Alle inzendingen over Kerima

Een oud huis vol vergeeld papier geschreven herinnering grijze kamers pijnlijk gefluister lege kasten stil geween Een oud huis vol harde woorden een gestolen jeugd boeken worden steeds herbeleefd Is dit nou later ?…

'k wou dat ik je pijn kon lijden 'k wou dat ik je angst kon dragen samen met jou tussen de sterren zweven samen met jou de hemel beleven de takken van de bomen zullen je stevig omhelzen de blaadjes van de bloemen zullen je zachtjes beroeren de gloed van mijn hart zal je blij verwarmen 'k zal er zijn om je stilletjes te omarmen…

Ik weet niet wie je bent ik weet niet hoe je heet jouw gezicht heeft geen naam jouw stem heeft geen kleur Een verwonderde blik maar ik geef geen kik er is geen deur die voor mij opengaat er ontsnapt mij een snik Ook al kennen we elkaar niet zo echt ik weet wel dat je vecht een druppel geluk is alles wat je wilt het geeft je kracht…

Het fluisteren van de wind je stem belletjes die rinkelen in de verte je lach de zachte gloed van de schemering je ogen het schuchtere ontwaken van een bloem je glimlach de stralen van de zon en de maan de liefde tussen jou en hem een dauwdruppel op een vergeet-me-nietje een traan op mijn wang…

Op stille paadjes in het groen zie ik stil, gekerfd in't hout, een zoen. Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.…

veeg die tranen van je gezicht 'k wil dat je m'n glimlach ziet ween van vreugde ween van verdriet maar voel vooral voel de warmte je zal het zien je komt er door zing een lied ik heb een goed gehoor…

Verdriet, meegevoerd door een storm van tranen. Pijn, opgeslorpt door een zee van zout. Machteloosheid, gebroken door een orkaan van gevoelens. Voortleven, een doodse stilte omsluit mijn hart en stilt de zilte druppels in mijn lichaam.…

Ik wil zeker niet op hem lijken en daarom kan ik niet verder kijken. Het verleden is er niet meer, het heden doet zo'n zeer. Gebroken door de twee tijden kan ik alleen maar eenzaam lijden. Een gegil diep in mijn ziel overtreft alles wat ik beziel.…

In de duisternis heb je mij gevonden en je zachte hand op mijn schouder gelegd. Een engel heeft mijn gezicht gestreeld en mij haar tedere glimlach geschonken. 'k Volg je zonder aarzelen. Spreid je vleugels en bedek mijn pijn. Leid me nu nog maar eventjes verder, morgen begint een nieuw refrein. 'k Ben van jou gaan houden, het heeft wel…

'k Wil je brengen naar de hemel 'k Wil je zoeken in de zon 'k Wil je voelen in het licht 'k Wil je horen in de duisternis 'k Wil... 'k Wil je glimlach in mijn hart Laat de hemel je nu verblijden Laat de zon je stilletjes ontroeren Laat het licht je nu verwarmen Laat de duisternis je zachtjes toefluisteren Laat... Laat mijn glimlach…

wat als niemand je tranen ziet wat als je wil huilen en je hebt geen plaats om te schuilen 'k heb m'n tranen weggestopt, heel diep wat als niemand je helpt 'k verberg mij veilig in mijn schelp 'k word zo moe van al dat vechten 'k dwaal rond in mijn lege leven en heb zin om de strijd op te geven…

Mocht je me ooit je hand reiken kijk me dan niet aan Zoek niet in mijn ogen ze zouden je ontwijken Mocht je me ooit je hart geven kijk dan niet naar mijn lach Zoek niet in mijn ziel ze zou je maar misleiden Leef gewoon je leven maar kijk niet zo verwonderd Ik loop nog steeds te beven in het bange donker…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

samen zwijgend met ons gezicht naar de zon zonder woorden zonder gebaar een ontloken stilte genietend van een warm verbond mijlenver van elkaar gewoon twee mensen gelukkig kent warmte geen grenzen voor een engel…

De regen daalt zachtjes in m'n warme hart en dooft langzaam het vergeten licht. Wanneer vlinders fladderen zonder kleuren en bloemen treuren zonder geuren dan huil ik zonder te bedaren om al die verloren jaren. Ik kijk om, ontelbare keren en zie vogels vliegen zonder veren. Verleden gevoelens kijken naar scheefgegroeide dagen waarin oud…

