'Honfleur' als een diepe
melancholische zucht
waarmee de componist
wel raad wist...
de weemoed van aflandige
klavierklanken van Satie
geven op tedere wijze
de gevolgen van wisselwerking
in nauwelijks zes minuten weer…
er zit nog een beetje verf aan het penseel
die de gordijnen achter mij gaat sluiten
de heggen en bomen ken ik van buiten
mij er in verdiepen wordt me nooit teveel
tot in de details heb ik hun beschreven
maar zij vergaan ook naar langere tijd
sommige huisjes missen nog wat krijt
een wandeling duurt er niet voor even
de stad waar ik ben…
Regen
hing er
boven de haven
van Honfleur
De donkere wolken
-blijkbaar-
nog niet klaar
voor het vallen
Deuren
van de hemelsluizen
nog
in het slot
Je schrikt je
kapot
als het dan
zover is
Het schijnend gemis
van paraplu en
regenjas
of cape
En alles wat
water heet
blijkt zich
samen te ballen
wij worden
werkelijk…
207
Bezig met laden