Alle inzendingen over MESSTEKEN OR ROZEN OR BLOEMBEDDEN

's Nachts elkaar beminnen als fragiele vlinders op een passiebloem in het virtuele bloembed Letters in woord weven met vurige draden tot zinnelijk geheel in een erotische silhouet Toen je een luide roep naar werkelijkheid deed, vloog ik weg zonder belet Eer de draden tussen ons ontwikkelden tot leugens in het verradelijke vangnet…

Als uitschot van de maatschappij ben ik oneindig onrendabel mijn deken is een gehaakt sprei op het bloembed van de fabel als scharrelaar verman ik mij met de fier getrokken sabel ten teken dat ik dikwijls vrij met de stuurloze parabel voor galg en rad dat ik gedij los van elke vaste kabel en in het sprookje dat ik brei is iedereen…

weet wel dat jij op en top vrouw bent Maar ik blijf op afstand heb m'n gevoel helemaal in de hand Maar ik wil jou ook dus breek mijn wet verdien me maar i'm playing hard to get Ik weet wel dat jij lief en zacht bent Maar ik blijf op afstand 'k bouw geen plannen op een gevoel als drijfzand Maar ik wil jou ook dus waag je in het bloembed…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

alles draaide om die ene vinger wenden en werking als lokkende vlinder verleiding in nieuwe lente manoeuvreren van komen en gaan spelend spel met dans en gezang in liefde verhuld met haar allerlaatste geil glimmende blik venijn en rode roos sleepte zij zichzelf naar het einde nog zingen de zigeuners na de messteek "Mi adorada…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Geduld is als een bloem die niet in ieders tuin spontaan groeit, vier en gedenk gerust die tuinmannen die dat wel in hun tuin hebben uitgezaaid om het dagelijks als bloembed te koesteren. Het wellicht zien als een goede papaver wellicht een prachtig gedresseerd paard wiens manen je niet eens hoeft te kammen.…

Vermoord door kogels en messteken, is er een grijssluier neergestreken. Een grijssluier over ons kleine land, wat is er in vredesnaam aan de hand? Al is je naam Mohammed of Van Gogh, iedereen verdient 't om te leven, toch?…

In Parijs, onder een brug werd een jongeman gevonden, 't hoofd bebloed van diepe wonden en een messteek in z'n rug... Dag papa, zegde hij fier, ik ga heel veel geld verdienen en er jullie mee bedienen als ik weer terug ben hier.…

Ooit Droomde ik Van een bloem Verlegen in mijn handen geduwd Nu Nog snel voor het vertrek een kus van mijn lief mijn lief En een heel boeket Rode rozen, rode rozen Met een fluister in mijn oor Ik houd van je. Ik houd van je.…

Mijn rozenboog, bijna twee meter hoog, met het dode hout op zijn lijf, snakt naar de nieuwe bloemen, want hij weet met het ongemak geen blijf. Hij tuurt naar de zon, tussen de wolken, zoekt naar warmte, maar het zijn regendruppels, die de lucht bevolken.…

Vandaag zijn de rozen voor een bijzondere vrouw, om haar daarmee te zeggen hetgeen niet uit valt te leggen. Vandaag, lieve moeder, zijn de rozen voor jou!…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden. Het meisje stapt naar voren, dapper, sterk en vastberaden, en ze legt, liefdevol, haar rozen op de kist.…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

En vierentwintig rozen wie mens is weent daarbij dat is Valerius de Saedeleer in de sneeuw met uitzicht op een boerderij…

Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

aan de hand die rozen schenkt hangt altijd wat rozengeur…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

een koude wind waait langs mijn hart dat onbeschermd, wat hulpeloos zich openstelt een vlaag van venijn splijt de warmte die liefde heet, rukt de onschuld uit haar voegen tussen rozen en zoete geur kleurt als belofte, zacht een woord van waarheid de blauwe lucht belooft warmte verlicht mijn hart en heelt…

Ik krijg unieke rozen zeg ik dit jaar ik knipte ze kort in maart ach dacht ik was het maar waar…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

Dit is oktober stokrozelaars die het nog wagen rozen te dragen als waren het trofeeën fris gesculpteerd waar dauw aan kleeft…

Ze plukte de laatste rozen in haar tuin de innerlijke schoonheid van de bladeren raakten haar wezen. Toch... door het plukken van de rozen gebeurde het, dat licht, kleur, liefde en geur van die late rozen haar meer bewust maakte, van leven zoals die ene late roos.…