Ik geniet van de luie stilte en kijk omhoog, in't enkelhoge gras, naar het ontwaken van witte, speelse wolkjes. Gekwetter vult de vrolijke tuin en de zon ruist een stralend licht. Gedachten zweven mee op het lied van een vingerlichte bries. Met gretige handen grijp ik dit zacht ontloken geluk. Nee, mijn dag kan niet meer stuk Eén korrel…

wil je wel gevonden worden of ben je jezelf misschien kwijt ken je zoveel kleine hoekjes die je met niemand nog wil delen of kan je het gewoon niets meer schelen 'k wil wel naast je lopen en zwijgend naar je horen maar toon me dan de weg hoe ik naar je toe kan komen wil je wel gevonden worden ben je dan zo hard gekwetst ?…

wanneer je me zal vergeten op een krachtige lentedag kijk dan niet naar m'n breekbaar verleden maar richt je blik naar een ontwakende zomermorgen en verlies onderweg mijn oude zorgen de herinnering aan een somber herfsthart zal vervagen de hemel zal mij dragen op een witte winterwolk zal ik dansen en uiteindelijk zal je me vergeten…

elke morgen een kerende angst om te ontwaken in een kamer met gegil elke avond een blijvende angst om de ogen te sluiten in een kamer met geril tranen druppelen in een schreiend gelach in een bodemloze matras wachtend op de volgende vuistslag wakkere dagen slapeloze nachten elk uur een gebedje in een paniekerig kinderbedje een…

ik heb geen heldere woorden om met jou te praten geen stormachtige zinnen om met jou te fluisteren de stilte is zo luidruchtig dat ze ons gesprek verstomt de pijn druppelt uit onze zielen en zelfs dan vind ik geen klanken van troost…

ik bewonder de stilte alleen daar voel ik me thuis er is geen enkel geruis alleen maar een zoeken zonder vinden ik bewonder de schaduw in een dal van liefde alleen daar in een wereld van gemis er is een zuchtend gefluister voortdurend in mijn hoofd alleen daar vluchtend van een geloof…

'k wil dood zijn zoals de anderen op het slagveld van bloemen dood zijn alleen zijn zij moedig gestorven en ik dan niet,want ik ren weg van het leven door de buitenwereld wordt men bestempeld als laf maar de buitenwereld is niet in mij ze veroordeelt mijn hart, mijn gevoelens maar ze is niet in mij…

ik was niemand onbemind kind genadeloos wezen menselijke geest die zegevierde en niet zou genezen leven in een verduisterde wereld overleven van een donker verleden het zuigt mijn leven op bij momenten het borrelt op een diepe oppervlakte heel even bestaat er niets niets anders om me heen ik houd mijn ogen stijf dicht herinneringen…

sinterklaas kloppende kinderhartjes stiekem de trap af hand in hand verbaasde oogjes werkelijk waar ? bergen speelgoed zelfs een verwonderd kijken van een paard in de kamer vol kindergeluk handjes beginnen te strelen lijfjes beginnen te beven traantjes van kinderlijk blind dank je wel , lieve sint toen op dat moment maar…

als de zon tranen laat dan regent ze op mijn gezicht de kleuren van de regenboog als een wilg tranen laat dan treurt hij op de aarde de blaadjes van de herfst als mijn hart tranen laat dan verdrink ik om jouw liefde die stilletjes openbloeit…

je draait mee zoals het leven van de zon draait schakeringen van begin en einde einde en begin omgekleurd van held tot lafaard in een belegerd zelfgevoel wegkijkend van de onmacht tegen de overmacht ik grijp nutteloos naar het oneindige en concurreer met het angstaanjagende ik streef nutteloos naar het onbereikbare en vecht met de draad…

'k heb je pijn gedaan met mijn onzekere woorden in je innerlijke land maar ik wilde je niet storen in je stilte 'k wou je alleen maar geven een hand jouw stem heeft nu een klank gekregen en in mijn vreugde wou ik je mijn liefde geven 'k heb je gekwetst maar al moet ik een eeuwigheid wachten wachten zal ik doen om terug te keren…

Je geeft me een gedicht en schenkt me de stilte langs ogen, stil bewaard De weemoed van een droom, veilig opgeborgen, in het herkennen van jouw verhaal Samen kwetsbaar, zo verloren als woorden worden stilgelegd in tranen zonder samenspraak Je geeft me een herinnering en schenkt me lege handen, een omhelzing, stil aangeraakt…

voor een ogenblik raakte ik zoek in het licht van jouw ogen ik keek en verkeek in jouw gevoelen jij wees me echter het donker en ik begreep de schaduw die weerspiegelde in mijn geloven zo verdwenen jaren van strelende woorden en teder voelen ik ben mezelf door de tijd verloren maar misschien kom ik mezelf wel tegemoet en…

schaduwen, beelden, kettingen van muren naderen rondom je heen verstikt door vretende assen die kwellend in je dringen ze werpen schuimgevoel neer, druiperig en wurgend je geraakt er niet meer uit je wordt kleiner en kleiner en dan dan verdwijn je verslonden in je pijn maar nu, nu zijn ze aan't spinnen betuigd door eigen macht…