In een monsterstad
staat een somber huis
ik hang er
rond en kom
tot niets
achter het sombere huis
ligt een lommertuin
ik dood er
rondjes
van verdriet
in de lommertuin
staat een hoge boom
een pijnboom
daar huil ik
uit
klaag ik aan
aan de pijnboom
zit een tak
daaraan hang ik
zeer
en terwijl ik
dat doe
voel ik…
Na maanden van beklemmend gevang, opeens
de downstap naar een alles bevriezende hittegolf.
De mensontwijkende wandeling wordt een zonwerend
stappenplan met zoveel mogelijk schaduwzijden.
Na het beperkte rondje waar toch nooit iemand kwam
te hebben ingevuld met alle fantasie die een mens over
diepe ontmoetingen met anderen zou kunnen hebben…
Elke weg ergens naartoe
is een weg terug geworden
elke stap die ik zet
ben ik meer op mijn retour
Nieuwe mensen die ik ontmoet
zullen geen vrienden meer worden
om elk woord dat ik zeg
noemt men mij een ouwehoer
Niemand die mij voor de voeten loopt
men heeft mij ver achter zich gelaten
elk tempo is er volledig uit
doelloos dool ik door…
Dat privé ook volledig privé is,
stoort nieuwsmakers vaak niet.
Wat ze mensen al doende aandoen,
is met geen pen te beschrijven.
Wat nieuwslezers gaan lezen,
moeten ze zelf maar zien.
Wat feiten zijn. Wat niet.
Wie slachtoffers worden.
Wie daders zijn.
Schending van privacy is nieuws,
dat nieuwsmakers zelf schrijven,
maar als lezers zelf…
En steeds weer stuit men op besmet verleden
in Geert zijn blanke populistenkliek.
Maar… eigen Hero komt met veel kritiek,
zo wordt de zaak van binnenuit bestreden.
De poten onder Geert zijn stoel wegvagen...,
juist Hero! Dat is wat wij héél graag zagen!…