Alle inzendingen over Moeder Teresa

De eeuw waarin de mensheid de weg kwijtraakte Oorlog Vervuiling Intolerantie Moeder Teresa is de vleesgeworden Compassie Die ver voorbij de tolerantie gaat Vergeving was voor haar als ademen En wij maar worstelen hoe dat moet Als we allemaal wat meer als Moeder Teresa zouden zijn Was er Vrede op Aarde…

(Moeder Teresa; Agnes Gonxha Bojaxhiu) Tegenstrijdig echter slechts in detail klein van postuur, groot in daden met hart zo patri- cisch, zeker met goud omrand voor de minderbe- deelden binnen 13* jaar zowel zalig- als heilig echt verklaard door twee pausen geïnformeerd, op de hoog- te van...** Albania, Tirana, september…

En moeder Teresa behandelde een paria, alsof het eigen familie was. En dan die vele naamloze boeren gedurende de tweede wereldoorlog jaren; die de redders in de nood van de vele stedelingen waren.…

Tot nog toe weggekeken Door iedereen die op Hun pad kwam - De straat werd voor ze Overgestoken, om hen maar niet In de ogen te hoeven kijken, Om hen maar niet te hoeven zien - Maar vandaag, vandaag Lijkt de lucht zo maar geklaard, En hebben ze een ereplaats, Ze staan zo waar vooraan Nu hun moeder, De moeder van alle armen,…

Teresa, was een zusterlijke Moeder Ook zíj kreeg de Nobelprijs voor de Vrede Voor ons had ze een Woordje voor het heden: De zuster zei tot iedereen: ‘Verbroeder!’ Vergaderen, dat vond ze maar gezwam ‘Eerst ármoede’ is zelfs haar anagram…

Teresa, ook wel aangeduid als ‘moeder’, Was eigenlijk voor wie haar heeft gekend, Een moeilijk mens, een kenau, een serpent, Een feeks, een kreng, een helleveeg, een loeder. Zelfs heiligheid is dus, zoals u leest, O wonder, niet meer wat het is geweest.…

Eén keer per jaar ben je de klos, slingers, wijntje, taart, je feest er maar op los. Laat ik nu eens heel eerlijk zijn, mijn god wat doet het vreselijk veel pijn. Als je weet dat je kinderen niet op je feestje komen en je toch stilletjes blijft dromen... Mensen om je heen die je graag willen feliciteren, jouw 40-e verjaardag willen eren...…

Je ogen zijn jong Verscholen in duizend rimpels Je handen zijn open Gehouden uit gewoonte Ogen als parels Handen vertrouwd en sterk Je lichaam klein Je geest zo groot Je ziel onsterfbaar Gebleven in breekbaarheid…

, zie ik luid Teresa als mijn wijze leidsvrouw preken. De wonderen zijn de wereld niet uit als ik daarna Jezus tot mij hoor spreken en voel hoe Hij mij in Zijn armen sluit. ------------------------------------- (* met dank aan Teresa van Avila, “El libro de mi vida” en Joan Osborne, “What if God was one of us”)…

Vreemd nieuws dat Paris Hilton is gevraagd Om welzijnsnon Teresa te gaan spelen Zo´n rol aan zo´n verwend kreng toebedelen Is bijna noodlot tartend, zo gewaagd Als zij tot zo´n persoon kan transformeren Dan kan het kreng wel héél erg goed acteren…

hij schrijft betekenis met onbestaande woorden, schildert uitzicht door het venster en het sleutelgat opent deuren zonder klinken, leest van letters tegelijk en zint op schoonheid vangt haar zingend vanbinnen met schrapende geluiden, in de nacht is hij een mysticus die dagelijks zwijgen moet te lezen is hij niet…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

de Portugese Teresa Villaverde maakte de film Três Irmãos terend op de grote ogen van Maria de Medeiros oh klein fragiel mirakel met je ronde open facie waaruit je zinnen je passie naar buiten springen stralen pupillen die alles binnen zingen blikken die veel tot futiel vertalen tijdens de film Henry and June werd ik het allemaal gewaar…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

