Alle inzendingen over Lege bladzijde

gister verliet ik mijn huis van dromen en verlangen ook de straat bleef leeg geen leven wist ik te vangen zie weer de steegjes waardoor ik liep in jonge jaren het was toen al dat ik haast dagelijks in eenzaamheid sliep seizoenen waren als elastiek of doods in de rek leerde slenteren zocht kontakt in denken bladzijden vol met verlaten…

via het famke in mij draag je beeldherinneringen met je mee die hand in hand gaan waaieren bladzijden van het leven uit over de stadsrand in eigen geluid om het met letters in groeven en lagen te dichten dat telt en weegt regelt moeder natuur wel je persoonlijke herinneringen voor de toekomende tijd…

Ik prijs zelden de bekwamen Ik prijs ze niet er zou na-ijver domweg na-ijver kunnen ontstaan Ik hecht aan het zeldzame Het unieke opdat een hart opent Een ziel spiegelt en weerkaatst. ©16-5-1991…

Geplaveide bladzijde Had chique i.d.. Hasjtikidee, daar identificeerde ik mij mee. Biscuit met thee. Hatsjie, hatsjoe, gatsie onfatsoen. Zonder zakdoek? Je collage mappen zijn zo direct niet meer open te klappen, ze met je neus bellen enkel versleutelen tot een snottig plakboek.…

een schok een blamage een puinhoop een ravage een tragedie de democratie heeft een nieuwe bladzijde de ommezijde de schaduw kant van een vrij land geleerden buigen zich over een boek maar in het echte leven is de weg zoek wanneer vindt de samenleving elkaar weer in verbondenheid de verdeeldheid van de tijd doet zielen zoeken daartegen…

Van de belasting mijn dossier gekregen Ik las het maar toen raakte ik verward Veruit de meeste regels waren zwart De woede is mij naar de kop gestegen Kalm aan meneer...het staat er echt wel hoor U leest niet goed tussen de regels door…

Uit de verlegen zinnen die je me gisteren stuurde vallen eenzame woorden alsof ik jouw fraaie bloem niet frivool zou bewonderen zonder intense genegenheid een nieuwe bladzijde in het open liefdesboek de letters zijn nog wit onzichtbaar op blank papier uit jouw stille waaiershand groeien verse zaailingen in vruchtbare geboortegrond…

als een moegetergde paperclip probeer ik bladzijden bijeen te houden die jij met de kracht van een najaarsstorm terug overhoop blaast en radeloos plooi ik de verkeerde kant uit…

ze komen benauwend dichtbij de witte bladzijden die ze in haar handen houdt aan de zijlijn meandert het sjoemelend hart door het grensland tussen verzinsels en splinters van de niet te vangen werkelijkheid…

men begraaft de herinneringen met de doden men moet vergeten wat men met eigen ogen zag men witwast de geschiedenis ruimt de graven men leest witte bladzijden men moet vergeten hoe het was ik moet onthouden dat ik herdenk en niet vergeten zal…

De omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet mijn gedachten kan verstoren breng ik mijn ziel terug naar zee en kijk ik naar de schepen waarvan zestien van papier. *…

Het eerste dagboek van mijn jeugd buiten zijn verfrommelde randen was menige bladzijde reeds verkleurd. Mijn klein schrift viel moeilijker te lezen duidelijker voelbaar was nog het kloppen van mijn hart al die bladzijden die ik in ijlkoorts had geschreven toen d’ eerste liefde in mijn leven werd gebracht.…

Ik wil je niet vergeten maar bewaren ver weg in een herinnering samen met de jaren die wij deelden met en naast elkaar ik laat je los sla de volgende bladzijde om van een ander boek met een zelfgeschreven verhaal…

Bladzijden met ezelsoren, verkleurd van wit naar bruin. Ik zal het lezen binnenkort, om te weten hoever jij was.…

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.…

het boek is gesloten ik moet jou laten gaan je leest nog voor maar ik kan je niet meer verstaan de bladzijde met letters vormen geen woorden meer zinnen zijn stuk ons levensverhaal is uit zijn kaft gerukt ik lees nog wat verder maar het boek boeit me niet meer…

