(deel I in een serie van vijf)
Temppeliaukio-kerk, Helsinki (1998)
Op het dak loopt een vogel
Een struik kijkt naar samen met
Vele sponningen ingebreide
Ramen
De Rock uitgehouwen
De Church in Helsinki
Gestapelde lijnen
Evenwichtig in disbalans
Glas, hout, koper en
Steen in een gewijde
Intimiteit van jaren
Die waren, zijn en…
Je ziet dat bijna niet meer
iemand die zich verspreekt
en daarna alles ontzegt
alleen een luizige sorry
tegenwoordig is alles in
is schrijven een vensterbank
in demi weerklank op het scherm
semi inblazing
op ‘s anders gedachte
luchtig als een blad papier
dat doorloopt over tafel door het raam
tot in de horizon over de rand
dot com Helsinki…
er zullen meerdere atleten zijn geweest
maar ik zie enkel Zatopek
het hoofd altijd scheef
alsof hij reeds de bocht overziet
& verder
de marathon
lenteblaadjes boven het Wenceslaplein
een rookgordijn - Jan Palach
of hoe een lichaam spreken kon…
ooit kon mijn vader toch nog alles
aan, vond hij ook zonder ons de weg
terug, moesten onze kinderen gewoon
bij de schoolpoort worden opgehaald
en dan was iedereen weer veilig
thuis: de wereld had nog snijpunten
maar intussen lijkt het aantal dimensies
toegenomen, is de controle ons ontglipt
strijken kinderen willekeurig neer
in Helsinki…
in vrijheid wil ik leven
ver weg kunnen rijden
de elementen zien bewegen
ven Helsinki tot aan Leiden
insecten in de haren
op de weg in gedachte
de zoveelste voorganger inhalen
nooit meer willen verlangen
en het antwoord mijn vriend
spookt ergens rond
in de wind
en zo komen zinnen uit de mond
het noorderlicht komt in zicht
de tent…
212
Bezig met laden