Alle inzendingen over Nachtelijke

geef me het nachtelijk beeld van een hemelschittering dat leidt tot opbloei van sensualiteit een broedplaats vol liefde midden oneindigheid…

geef me het nachtelijk beeld van een hemelschittering dat leidt tot opbloei van sensualiteit een broedplaats vol liefde midden oneindigheid…

Een Schiedamse schipper met kater schrijft ware historie voor later in nachtelijk tij slaapwandelde hij in de haven over het water…

Voor wie in nachtelijke uren nooit in het donker ligt te turen is slapen gewoon een gegeven in plaats van noodzaak om te leven…

Doods en verlaten is de nachtelijke straat; maar in 't lantaarnlicht krioelt vol zoemende dans een levendig muggenbal.…

Ik stond daar, met lichaam en ziel tegen de boom der bomen. Slechts aanschouwde ik, leunend, de gang van zaken, op aarde, in bossen der vroeger tijden. Niks en niets scheen mij te bevrijden. Alleen en nergens, met hart en geest vol betrokkenheid in het menselijk lot... zo machteloos! Totdat ik losliet, wegging, om terug te keren... in…

Zoete geheugenzweem Vol nachtelijke merelzang, Frisse lentegeuren - Hooglied ontwakend In twee lichamen Van beider kunne.…

Een kloosterlinge, die bij volle maan er met de pastoor vandoor was gegaan, is naar aanleiding van de nachtelijke pret door moeder-overste op non-actief gezet.…

De nachtelijke waker; De voortdurende nachtbraker; De Vreemde vogel van de nacht, plukt Zijn veertjes van de zorgen, fladdert Boven zijn nestje zonder kracht.…

Geef het op je bent verloren in een nachtelijk avontuur En dat kan nog even duren Laat je gaan laat je vervoeren Hier ben je veilig tussen beschermende muren…

De avond kalm soms verdrietig, het nachtelijk duister zal ons omsluiten, o mens, wat ben je nietig.…

In het nachtelijk geflonker van de lichtjes die je ziet hoor je zachtjes in het donker de klanken van het engelenlied de gebroken stilte die ik vind doet mij denken aan het kind...…

Ik wals in schemerlicht tussen nacht en dag en streel het schimmig beeld van ochtendglore, waarbij zonnestralen in nevelige wimpels door het nachtelijke wolkengordijn boren.…

In het nachtelijk duister komen zij ongevraagd ijle bezoekers uit koud en schimmig duister opdoemend zich beeldend in onzen gedachten zij die bij ons willen zijn met klagend gefluister nachtelijk aanvaarden van hen die wij zijn comprimeren zij kil met wazig aanschijn zoekt de eenzame ziel in rusteloos dwalen opkomend verschijnt zij angstig…

Uitgelaten zucht ze Een landende luchtballon De straatlichten omringen Het nachtelijk weiland Een kuisheidsgordel Waarvan dichters De sleutel bezitten. Mistige gedachten Verlaten de avondstond…

Wij woonden ooit een wijle tegenover klokkengalm de torenspits benam het halve uitzicht de ganselijke dag van acht uur af de bronzen slagen tot de middernacht wijl zonderlinge dorpelingen sliepen De laatste klanken waren weggestorven rond het middernachtelijke uur hoorde je de verre hese roep de muizenjacht der nachtuil was begonnen…

Shows druipen hun slijk van het scherm, tot we vol zijn – en niet meer bruikbaar.…

moerasgeesten met kwalijke dampen klampen zich vast hun sliertige tentakels kronkelen door gewoel van nachtelijk draaien oude spoken kruipen grijnzend uit een kast gedachtengroef kreunt…

wanneer de wind zijn adem mengt in een regen van verlangen een zee van sterren de nachtelijke hemel spiegelend overheerst dan laat ik mij dromend meedrijven in de saamhorigheid van een mooie werkelijkheid…

het heeft geen zin nog langer te wachten er is een begin een einde, een nachtelijke droom alleen in gedachte als een soort fantoom maar wacht toch nog even zo kort als naderbij begeven zo lang als leven…

zoemende, zoemende muggen irriteren nachtelijk slapen met geronk rond je oren vensters sluiten met hor insectenwerende middelen helpen vlug hun geluid te smoren…

Een nachtelijk warm terras in Dalmatië. Een wapperende wind in dansend Kroatië. De windstoten slaan me, maar slagen er niet in, mijn gedachten op de vlucht naar vamperig Vlaanderen: mijmeringen naar wat ik achter liet: niets.…

Kleine witte vlokjes sieren de straat in dit nachtelijk uur op de tweede dag van kerst ongerept glinsterend wit ik geniet van het serene beeld mijn lijf rilt van koude…

hun zuchten ken ik zwetende hitsigheid een zachte vingering en zoekende zoenen langs nachtelijke lijven het zacht gemompel van poezelwoordjes of wild gehijg van hete passie ik ben een kussensloop…

in schemerlevens hebben de bergen ogen alles is gehoord een liefde vergaat tot een hoopje stoffig as alles is geweest de inktzwarte klap het bulderende zwijgen alles is gezien de rivier vraagt niets in een nachtelijke stroom alles is eindig…

Soms zit ze naast hem zo ineens vanuit het niets fluisterend in zijn oor streelt ze lieflijk zijn wang als warme wind dit verre elfenkind en hij voelt haar zilveren huid zo tastbaar dichtbij als slaap niet meer komen wil zijn tengere lijf rilt de koude voorbij verlangt naar betoverende dromen…

Gisternacht dacht ik aan jou liggend op de bank wakker door een jengelend teer Gisternacht dacht ik aan jou irriterend ook aan de gedempte klank het gesnurk van mijn ouweheer Gisternacht dacht ik aan jou fantaserend ondertussen -van liefdevolle omhelzingen- och, was ik maar jouw kussen…

Rijzende nocturnes flitsen honend contouren van verachte flora uit hun losse pols Gekegeld op gepolijste kasseien druppelen zij bebloed de versmade grond in en smeken onnodig om herkansing Dan puft de maneschijn in 't holst van 'r nacht en gelukkig beklimt 'n schim de berg van hoogmoed en vergankelijke kracht…

laat in de stad ben ik op pad in de regen de wegen zijn nat slissende autobanden verstommen in de nacht de straat weerspiegelt zacht het gele licht van lantarenpalen ze buigen zich over de weg als narcissen…

als mijn schaduw slaapt, als het ware en mijn ziel opgaat in het onbestemde nee, niet in de alom eeuwige rust, dan drijf ik af, weg van de bewuste vaste wal dan wordt mijn heden, wat dat ook moge zijn, met het verleden in schemerland gesust of haalt de geest de prikkels van stal die doorheen de dag, bij ogenschijnlijk licht hetzij van…