Een wolvendraaiboek heeft het licht gezien En als dat helemaal is doorgenomen Dan weet u; 'Mocht ik er een tegenkomen, Bladzijde dertig, aandachtspuntje tien': 'Niet voeren en vooral geen pootjes geven Keer om en ren vervolgens voor uw leven.'…

Nu sla ik af en toe een bladzijde om En kleur ik een mooi hartje Heel voorzichtig, binnen de lijntjes…

bijna die bladzijde sla ´k om dertig plus één zomaar een jaar omgeslagen bladzijde in mijn leven mijn verhaal moet nog veel leren ´k ben namelijk pas begonnen dus voorlopig nog niet klaar bijna vergeet ´k jou mijn anker in een zee vol van tranen mijn veld in de ochtend mistig met dauw bijna dacht ik te kunnen dichten de wereld wat verlichten…

De laatste bladzijde is omgeslagen, Het nieuwe jaar ruikt naar het frisse groen, Ik denk aan wat ik anders wil gaan doen Dit jaar: driehonderdvijfenzestig dagen. Maar eerst heb ik volop het glas geheven, En roep ik uit: “Lechaim! Op het leven!”…

een zwaar verwrongen beeld van hoe het hoort hullie tegen mij lijkt het door gebrek aan spiegeling nog donkerder dan te voren bladzijden wegen zwaar waarin de waarheid schuil gaat uit het niets vraagt de stilte mij ten dans…

de betovering van wie wij samen waren is voorgoed voorbij herinneringen als uit een ander leven blijven voor eeuwig maar in dit leven slaat de bladzijde nu om naar een nieuw hoofdstuk zonder jou of ons met alleen mezelf en mij eindelijk weer vrij…

Jij hebt je waarheid Zoals ik de mijne heb We praten over exact hetzelfde En toch liggen onze waarheden Mijlen ver uit elkaar - De kunst is nu hoe we De kloof tussen onze Waarnemingen kunnen dichten, De scherpe randen kunnen verzachten - Alleen dan kunnen wij elkaars Standpunt in vrede aanvaarden, Veel beter nog dan we dachten…

Tienduizend nachten Heb je hier geslapen, Tienduizend dagen Hier geleefd, Je hebt ze hier In vrede doorgebracht - Nu je deze plek Gaat verlaten Lijkt alles anders Dan het ooit geweest is, En zal het zijn Alsof je hier Nooit geweest bent, De plek zal jou vergeten, Voor haar ben je hier Nooit geweest…

Zwarte bladzijden uit vergeten boeken herinneren leegte in ondenkbare dromen en in vleugelloos vliegen blijven onvergetelijke nachten liefdeloos ondergaan wat er zonder woorden ademt achter stilte van ’t bodemloos antwoord.…

altijd was er warmte, nu was er niets, binnenpretjes, lachen, verdwenen in het niets, die fonkelende ogen, niet meer, nee, nu ontbreekt er iets de woorden los van pijn, zeg dan toch de waarheid, ja, eerlijk moest ik zijn het mocht niet waar zijn, een blik die enkel zweeg, mijn beeld van hem, alleen een leugen, zijn woorden waren leeg…

ik snap het niet en het voelt zo pijnlijk leeg Zelfs je naam op het venster is weer verdwenen…

) (Het tapijt zal nooit meer vlekken Geen gestoei meer op haar huid) (Boven verliest speelgoed zijn felle kleuren in de kast) (Gereedschap in de schuur mist het eelt, zijn hand, zijn tast) Zijn huis is leeg zijn wereld is zijn huis Godvergeten ver ligt daar mijn thuis begraven…

Van buiten hou ik me sterk Van buiten lijk ik spontaan Van buiten stroomt er geen traan Maar waarom voel ik me van binnen leeg Ik voel me zo kil, zo verlaten en zo alleen Je bent er niet meer, en ik weet dat ik zonder je verder moet Deze gedachte doet me zeer Je was nog zo jong, zo levendig Mensen verdienen het niet om te sterven, en zeker jij…

De stilte spreekt want de woorden zijn dood en verdwenen in het lachen dat begon tot de ontdekking en de waanzin elkaar volgden en alleen de stilte van het scherm mij zou vragen waarom ik weer wilde biechten in de leegte die nooit antwoord…