Alle inzendingen over Gestorvene OR Dierbare OR Duif

Wat een gemis....wat een pijn. Kan er niet bij, waarom het zo moest zijn. Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

Anderen zeggen het leven staat niet stil dat blijft maar in mijn hoofd spoken omdat ik niet altijd kan dealen met de pijn zal ik steeds die naam reciteren mijn hart is niet stuk er is een scheur geslagen zo plotseling onderbroken totaal tegen mijn wil is er een rouwopleiding waar ik dat gat kan leren repareren misschien door niet…

Stadsduif ver van huis geraakt doodgebeten door de kat ligt als vod in mijn tuin tussen eigen veertjes sneeuwwit babykussendons mijn liefje mijn duifje hoe deed het pijn Gekooide duifjes sterven mak zoetjes aan, veer voor veer. er was eens een sprookje dat niet bestaat altijd word ik behoed tegen rukwind moordenaar wervelstorm…

Zal ik vandaag over de Palestijnen praten? Of over Joden die zijn afgeslacht. Hoor ik kristal gekletter in de nacht. Spreekt men van liefde of van eeuwig haten? Ach nee, ik steek mijn kop maar in het zand. Waar is een God? Wie helpt ons uit de brand?…

He duif, ja jij! Jij kan weg. Jij bent vrij. Er wordt op ons geschoten. Het is oorlog. We zitten opgesloten. Maar we zullen ooit winnen. Let maar op duif. En dan opnieuw beginnen.…

Niet de aap maar het paard lijkt het meest op de mens, als je 't in de ogen kijkt. Of sla de boeken erop na, veldslagen, ontdekkingsreizen, de melkboer in de straat. Held van 't wilde Westen, ruilobject voor koninkrijken, verlosser van de filosoof. Hier en daar staat op een plein in brons een krijgsheer op zijn paard, - dat zou andersom…

Misschien dat je het woord betrad in taal van mist, pijn van regen dat ik je bij me hield in schemering mensen wegduwde uit de intrige maar je bent mij dierbaar als mijn eigen ik, zonder twijfel je blijft steeds bij mij in dromen die dichterbij durven te komen je blijft jezelf, ook zonder masker maalt niet om status, of veinzen je blijft…

zacht gekozen tedere woorden die de sluimering verstoren in ons verslapen liefdesspel liefdevol vertrouwd gelaat schenk mij je passie terug duizenden rode rozen wachten tot jij mij binnenlaat toverfee ik roep om jou een stem half in rouw smacht naar hartstocht van mijn dierbare vrouw…

Maar niet datgene wat je zo Dierbaar is, het verlangen naar Het ware, de waarheid zo puur. Wat je leidt iedere dag, ieder uur. Bij tijd en wijle kijk ik naar de Sterren, omringd door duisternis, die Mij al is het maar voor even Een beetje inzicht geven in het Onkenbare..…

Dierbaar, te goeder trouw. Onmetelijke liefde voor jou. Kostbaar in het heetst van de strijd... Niets tussen ons in behalve de tijd.…

Tot kroning van de nachtegaal riep merel op te fluiten uit stille zuchten een nieuw lied vol gouden sterren in 't verschiet Hun veren werden opgepoetst met kleuren platgestreken. De koning van de nachtegaal zong voort zijn lied in vogeltaal en riep de hemelkoren op de wolken dicht te sluiten. Kom kind, vlieg veilig met ons…

Verbrand autootje altijd zo je best gedaan wat werd je toch heet…

Ze was meedogenloos rood en trots als een tsaar, dus niets was me dierbaarder dan wachten op haar. Wachten op pleinen in regen en wind, Op het pad van de wilgen verscheen ze gezwind. En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

vanaf de vliering naast de dode duif luister ik naar het zoeken van de soldaat de tafel verschuift de stoel valt om geklop op de muur vreemd boos gevloek dan is er stilte het huis is in rust met zwetende hand streel ik de duif…

Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

Ik liep te kijken in de korte stille straat en zag de duif, de kleur van onweer op zijn vleugels en poten roze als de dageraad. --------------------------------------------------- uit: 'Een leeuw is eigenlijk iemand', 2006.…

Een duif komt aan gevlogen en zet zich neer op de fontein hij kijkt om zich heen of hij veilig kan zijn. Hij smacht naar water om zich te wassen. Ik zie hem in het water plassen. Het is een lieve lust Hij gunt zich geen rust. Drinkt nog wat na En denkt, ik ga! vliegt weer heen en laat mij weer alleen...…

Ik vlieg als een duif in mijn leven rond met beschadigde vleugels maar ik breng nog steeds vrede en geef reden aan ieders leven om me heen omdat het scheen dat ik ook het nodig heb dat ze liefde aan me geven ieders wens om te beleven.…

Niets is sterker dan het gevoel van vrijheid.…

uit een wolk van licht fladderde een witte duif boven het woeste zeegezicht stil en als maar stiller de zoete winden uit de woning van 't hemellicht…

Wat doet een mens met zeventig, algoritme van de tijd, terwijl de zon westwaarts spreidt? Wordt het zielenmeer opstandig of een eigengereid verzaken aan het haasten? Gedachten verstillen bij het voorbije, de feestroes maakt hem tot een ongastvrije: verwachtingen worden gedoofd als kaarsen. Toch blijft het dwingend leven drummend aan deuren…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

zichtbaar in het roosvenster een duif ik hoor hem koeren…

Zeven maal om de aarde te gaan, als het zou moeten op handen en voeten; zevenmaal om die éne te groeten die daar lachend te wachten zou staan. Zeven maal om de aarde te gaan. Zeven maal over de zeeën te gaan, schraal in de kleren, wat zou het mij deren, kon uit de dood ik die éne doen keren. Zeven maal over de zeeën te gaan - zeven maal…

ingetogen was jouw leven die eenzame blik staart nog na niet enkel woorden beloftes vervuld jouw liefde naar anderen kwam nooit terug maar zoveel gegeven geraakt in het hart eenzaam dit leven gestorven vannacht…

De stenen zijn haar ogen want ze zijn verborgen in het wachtende gezicht dat slaapt en haar dromen bewaakt en de eenzaamheid niet meer laat geven wat ze in de dood ook niet meer wenst…