Je laatste nacht oud op nieuw om kwart voor 1 verliet je mij De vrolijkheid van het leven is eraf Vaarwel Mijn lieve moeder...…

tachtig ze schrijft het blijft zo prachtig haar lezen is een waar genot echt, ik smeed hier geen complot in stilte lees ik haar gedichten zo laat ik ook mijn geest verlichten mijn inspiratie slaat dan aan kan ik ook terug wat schrijven gaan ze is mijn held en toeverlaat wanneer het soms eens moeilijk gaat dan denk ik vaak aan haar gedicht moeder…

telkens weer ons moeder staan…

de dagen schuifelden voorbij zonder jou en zonder mij- ik was mezelf niet en zocht naar kalmerende woorden voor het kindje in de wieg. ik kon haar niet troosten hoe zou ik dat moeten doen? ik had geen middelen om te wiegen- ik had alleen mijn armen die ik als een mandje vouwde. het gekrijs werd als maar erger want het kind had pijn-…

een moeder ontluikt de moeder ontwaakt een moeder besluit de moeder kwaakt een moeder rent de moeder vliegt een moeder verwent de moeder biecht een moeders instinct de moeder verzorgt een moeder die zingt de moeder waarborgt een moeder luistert de moeder bedenkt een moeder fluistert de moeder wenkt een moeder verschoont de moeder…

gelijk een kwal met vele tentakels omsingelt hij mij speelt hij spelletjes ongezien gumt hij mijn geheugen uit onzekerheid maakt zich meester hoe ik ook controleer vastgrijp aan wat ik net nog wist, versterkt de kwal zijn greep en raak me kwijt…

Zij die twee gezonde Kind'ren het levenslicht Liet zien en ze in liefde Heeft grootgebracht moet Nu de dood haar langzaam In bezit neemt constateren Dat alleen de dochter nog Om haar geeft - haar zoon Heeft al vijf jaar niet Meer van zich laten horen En hoe dierbaar de kind'ren Voor haar zijn blijkt wel Als ze na uren diepe…

Haar moeder was een triest figuur, bolle wangen, onderkin, dijken van dijen en verder onderin, spataderen die als eilanden op haar benen lagen. Haar moeder rookte als een ketter, zoop als een tierelier, haar moeder was een zuipschuit niet minder en niet meer!…

Ik kan geen bloemen of bonbons meer aan haar geven simpelweg omdat ze geen deel uit maakt van mijn leven de dingen gaan zoals ze gaan en zo is ook zij gegaan ik wilde haar slechts zeggen dat ik haar mis en dat ze niet vergeten is.…

liggend in een bed dat niet langer wordt, wel klammer danst de depressie rondom haar hoofd een pas de deux in de sluimering belt de hersendokter om te bevestigen dat zij zich nog even ontaard voelt gelijk de week tevoren en die daarvoor, zelfgeschreven woorden in de agenda raken meer verstrikt in mist, zo gaat zij rond in cirkels en belt ze…

alsof de duvel ermee speelt vertragen data waar ik bij sta kunnen dagen mij gestolen worden zo ook het dwingende advies van hen die het, zogenaamd, beter weten ik bepaal zelf wel, altijd al gedaan net ontvangen pasjes krijgen benen spelen krijgertje met mijn onzekere brein uren lang zoeken ogen naar hetgeen ik zojuist nog in mijn handen…

met mijn vlindernetje, dartel ik achter je aan in de hoop je te kunnen vangen vangen op gepaste afstand, opdat ik niet in de gaten loop in de hoop je te kunnen vangen vangen vrolijk dans jij door het leven, plots verdwijn je in het grijs kijk uit, ze willen je gappen ze willen je snaaien hoe ik ook roep, of schreeuw, horen doe jij mij…

zoals een draad dat door het oog van de naald zou moeten passen er geen punten meer achter de zinnen kromme zinnen, die niet recht te breien zijn zitten de tranen hoog, viert frustratie hoogtij is het geheugen één grote gatenkaas waar alles uitvalt, maar dan ook echt alles namen die niet meer worden herkent de bril die wordt neergelegd zonder…

ik verleid je tot het luisteren naar radio 4 daar waar de mooiste stukken worden gedraaid hopend dat je de rust vindt om je mee te laten nemen op de golven van de snaren, die jij vroeger ook beroerde en zou je mee willen nemen op een reis naar ver van hier, naar daar waar kruiden geuren bloemen ons verwelkomen, vogels je toezingen daar waar…

neem mij mee naar ver van hier neem mij mee terug naar daar waar ik de tred herken vogels weer hoor fluisteren bloemen zachtjes dansen in het schijnsel van de maan wolken tikkertje spelen huizen weer kleur krijgen zand mijn voeten liefdevol omhelst daar waar ik gekust word door de wind toe neem mij mee en hou me vast een leven…

tussen vergetelheid en het grote niets staat een koffer vol boosheid en verdriet de kunst om haar daar uit te halen uit het sombere, negatieve zoek ik naar verhalen uit de oudheid die ze zich nog feilloos kan herinneren een naam, een gebeurtenis tot de naald weer blijft hangen in dezelfde groef, en ze wederom in herhaling vervalt, bevestig…