Alle inzendingen over Hete illusie

Neem jouw watermeloenen, je bomborsten, die mij hevig deden watertanden, hoe is het in godsnaam mogelijk dat die vruchten mij voorbijliepen, waarschijnlijk te heet om aan te raken.…

De schrijnende journaalbeelden ('Ter Apel Inside') spreken voor zich... Zie ook "Beroepsgrimassen" van Wil Melkert ________________________________ De grimas van Yesilgöz is als een judaskus de nieuwgekomen vluchtelingen rondgereden in een bus in plaats van overplaatsing naar een plaats waar niemand hen nog löz…

Ik koop een vage droom, het bladgoud met ervaring uit de levensboom, maar ik mis de bijsluiters van diverse handelingen, zich heeft uitgewerkt. Vanuit mijn ivoren bed heb ik elke nacht, een variant verwerkt en als de uitkomst mij niet zint, wil het retourneren en ruilen in het prilste leven in het kind dat zich in de geest verschuilt…

Wat een naam heeft hoeft niet zo te heten, maar bestaat door acceptatie. Zo bekeken is alles een illusie, vol aannames omdat iemand anders het bedacht. Niets is onmogelijk tot de waarheid het ontkracht.…

Onder de douche probeer ik pijn van mijn dag spoelen verkracht door woorden als dronken schrijver heet water wurgt meer dan gedachten lavendel douche gel verricht wonderen daar waar je niet denkt bitter-zoete illusie als verdoving…

Ik neem een slok gloeiend hete thee en krab mijn voorhoofd stuk. Pas als onder mijn nagels het gestolde bloed gaat tegenwerken is het genoeg. Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen.…

De verdronken emotioniste droogt haar tranen. Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl…

De diepste angsten in de nacht zijn je grootste kracht als het vuur dooft.…

Was ik nog maar kind bemind door het oudere geslacht hoeders van de onbevangen, pure, ongecompliceerde slag der mensheid Was ik nog maar kind bemind door de generaties zo groot en toch zo klein in individu Was ik nog maar kind bemind door bemind in waar is het dat ik verloor het kind zijn, van binnenin…

Je bent een temmer die met haak en zweep marionetten maakt van je grote verlangens. Hoewel je hand van fluweel is, is je hart van ijzer. het wiegt je in slaap om bij je bed te kunnen staan en de waardigheid van het vlees te bespotten. Het steekt de draak met je gezonde zinnen, Legt ze als breekbare vazen in dons.…

Schepsel van zon en maan. Herboren uit de herrie. Het licht, de witte vlam. Niemand zag me gaan, ook niet dat ik kwam. Met nieuwe kleuren, nieuwe geuren. Nieuwe klanken God, ik kan wel janken. De afgrond glimlacht lief. En strekt haar armen naar me uit. ik wil springen. Spring je mee? Daarboven is de hemel, daarboven,…

Kabbelend, klauwend, knabbelend in de meeslepende melodie mag ik ze happen bungelend zoet aan een lijn kan ik ademhalen met ogen achter theedoek zijn de lucht is zo vertrouwd een meeslepende parodie op wat ooit een gutsend klankbord was in mijn prille kinderjaren broze klanken dwingen mij dan terug de grote wereld in en…

'T is je eigen hete hangtaboe!…

Buiten woedt de laatste Beaamt haar heerschappij door snauwend onderschreeuwen brult om dit land bevelen Binnen past een ander pak om zwart zien te verbloemen Achter gebroken enkelglas blijft het louter lyrisch kristallen bolle beelden kiezen ze omlijnen steeds verliezen Zolang een ijzig vooruit blikken evenwicht voorspellen…

Dood jij maar dood geef je bloot intense weerzin wekkende gruwel jij overheerst alomvattend mijn zijn jij negativist verbied mij te slapen, drinken, eten genieten, vergeten de dood is wat er op volgt groot zal jou overwinning zijn verdwenen pijn van het zijn klinkt als muziek in mijn oren ik geef me over…

Zij deed een schreeuw in mij groeien: De nooit gehoorde vissersschreeuw van het eenzame dier, dat door haar eigen zee wordt overweldigd. zij wast als de vloed en ruist met donkere vlerken dreigend als de branding. En sist verderfelijk als schuim.…

