Alle inzendingen over Ik ken je niet

Ik ken je bressen als mijn broekzak, ik weet waar je linies liggen en waar ze lekken, ik weet wanneer je bodem brandt en hoe en waarom, ik ken het knielen, het breken, het scheuren, de scherven, de schoonheid zelfs van het er samen sterven, als oude vijanden, hand in hand.…

Ik wil de woorden laten stromen die dan voor altijd zullen wonen in jouw hoofd maar ik ken je niet. Zou gedachten willen beschrijven die dan voor altijd gaan beklijven in jouw hart maar ik ken je niet. Wil je mijn wereld laten voelen zullen we dwalen zonder doelen en naar elkaar op verkenning gaan?…

ken je de zwerver die elke dag bedelt om een stuiver die dolend met een krampachtige blik zijn verlies en winst telt die een schaduw met zich meetorst ken je de zwerver die leeft in ballingschap zijn leven verborgen houdt die ik een naam gegeven heb om onmacht trots te dragen…

in dit pak zal ik dirigeren ken elke maat bevrijd het land van juk en tirannie groots zijn de melodieën waar de wind zich aan vergaapt steden in puin legt en zich verlustigt op het land ik ken de klank van opwaaiend zand ze is het lied dat bij eb sliep…

zijn het regendruppels die de wangen kussen zelfs na al die tijd tekent donkerte zichtbaar ook al ken ik jou (zo lang) ken je mij nog altijd niet het zijn schuurt met het opgaan in de mist geruisloos dat dan weer wel al verdrinkt het hart iedere nacht opnieuw onder vers ingestopte lakens…

Wegen die ik niet ken Ik zal ze ooit inrijden Want het onverwachtse Dat kan men toch niet mijden…

je kijkt door en door mij heen en terug van binnen en van buiten ken je mij?…

Ik ken haar niet Ik herken mij niet Waar ben ik? Wat doe ik? Wat heb ik gedaan?…

Ik ken vader goed, hij is blij om mij te zien -- al verbergt hij dat.…

Dwalend loop ik rond door deze drukte De zee hoort mij niet meer Het zand voelt mij niet meer Ik ben niet meer Dagelijks kom ik bij je kijken Vraag me af hoe het met je is Stilte is jouw naam F is de mijne Jij zegt ik ken U niet Ik zeg ik ken U goed U bent daar Waar ik zometeen ook zal zijn…

* Zanger tegen z’n vriend: - Ik ken een man met één hand, die goed piano speelt! Vriend: - Ik ken een zanger die zingt, en hij heeft geen stem! * Zanger: - Héla vriend, pas op hé! Ik heb een zéér goede zangopleiding gekregen hoor! Vriend: - Ja, ja, dat is waar, maar bijlange niet lang genoeg!…

Vind mij, als ik verloren ben zoek mij, als ik mezelf niet meer ken zeg mij, wanneer ik in mijzelf verkeer doe dit, doe dit elke keer. Want als ik verloren ben, mezelf niet ken, ben ik zo alleen zo eenzaam, in mijzelf gekeerd.…

Ik ken een huis, partieel, als in iets, dat langzaam begint te dagen. "En wat ik zag, bracht me in verrukking." Ken jij dat huis daarginds naast het water daar wil ik wonen later. Met een zolder, berg mij daar, in al haar dromen om zo bij haar hart te komen.…

die dame daar die ken ik ik wil zeggen haar ogen  die ken ik  daar heb ik eerder in gekeken in een ander gezicht zij kijkt mij aan, althans  haar ogen kijken me aan  de blik van herkenning stuitert geluidloos heen en weer  en weer valt dan met een doffe tik in het niet  ik moest doorlopen    ogen graven diep …

Wat is dat fijn maar dat woord ken ik niet ik ben alleen alleen met de stilte en de rust…

Corona, vleermuis Mens; geenszins te behapstuk- ken combinatie…

tijd geschreven daarom is 't ook een hartenkreet niet meer dan een oerkreet zoals dit leven tijdelijk ouder worden woorden luid en duidelijk vastgoed verven letters die wij erven dat is mooi het kriebelt dat hooi zomer zo zoet en zacht wat zouden wij doen zonder de kracht in de verbeelding, een zoen ren ren ren zover je ken…

ik heb nooit iets geschreven of het was achter doorhalingen ik heb nooit iets geweten of het stond achter dikke rode strepen ik ken meer liedjes dan gedichten meer films dan romans alles wat ik niet weet en alles wat ik nooit schreef vent ik uit als stroop en azijn in verstokte mierenkolonies ik ken de mores van het verkoopteam…

Ken je die mensen, die zeggen dat ze nooit wat mankeren? Ik ken ze wel, alsof ze iets presteren Nog nooit ziek geweest!…

Sinds ik je ken draait geen leven meer om kind of kraai haard of schoorsteen Sinds ik je ken ga ik stiekem mijn dak uit ontvlucht ik een onzichtbaar huis Dan vind ik je daar in mijn dromen die wild zijn je zit op de pannen je hangt uit de ramen hoe gekker hoe beter want dat is toch eigenlijk liefde in optima forma…

Mijn ik ken ik niet mijn ik verschuilt zich achter mijn vlees en bloed Het ontbreekt me aan moed.…

Zeg me wat het is Het is voelen – niet denken Denken niet – wel belevenis Bang ben ik voor wat ik niet ken Ik ken het niet, mijn geest zegt nee Neem het niet te zwaar, denk niet - leef Leef met humor en met liefde, deze twee…

Omdat ik zoo leuk kommetaar ken geeven Dee ik ook deeze keer weer fleitig mee En heb ik bij ons nasjonaal diktee Op goedt geluk maar weer wat opgesgreven. En weer ware mein vouten niet te telle. Ik ken me eige naam nie eens goet spelle. Bard Sjabot…

vanmiddag in de metro sprak een vrouw hem aan jasses hij werd stotterkip ontveerd met vel ze vroeg ken ik jou of ken jij mij waarvan ook al weer hij bezwoor haar ongekende schoonheid op station amstel stapte ze uit met ongeloof wat zat die meid nauw sluitend lekker in d'r vel…

de bodem bereikt uit vreugde of verdriet verder ga ik niet ik ken mijn limiet…

Zo maar kom ik je tegen Op een plek die geen van Ons beiden had kunnen voorzien - Ik ken je niet, En toch heb ik je lief, Omdat je mens bent, Net als ik, en jij mij Ziet staan zoals ik jou Zie staan, en hebben wij, Zonder dat wij al te veel Woorden hebben vergoten, Elkaar als mensenkind In ons hart gesloten…

ze kent veel woorden die ze niet mag zeggen ze doet het toch ze is ordinair ze kent veel gebaren die ze niet mag maken ze maakt ze toch ze is ordinair als er hulp nodig is zegt ze liefie, seg me, ken ik je erges mee hellepe liefie, seg me, wat ken ik foor je doen ze klinkt ordinair ze is ordinair maar ze heeft een hart ze…

en dacht wie ken ik nog van hier en ginder maar alle blikken gingen langs zonder een zweem van “Ken ik U?”…

Ik hoor Een vreemde vogel fluiten Ken zijn naam niet Noch zijn soort Ik houd van dieren Ook van vogels Maar deze Had ik Nog niet gehoord Het had iets weg Van hoog geneuzel Met een vleugje Van parkiet Ik ken dat nog Van heerlijk vissen En het verdekte in het riet Maar hoe ik denk En prakkiseer Ik kan geen naam bedenken Oh… Ik moet…

afgewezen woorden afgewezen worden opgelaten, want de vernedering, onbegrip zwelgt zelf ken ik geen medelijden…