Alle inzendingen over Harten...rozen en ge

En vierentwintig rozen wie mens is weent daarbij dat is Valerius de Saedeleer in de sneeuw met uitzicht op een boerderij…

Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

aan de hand die rozen schenkt hangt altijd wat rozengeur…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

Ik krijg unieke rozen zeg ik dit jaar ik knipte ze kort in maart ach dacht ik was het maar waar…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Ze plukte de laatste rozen in haar tuin de innerlijke schoonheid van de bladeren raakten haar wezen. Toch... door het plukken van de rozen gebeurde het, dat licht, kleur, liefde en geur van die late rozen haar meer bewust maakte, van leven zoals die ene late roos.…

Raak elkaars hart Schilder het in de mooiste kleuren Niet in wit en niet in zwart Blijf groeien en bloeien Als rozen Die geuren Leef, geniet en Laat elkaar Altijd blozen…

Lekker opschieten met elkaar, best mogelijk, dromen en hopen Me in blauwe blazer hullend en rode rozen dansend aankopen. Is het voor jou dan zo moeilijk of te pijnlijk .... jouw verontschuldigingen aan te bieden.....…

Ze zijn echt nog, onder ons ik weet het zeker ze zijn lijfelijk weg, maar daar houdt het dan op, ik kocht een bosje rozen, want tja daar was het mensje en ik, gewoon dol op. En zo staan de rozen, prachtig te zijn komen mooi uit, een beetje zonneschijn dan ineens: een schrik, wat gebeurd er nou?…

Een slinger van rode rozen Gedrapeerd rond mijn hart Doornen secuur verwijderd Een geurende nieuwe start Mijn glimlach lijkt oneindig Zweef licht door mijn leven Als een dansende zonnestraal Van een roze gloed omgeven Ogen vol levenslust stralen Iedereen die naar me lacht Dromen lijken uit te komen Zo gehoopt zo lang gewacht Schaduw…

Ik ben oud, ik maal niet om onsterfelijkheid – ik wil weer jong zijn!…

Die iets diers naar 't graf moet brengen, Plante stil een kruis daarnevens: Schoon dan de ogen tranen plengen, In het hart komt hoop des levens. Waar bij 't kruis de tranen vloeien Om hetgeen men 't graf moest geven, Daar gaan schone rozen bloeien, Rozen, die het kruis omweven.…

Er bloeiden rode rozen uit zijn rode mond en gele en roze, vooral roze.…

Velden, vol met rode rozen, bloeien in alle moederharten. In het hart van onze moeder, die ons haar leven gaf. Harten, die niet denken kunnen. Harten, waarin de liefde leeft.…

in weemoed van het late licht bloeiden rozen langs de steen waar je nu samen ligt ik kwam hier even in eenzaamheid het is geen triest gebeuren de rozen geuren mild en ik spel de verweerde steen mijn hart in innigheid gevangen in loom bewegen luister ik in de luwte van fluistering van de wind ik hoor jullie stemmen ijl en puur…

echo wordt verwekt door de wind door de wind, mijn liefste door de roze, roze avondwind…

Zal ik nu dromen, enkel om rozen, Enkel om rozen en zonneschijn? Zal ik vergeten mijn hart bevrozen? Zal ik vergeten mijn wondepijn? Zal ik nu zingen, om blauwe seringen, Enkel om bloemen en anders niet? Zal ik nu zingen, wijl meerlen zingen, Zal ik nu zingen een meielied?…

De regen valt Een sobere symfonie Een bloedend hart Als verwelkte rozen Het sombere hart In de regen De wind waait Een lichte bries Een somber akkoord Een sobere melodie Het schrijnende hart Dan de wind Het is koud Het hart kreunt Een smeulend vuur De liefde verteerd De dichter verkleumd De regen De wind De koude De storm…

ver weg verder dan ik van jou onvatbaar omdat de rozen niet rood zijn in mijn hoofd de hemel onbeloofd is donker als de wereld omdraait als jij de as in mijn hart allang vergeten was…

hoe glimlacht het tedere roze zich hunkerend open een welgevallige sierlijkheid met een hart vol spikkeltjes rode passie zo aards en hemels tegelijk dat ik blozend in haar zoete adem verwaai…

Hart van geblazen glas…. Breekbaar van verlangen Zacht glanzend en poreus Door tederheid bevangen Waterval vol van emoties Helder gevuld tot de rand Dromen zo oprecht mooi Omgeven met zilverzand Hart van tomeloze liefde Vlinders met een roze jas Kwetsbaar en zo weerloos Jij hart van geblazen glas…

de zwarte rozen overgaan in wit…

schrijven met het hart van een kind met in mijn volgroeide hand een pen bloeien als een roze pluizenbol al is het maar voor een dag of drie denken als een vogel met iele pootjes zonder grond vele hemels verder vliegen naar boven kijken het jonge leven blazen in mijn kloppend oude hart wat ik wil…

Op de aarde bloeien de rozen die door de harten gekozen in vormen en kleuren van geel, wit , roze en rood van bij de geboorte tot over de dood.…

tik zoek naar liefdeswoorden in mijn bloeiende rozentuin en de nachtegalen die ze horen schenken mij hun mooiste pluim Ik schrijf ze op rozenblaadjes en met een nachtegalenveer mijn hart wordt volgeladen boordevol en telkens weer… Ik zie je in de rozen ik hoor je in de nachtegalenzang ik heb jou uitverkozen en voor een leven lang.…

sinds kort heeft mijn vriendin een scootmobiel ze gaat ervoor met hart en ziel ze kan weer gaan en staan waar ze wil ze ziet alles weer door een roze bril ga zo door meissie op naar het volgende reissie…

Ik repeteer gevoel voor het goede doel van een hart dat nog steeds klopt voor de goede zaak. Dat nog steeds openstaat voor de rode rozen die de gever steeds doen blozen en de ontvanger geven waarmee ik mij gelukkig maak. Ik repeteer gevoel dat geurt naar rozen: dat het rood kleurt van het minne blozen.…