Alle inzendingen over Jacobine van Geel

Zal 't licht dat op de daken valt En geluwt op het groen, Mijn hart weer blijde maken, zal 't Mijn mond weer zingen doen? Ik heb gezwegen maanden lang, Of 'k nooit meer zingen zou; Gaat nu mijn zang weer aan de gang, Door één klein plekje blauw? Is met één vlekje zonneschijn, Dat op de duinrand ligt, Dat aanstonds zal verwonnen…

Ze timmeren flink aan de weg geen dochters van een timmerman maar zijn enige Zoon is favoriet zoon Jezus Christus moeder Maria pleegvader Jozef en natuurlijk God de God van de liefde de God van hun werk en daar maken zij televisie van en dat doen ze met verve flink op gezicht en lippen ze zijn hele mooie meisjes de mooiste meisjes…

Ze staan er al, in al hun pracht misschien iets vroeger dan verwacht in 't groene gras wat wordt op- gegeeld een beeld, wat nooit verveeld narcissen zwaaiend in de wind.…

Er zullen straks weer kerncentrales prijken Van Geel ziet daarin zeker perspectief Is op tv en radio actief En zegt dat ze ons land zullen verrijken Ook nu zal men hier voor of tegen pleiten En dan ons volk daarmee in tweeën splijten…

Mevrouw, ik groet u en uw hoed met pluimen. Uw krullen vallen goed, u glimlacht wulps en teer: tegen wie? tegen mij? of tegen een mijnheer in droom, die langvoorheen de slaaf was van uw luimen? 'k Begrijp u zeer: men kan geen droom verzuimen in uw bestaan, broos als een pauwenveer. En toch, uw borsten van biscuit zijn meer en meer als rotsen…

voeten lopen in eiwit van zee boven mijn hoofd wolken in dooiers van geel leven omsloten in kalkschaal van dood…

Een merel in 't struweel goud zingt in zijn keel een drukte heen en weer heesters botergeel…

het kwam gestrekt, met been vooruit verstak mijn scheenbeschermer links het bleef doodstil, er kwam niks uit; de achtertrap was minstens slinks te noemen; hypocriet, ver onderbaks ik bleef mijn kalme zelf, sereen als uitgestreken laken strak ik dacht me naast het veld alleen met hém een loden baar dan krak nog steeds geen fluit, niet…

Maar hij denkt ook zwart-geel die kankerpit.…

Code geel geeft men aan, slechts voor ene dag, maar niemand zegt erbij, ga naar buiten, de wind waait door je hele bast, trotseer de boel en voel je vrij!…

Opa kleedt zich uit, verlegen in ondergoed – weer een jongetje.…

Ik voel me gaarne frank en vrij het liefst met gele mannen.' Ze was een schone uitzendkracht, in China met vakantie. Ze liep alleen in 't bos en dacht: 'Ik hoop, dat ik een man zie.' Ze zag een omgevallen boom. Daar zat een man te pitten. Ze pakte snel een geel condoom en ging toen naast 'm zitten. Ze keek naar hem met grote trek.…

Je was niet, kwam niet en nooit bleef je (ook niet in m’n dromen) In geel ben je ontegenzeggelijk bij me als een heldere gedachte, die mij steeds ontschiet.…

jouw strijd om overleven als toekomst zoek is leven ziek wat nog op te geven dan buig jij je over boeken duikt in elk geschrift richt je zelf op leren almaar meer omdat het bloed verplicht je zwakke lijf vereelt van zware studienachten als slaap gedachten overstemt en jij de donkerte in rent om bij de les te blijven wanneer jij geel…

Geel en bruin en rood: de kleuren van oktober kleuren naar de dood…

Geen woord spreekt een vluchteling over vijand en bezetter niet eens één letter alleen staan voor een onzichtbare poort oude bomen om de hoek hebben destijds alles gehoord niets over dood en verderf wij schrijven woorden geboren uit gedachten en planten ze met verf…

. ---------------------------------------- Uit: Verzamelde gedichten van Chris van Geel (1917 - 1974). Dit gedicht verscheen voor het eerst in 'de revisor', april 1974.…

Hardnekkig trekken zij, beklemd, het klimop over hun dood blad omhoog dat groen en ongestorven in ranken naar beneden hangt. Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

Ze zijn al weg uit water en moeilijk van bewegen verruilen zij hun zwijgen voor angstaanjagend kwaken. Op de begroeide oevers klapwieken zij omdat ze niet hun snavel ongestoord in water kunnen steken. Met tegenzin op vleugels verlaten zij de grond, hun zware lichaam trekt uit zicht het donker in. ----------------------------------…

Er is niets dan de wind. De tuinen zijn doorzichtig, men ziet hun achterkanten leven. Geen mist, geen regen, alleen de wind, een dunne strakke wind aanhoudend over door jong gras omhooggetilde, omvergegroeide dorre bladeren. De bomen zijn nog zonder glinstering, oud, zonder knop. Herinneringen weggestreken, een voorhoofd onder pas gewassen…

Zand leeft van waaien De bomen tonen van binnen de aarde het groen Aan zee drinkt land los schuim, een witte egel, hunkerend, stekelig.…

Zo oud niet of hun jeugd treurt in de wilgen, het water spiegelt ze nooit rimpelloos, het gladde blad en niet bladerloos, het is een dak waarover zij zich spreiden, waarop een eend in landschap weggezakt, met een gevluchte in de grond bevriend, laag water zoekt en boven water tracht een nieuwe eend te vinden die haar dient…

De druppel van gedooide rijp draagt vuurkleur van de regenboog, het diepste geel, haast groem koud blauw, nieuw wit, water dat brandt.…

De druppel van gedooide rijp draagt vuurkleur van de regenboog, het diepste geel, haast groem koud blauw, nieuw wit, water dat brandt.…

Afzonderlijk en los en in een nieuw verband - een donker dienblad is het land waarin de scherven zijn verborgen. Hun roep, niet uit het veld te slaan, klinkt uit het nachtelijke gras dat nog niet toe aan groeien is, hoog en verfijnd. Het vriest, het vriest bijna, de grond is nat, alleen die ene stem is over, overal gehoord, de variant van…

Een oog, een lus, een hoge rug, dat onaanzienlijk takje vlees dat lopend op zijn tenen stokt. Een reuzenrad in miniatuur, een viadukt, een ereboog, zo vordert hij op weg naar groen. Als iemand uit het midden leeft dan hij, hij heft zijn lichaam op, zijn houten huid kan op zijn kop en op zijn achterbenen staan, hij boogt op stilstand…

De mensen schuiven stil op fietsen door de lanen, een enkele meeuw er boven. In dorre blaren rent een merel. Hij luistert, telkens, de blaren maken leven. De wind, een oude wind van toen de mensen die nu dood zijn leefden, spreidt breed, aanvaardt al wat hij aanraakt. Laag hangt de lucht, is overal grijs, de hemel woont bijna bij ons.…

De dag breekt aan, kou uit een open ijskast: een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd onder de lucht die leger is van diepte nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt. Een trap, een voor de vorst te hoge duintrap in een onontgonnen en barbaars Versailles van geen enkele tree voorzien. ----------------------------------------…

Zij voelen koud op stille banden. Wie met een wagen bomen kruit voert niet te tillen stilte aan. ------------------------- uit: 'Tirade', nr. 200.…

Het blaffen is begonnen de bastaards spuwen vuur, licht rent, in plassen spat het hoog om duizend poten. Mijn hond, de kop omlaag hij bibbert in zijn stippen, draalt om de tafelpoot. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…