Ik weet niet of het mijn herinnering is waar ik eindeloze straten zie, waar de wind je in het gezicht striemt, blazend, en zie rauwe natte tegels onder voeten hozend het kleed van mijn verafgode begeleider waar ik het spel mee deed "ik zie dat wat jij niet ziet" laat maar waaien…

Bedrogen, genomen komen komt en gaat beslaat deze werkelijkheid nijd niet het juiste woord gehoord Verdrukt, bemind als een kind toelaatbaar ontvangen belangen? Ben je klaar?…

Macaber bevochtigd beeld door geijzelde lenzen star en voortvluchtend gevangen in grenzen. Dood maar toch levend roven, nabij sterven is hier een vuist met afgekloven vingernagels. Geen sparren, geen dennen geen kruipend naaldhout, niets. En de dalen zijn vol ijs, bedekt woud. Waar ik vandaan kom is de nacht een zee…

Puisten en sproeten stralen Zand dringt ongewenst in openingen door…

Na geboorte is er leven! Er is nog tijd om dood te gaan! Er is geven na het krijgen! Je zult niet voor eeuwig in krijt blijven staan! Na vriendschap is er vertrouwen! Ik zal je nooit haten voor een kus! Na de afbraak is er nog bouwen! Ik laat je praten, zeg het gerust! Je draait nog mee op deze aarde! Je draait nergens om heen…

‘k heb het heet! O jee wat heb ik het warm, wat is het heet het water loopt me langs mijn oksels, mijn god wat is het moordend, hoeveel vocht kan een mens verliezen, o help ik zweet. Grote plekken ontsieren mijn shirt, ik schaam me diep en verloren ‘k heb het zo warm, ‘k heb het zo heet, kan niemand me dan horen?…

het voelt vreemd wanneer ik je vertel hoe ik heet alsof er iets beweegt; zoals de steen waarin ik mezelf herken die stomzwijgend rozen slingert in ramen en alle kamers binnengaat tot ver in het landschap van vruchtbare bomen het is onzichtbaar in dit gedicht; alsof een witte vogel een cirkel maakt van stilte; er dwars…

Hét is een schrander dier dat mijn bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid, hét stuit me op mijn vlucht, hét noemt zijn naam in de dageraad en laat ‘hét syndroom’ me tijdloos zijn.…

De kranten hadden het al aangekondigd; 'U zult de ganse dag slechts lopen puffen' Dus heb ik maar zo'n beetje zitten suffen Me aan gezeur en 'warrum hè' bezondigd En verder niks gedacht dat u moet weten Ik zou dit versje ook maar snel vergeten.…

Hét is een schrander dier dat het bloed besluipt, hét is de kus van een vruchtbaar lichaam wat willig openslaat, hét kruipt door hét oog van tederheid , hét stuit me op de vlucht, hét noemt mijn naam in een adem met de dageraad, getooid in een zonnenaam, laat het syndroom van hét, transparant en tijdloos zijn.…

In woorden woont en leeft, het lexicon van taal en teken, dat klank en betekenis geeft, beheerst, soms als een deken dekt, en controleert. Is het woord de dichter ontvloeid en eenmaal geleerd voorgoed in ijle lucht verknoeid, ook toevertrouwd aan het papier? Gaf Adam niet aan plant en dier een naam. Hun namen waren ze niet. Zo ben…

Voor jou Ben ik als een Illusie. Ik ben er niet echt. Hoe hard ik ook schreeuw, Ik ben een Illusie. Iemand Die je alleen in dromen ziet. Zonder betekenis. Een Illusie ben ik Voor jou.…

De onaantastbaarheid van iemand anders zijn geheugen zit als een gesloten pot mayonaise onder water repeterend voor een obsessie vol met tegenstellingen in een ongemakkelijke situatie op bevrijding te wachten…

Nee, ik wil niet zitten onder appelbloesems Niet genieten van de lentebries Ik ben blind Voor al die dingen Ik wil slechts antwoord op mijn vraag Heb je mij ooit een hondje willen geven Was het waarheid of illusie Dat ik mij vaag herinner Hoe wij een naam hadden gekozen Odin, ja Odin moest hij heten Achter de eik – met vogellijm – Voorbij…