creatief en meestal echt spontaan gevoelens en gedachten gaan, dan is de intentie positief. Herlezend ben ik weifelaar, had dit niet beter kunnen zijn? Volgens derden nutteloze pijn van een periodieke twijfelaar. Ik moet denken: ‘ik kan meer’, mijn zelfbeeld moet zonder dralen voortaan het ‘kunnen’ uit gaan stralen……

Een warm hart, een beetje menselijkheid verbroedert mensen rond de Kerst zeker ook bij niet-gelovigen. Niets tegen ’t geloof, niets tegen “in excelsis deo”, is “gloria” niet de taal van ’t hart is Kerst slechts poppenkast. Wees goed voor naasten of medemensen in onze wereld; wanneer een ieder handelt in die geest: Vrolijk Kerstfeest allerwegen…

Zou ik mijn hele leven nog eens dunnetjes over willen doen? Ach, waarvoor en eveneens waarom? Vermoedelijk verviel ik dan ook weer in alle ongerijmde fouten, in wat mij nu nog spijt. Wel weet nu heel zeker, ik koos wederom voor jou! Nu ben ik sterk gerimpeld, voor mijn gevoel niet oud, zelfs knagende gebreken voelen al vertrouwd…

Eens zegt mijn ziel haar tijdelijke woning voorgoed vaarwel, is korte tijd latent aanwezig bij menigeen die afscheid neemt, maakt zich daarna op weg naar een intens verlichte oneindige dimensie. Alvorens dit geschiedt sluit zij zich geduldig aan, achter in een lange rij. Wachtend met zielsverwanten wijst men haar uiteindelijk,…

in de dageraad van ontwakend leven zag ik het eerste levenslicht ik groeide op met zorg omringd en leerde vast in ‘t leven staan genoot van zon trotseerde rauwe kilte, tegenwind, storm en regenbuien des levens lente, de zomer en ook de herfst genoot ik steeds met volle teugen nu in de winter van m'n leven pluk ik de dag steeds…

geboorte kindertijd moedertaal jeugdjaren vaderland wezenlijk verblekend na zes decennia gevestigd in dit mooie land genaturaliseerd andere cultuur langzaam onmerkbaar geïntegreerd nu trekt bij ouderdom zo af en toe als een magneet de geboorteplek niet te laat nog voor het heengaan soms te denken in mijn moedertaal…

Wanneer zij niet slapen kon, tussen middernacht en ochtendgloren, dan was zij super creatief. Haar voortdurende scheppingskracht blijft zolang zij blijft leven. Zij ís en ademt poëzie, steeds weer gevoed door nieuwe inspiratie. Vreemde talen beheerst zij vlekkeloos; de taal van ’t hart is haar grootste kracht. Zij gaf mij dikwijls…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

nog geen halve zomer lang duurde mijn eerste en verwarrende puberliefde - we waren beiden nog onervaren, onhandig en slechts zestien jaren jong; na de euforie van maanden ging de liefde als een nachtkaars plotseling uit ónze liefde duurt nu al weer drieënzestig zomers lang en zevenenvijftig daarvan dobbert, met lichte averij, veilig…

wij zijn verguld met de sprankelende geest van onze achterkleinkinderen wij zijn vervuld met de frisse stimulerende elan van onze volwassen kleinkinderen wij zijn gelukkig met de redelijke gezondheid van onze al oudere eerstgeborenen wij zijn tevreden ondanks de huidige krakemikkige staat van ons lichaam en ons tanend geheugen wij…

Een leven lang waren jouw handen mooi, slank en werkzaam. In één omdraai liet je iets gebeuren of was het steeds zó gebeurd. Zacht als zijde, fluweel en ongekend opwindend zalig strelend. In het heden laten reuma en artrose zich voelen en is de huid rimpelig geplooid. Toch geniet ik, net als gisteren en weleer, van elke zachte…

hier op dit mooie eiland voelt alles al vertrouwd pas verhuisd toch vanaf het begin niet als vreemden beschouwd een ieder groet ons spontaan als kenden we elkaar en woonden wij al tijden hier samen hopen wij op dit eindstation de tijd die ons rest te genieten toch zo af en toe missen wij bij tijd en wijle een lijvig woordenboek…

Ooit, in een tijdloos verleden geboren, Door iets of iemand nauwkeurig bedacht, Of gecreëerd door een nog hogere macht, Nooit hebt U iets van Uw precisie verloren. U plaatst ons passend in Uw eeuwig bestaan. U bepaalt de uren, geen seconde te koop, Hoe groot ook de wens om U te manipuleren, te rekken, te verdoen of te een lesje te leren…

een leven lang klopt mijn hart al voor jou in voor- en tegenspoed, liefdevol, trouw en zonder ook maar een tikkeltje spijt voor één van ons komt na decennia tijd het abrupte begin van intens diepe rouw…

Als pubertje van amper zestien jaar rookte ik stiekem mijn eerste sigaret; werd wit en misselijk en streek nog net het vaantje niet, mijn hoofd voelde raar. Meedoen met de rest, je was geen watje, mijn ouders wisten lekker nog van niets. Slechts grootmoeder, zij vermoedde iets maar riep mij gelukkig niet op ’t matje. Tot op een dag, dat…

Vriendschap kan waardevol zijn als een mooie diamant, met vele geslepen facetten. Toch dient men er op te letten dat zo’n kostbaar kleinood nooit in laaiend vuur belandt. Geloof het of niet, van iets wat ooit waardevol was blijft niets meer over, ook geen as; hooguit een vleugje grafiet . . . . . . niet genoeg om dit op te schrijven…

Mijn hart klopt, mét atriumfibrillatie en ondanks een schamel pompvermogen van 36 procent, nog steeds elke seconde van de dag; en voor allen die ik lief heb klopt het altijd en intens nog voor jou. Eens regent het pijpenstelen van tranen en overheersen diepe emoties, omdat medicatie geen soelaas meer bood; met dit gegeven heb ik mij al…

Al eeuwenlang kennen we de tekst van Lucas 2 : 1-20, het Kerstverhaal; ontstaan in de tijd, dat Quirinius het bewind voerde over Syrië. Sedert die tijd vieren we het feest van het licht en de geboorte van een mystiek en speciaal kind, dat als naam Jezus kreeg. Een wonder in die tijd en drie wijzen úít het Oosten brachten gulle geschenken…