Alle inzendingen over MILDHEID

ze gerimpeld vlies en lijken stram om nog tegen vele winden in te wuiven ze hebben vaak twinkelende ogen en worden harten goudgerand door zorg voor hun nageslacht; de kinderen van de kinderen, die nog niet in het moeten van morgen worden meegezogen waar ondanks ongrijpbaar verlies en andere aardse tegenslagen de wijsheid bloeit en mildheid…

Helende wind draagt mildheid verstrengeld tussen de takken van haar beleven Stilte fluistert zwijgend, kussend, sussend, strelend....!…

Ruik de mildheid van vroege tinten bitterzoet, heel verfijnd. Hoge kruinen ratelen en ritselen als speelgoed van het kind. Zij laten van zich horen, al bij het minste zuchtje wind. Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw die het voorjaar kan verdragen.…

Omdat stroming voorbij de kromming begint en geleidelijk aan mildheid wint. Omdat wolken het luchtig opnemen en verdwijnen met de westenwind.…

Nu de avond valt wordt alles milder: de mensen maar ook het licht en de woorden, de gedachten. Wat ben ik blij dat de strijdbijl weer even wordt begraven en dat we ook onszelf aanvaarden met al de ellende die we meeslepen, met al ons pogen en mislukken. De witte bloesems zeggen ons dat ook na morgen er nog leven is, nog toekomst en veel vreugde…

Je zegde me verdriet aan en het is gekomen je rust onder zachte, rulle aarde je vroeg me eens of ik bang was voor de tranen en ik was bang nu is er hun rijkelijke vloed nu is er hun milde vloed en ik ben niet meer bang…

Ik ben moe weet u Zeven miljard telt de teller reeds Allen wachten ze op mij Verwachten mildheid zonder pijn Verlossing van dit ondermaanse Maar laat ik u niet verder belasten Vertel mij, hoe vergaat het u?…

als ik niet ben gelijk jij wilt, in jouw spiegel; een bloem die eeuwig weerkaatst, tot onophoudelijk bloeien bereid raak ik verstild, word ter plekke geplaatst achter in de rij der verscheidenheid zal je mij dan nog zien als ik verdwaal in de tuin van de verschraalde mildheid ook mijn denken wordt vertroebeld door ontkende geluiden…

Zo worden ze bekeken door bewonderaars die anoniem blijven terwijl ze zelf met mildheid naar de dingen kijken, naar de groene bomen en de witte klok die beter loopt dan zij en iets vertelt over hun afgezaagde tijd; zij kennen hem van buiten. --------------------------------------------------- uit: 'De zuigeling van Sint-Petersburg', 2001…

Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid, het been tot op het merg, als ik de vertraagde aftocht afblaas,…

het tafelkleed en even later werd het doodstil het rook naar nacht en een wereld heengegaan mank in de schaduw van gods wil hij verdween tussen lichamen nabij die ene zonnebloem, volmaakt in wie ze altijd was gebleven, in ieder en volgend gezicht een reiziger verscheen met alsmaar meer verleden verhaalde over oude foto’s en mildheid…

Maar mooier nog zijn hun gepolitoerde knieën of de glaswol op hun kuiten, Zo worden ze bekeken door bewonderaars die anoniem blijven terwijl ze zelf met mildheid naar de dingen kijken, naar de groene bomen en de witte klok die beter loopt dan zij en iets vertelt over hun afgezaagde tijd; zij kennen hem van buiten. ----------------------…

De kamerbode in jacquet, de glimlachende beveiliger; ankers van ridderlijke mildheid. Sinds dit jaar word je wakker door één enkel keelgeluid, de nog woordeloze stem van de absolute overmacht. Jouw roer is de onschuld.…

weet ik nog, dat een hemel stil van licht en mildheid in mij hing? ik luister naar mijn herinnering; een stem wegwankelt, die sterven wil.…

Zij heeft haar rondingen bloot in een horizonloze verwachting, ze nam de blanke sneeuw uit haar boezem, verdeeld tussen zon en maan in de levende en de naakte nachten, zekerheden ver van haar vandaan, geketende geheimen door anderen verteld, ze streelde in gedachten de mildheid van de dromen, nipt met de lippen van het bloed uit de…

De vijand is alom, het tij is niet te keren, ik kan mij nauwelijks verweren, verlichte geesten raken in het nauw, de gestolde waanzin is overmachtig ik ben de afgesleten voetzool van een wrede god geworden of genaak ik juist hier zijn immense mildheid? Is de aanblik van mijn trotse lier in de treurwilg te dragen?…

de mildheid van de regen is nog even weggebleven de pruim schudt zijn takken en kijkt meewarig de heg voorbij fluitekruid wuift wit terwijl riddersporen star onbewegelijk roestbruin met hun ijzige blik verdrogen boerenwormkruid gele teint bundelt zijn knopjes druk insekten werend verlangend naar de zon tegenover deze natuur huilen…

De waterzon speelt met mijn blote voeten op het koude beton, een uitnodigend spel als een tevreden kind in het park en ik voel de donzen klok van een aanstormende lentewind en beleef de zot - en mildheid in de overgave van de kleine dingen die mij omringen.…

Zijn geest nog zal het werk bestieren, Zijn adem over d' akker gaan; En dubbel zalig zal hij wezen Zo de aarde, met zijn zweet gedrenkt, Zijn kindren lief haar wondre schatten Met moederlijke mildheid schenkt. 1890…

Het voelde weerloos hoewel geen gevaar dreigde, beklemd in onszelf ondanks de mildheid van de natuur die teer maar ook vol maagdelijk vuur met haar aan mijn denkbeeldige hand raakten we verder afgedwaald.…

Zullen we opnieuw beginnen elkaar de ruimte geven voor een eigen leven elkaar in mildheid niet ontzien elkaar van harte troosten bij verdriet en pijn zodat we beiden kunnen worden wie we zijn?…

Nu is de mildheid daar. De flora staat in haar zondagse pakje, niet goed wetend hoe het verder moet. Hoe groei je groter, waar mag je naar toe? De zon lijkt de grote weldoener. Een buitengewoon dirigent: jij krijgt wat stralen, maar jij een wolk, ginds moet het matiger, daar bidt een valk, weg met die cumulus, een puur blauwe lucht!…

Ook ik zelf, in jong begeren, Bid mijn lip en wang te laven, Maar Uw mildheid wil mij leren Beters dan die frisse gaven; En gij zingt tot mijn gedachten: Deelt U, breekt U, bruis van leven, Duizend dorre gronden smachten Naar de groeikus van Uw geven; Breidt U uit tot klare plassen, Lieflijke gestalten spieglend, Doe dan hoog Uw waatren…

Boden en dienders; Gang naar ’t stadhuis; Mildheid in ’t geven… Soms bij abuis. Andermans veren; Zilver en goud; Brandende harten, Kunstig maar koud, Moedergeneugten; Vaders bestel; Uitzet-bezwaren; Hemel en hel.…

Zijn geest nog zal het werk bestieren, Zijn adem over d'akker gaan; En dubbel zalig zal hij wezen Zo de aarde, met zijn zweet gedrenkt, Zijn kindren lief haar wondre schatten Met moederlijke mildheid schenkt.…

Uw stormende wildheid wassender jaren, de koelte' uwer klare vergevende mildheid, uw trouwe van man jegens man, herinner u wel: 't staat al op het spel. Vernietig Japan!…