Alle inzendingen over Golven OR moeten OR Vechtend

eenzaam en alleen gekooide mens gebonden aan handen en voeten vechtend voor de vrijheid mond gesnoerd…

vechtend tegen de tijd die er geen minuut minder om geeft haast ik me om in te halen wat verloren bleek en kwam bedrogen uit…

Bruingeel verbrande vingers Wroetend in mijn verbrande geest Zoekend naar het recent verleden Opiaten verslaafd onbewust beleefd Vervorming van het ondergane Vertroebeling van wat was Weg uit die poel der verdwazing Trek ik mijzelf uit het moeras Vechtend word ik opnieuw geboren…

op de tijd Nog slechts op het verleden Jaren gaan voorbij Een achttal inmiddels verdwenen Die jaren begonnen te tellen Toen werd verteld dat nooit meer beter Worden enige optie is Ongeneeslijk, wat een woord De ziekte en tijd spelen cruciaal een rol, terwijl 'Greep op' verloren lijkt te zijn Motto: zich echter geenszins laten kennen Vechtend…

Ruisend hart In bruisend verdriet Woede en angst Om voorrang vechtend Ruis op mijn eigen Lijn waardoor ik Er niet meer wil zijn…

Voor nu en voor later, dat is om het even, Het zijn de golven van de tijd Waarmee we hebben moeten leren leven…

'k Zat onder het bladerdak toen er een lawaai losbrak van vechtende mussen. Ik kwam er niet tussen, het ontlokte mij een lach. Wat een mus al niet vermag.…

vingers die me pletten maar niet hardhandig de handen zijn lief ik wil ze zoenen kleine kusjes geven op elke vingertop ontelbaar veel en dan handen die beschermen stevig om me heen gekruist achter m'n rug zoekend naar mijn billen maar niet brutaal hoogstens ietwat eigenwijs en dan lieve, zachte vingers met ongelakte nagels voelend aan…

Ik moet dit Ik moet dat Ik moet zoveel Nee, het mag!! Ik wil zoveel Ik mag zoveel Mag zelf kiezen Dat is leuk.…

Ik moet, ik zal, ik wil ik ga Ik wil, ik moet, ik ga Ik moet Ik gá!…

wat dwingt tot moeten …… wij zijn toch vrij? Het antwoord wordt gevormd door niets …...…

Het moeten Van mezelf Zit me In de weg Waardoor Ik verdwaal Waardoor Ik er Vaak niet Kan zijn Toch nu Ik me dat Bewust ben Verdwaal Ik minder En Kan ik Er meer zijn…

zijn (Ik hoop dat hij alles voor je is Wat ik had moeten zijn)…

Waarom moeten we dit beleven? Kan men nu nooit in vriendschap samenleven Geen bommen of vechtende mensen, Dat zijn voor velen hun grootste wensen.…

hoe hard zij tegen de regen in fietste ontkomen aan kan ze niet in haar hoofd opzoek naar die ene stem nog altijd onbegrepen trapt ze hard verder vechtend tegen een zee van tranen…

Als ik wil schrijven een soort gedicht of een lied blijven woorden als op golven drijven en verdwijnen onder koppen schuim vaak over seizoensgebeuren of emoties van vreugde, soms verdriet natuur en vreugde wil ik uiten het ander liever niet teken wat harten in het natte zand terwijl ik bezig ben komt vloed breken golven op het land…

gaan en komen hier en daar vloeien over in elkaar…

kon ik maar dichten met satijnen woorden die klinken als stilte in frisgroene klanken als bessen en kersen in klankrijk van lente de grauwzwarte teksten van grommende golven in kabbelend geruis zou ik verdrijven met lila woorden van liefde en passie ik zou je bedelven onder kleuren en klanken van lenige woorden je neervlijen…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

Wetten zijn de strakke lijnen van ijskristallen netten wevend van de dood Leven is in ontduiken van wetten vechtend ontkomen aan vernietiging ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1991.…

De bladerloze bomen, on- gedurig en verlegen, staan vechtende in de voorjaarswind, en weg- en weêrgeslegen; ze buigen, dat de grond opheft en dat hun wortelpezen, hoe vaste ook en hoe verre en die- pe zijwaards ingevezen, begeven moeten. ’t Zoeft alom en ’t zucht. De takken tieren lijk wolven, die verhongerd in de wilde bossen zwieren.…

van binnen Die ik niet hardop uit durf te zeggen Hoe ik met mijn toekomst moet beginnen Hoe ik mijn prioriteiten moet leggen Maar eens zal een weg mij leiden Die mij leidt naar wat ik echt wil Een gevoel die me zal bevrijden Vragend en vechtend blijf ik stil…

Een ballon zweeft vechtend tegen de storm naar het zuidoosten Ik zie jouw gezicht Ik zie mijn gezicht in het onweer Hoefslagen ... Een slanke hand trekt licht in de verlatenheid…

Golven vliegen af en aan worden nooit meer wat ze waren De tijd strandt her en der ik volg het ritme van je haren Letters staan geschreven op een eindeloos mul strand Jij bent dan een lichaam en een naam in het zand…

liefde verzwolgen emoties blijven drijven aan het oppervlak…

Gescheurde krachten beuken op de kust Verwoesten werk en eindeloze strijd Natuurlijk wint de zee in korte tijd Geholpen door de aardse levenslust De branding zucht verlies en deint nog na emotioneel kolkt nu de media…

golven bepalen mijn zijn beukend geweld bulderend gedruis fluisterend rustgevend gedreven door een oerkracht en onzichtbare handen schier onbeheersbaar vormen zij mijn leven de zin ervan nog onbeschreven…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

De golven beuken op het strand met ongelofelijke kracht, maar lossen steeds op in het zand, hun energie tot staan gebracht. Het is een onvoorstelbaar spel; vanuit een eindeloos bestaan, steeds even niet en dan weer wel, geeft het geluid hun ritme aan.…