Alle inzendingen over Ooit

De vogels huilen, ze zijn treurig. Tranen van vissen vermengen zich met het water. De bladeren van de bomen verbleken. Wij komen later...…

hoe koud is de leegte de stilte oorverdovend het gemis immens woordloos verbonden maatjes door dik en dun tot de tand des tijds legden wij vele kilometers af verstrengeld op 'n niveau vol onbeschrijfbare liefde tot het moment daar was het pijnlijkste besluit ontelbare tranen rolden, en nog om mijn trouwste maatje te doen overgaan…

Vandaag is de morgen van gisteren Het nu van net is voor altijd verleden tijd De toekomst is er al; NU! En weg is die weer; voor eeuwig veroordeeld tot de geschiedenis…

lang geleden was er niets en toen was er opeens iets zonder ons zou niemand dat denken en ergens lijden we daaronder er wordt weer een dochter geboren in dat onmetelijke niets en we houden van haar voor altijd in een soort vrieskou van het bijna lege heelal is ook wel weer positief…

voelt waarom heb je het nooit gezegd over de stad klinkt het gebed dat maakt rustig je slaat een kruisje een vrouw ligt in je armen en we wachten op de dageraad die we al zien terwij we zoenen zo diep weten we dat we nooit trouwen maar alsjeblieft blijf altijd bij mij ik mis je, mis je de regenvogels horen het ooit…

Zal ik ooit zo warm zijn dat de herfstwind me niet meer kan afkoelen tot zwijgzaamheid omdat ik me geraakt voel? Zal ik ooit zo wijs zijn dat ik de dingen kan aanvaarden ook als ze niet zijn zoals ik zou willen?…

Ik zeg opgewekt goedemorgen, loop door sluit mijn deur, mijn ogen, hem in mijn armen op de rand van mijn bed, om te voelen wat ik zou doen als hij ooit de stap zou zetten om bij mij haakjes los te maken en…

Wil je weten wie ik was met wie 'k mijn leven liep lees dan mijn gedichten. Wil ik zelf weten wie ik ben, naar wie of wat ik loop, dan ga ik terug naar wie of wat mij schiep, mijn pad verlichtte, me blijdschap gaf, me steeds voorzag van hoop.…

ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten dat het loslaten ooit juist in lief en leed als van zelf sprekend jou er altijd deed zijn meer dan ooit ben jij aanwezig juist nu nu jij niet meer hier bent nu is er het weten mijn hoop en vertrouwen mijn geloof in liefde jij gaf mij die schat om haar…

je verdween ’s ochtends naar de overkanten tijd terwijl starend uit het raam ik zocht naar woorden waarmee ik zeggen kon hoeveel ik jou nodig heb je vertrok stilletjes zonder de deuren te sluiten naar de kamers van liefde die ons elkaar verbonden dus mis ik je meer nu meer dan ik eerder deed je voer in je eentje weg uit wat mij haven…

Als ik toch ooit … Ik durf niet te hopen. Ik zal wel nooit innig naast je lopen, hand in hand, arm in arm … Wanneer ik met je praat op de hoek van de straat, hoop ik stiekem dat vóór ons ‘doei’, zonder protest of geloei, onze ‘koetjes en kalfjes’ stilaan zoetjes overgaan in een lange, oneindige zoen.…

overwinnen Zal ik ooit weten hoe het is om zonder angst en zonder dwang te leven Zal ik ooit leren om dat wat ik niet kan veranderen te accepteren…

Tel grijze haren hier en daar een glans of gloed jong van geest, nog steeds Wanneer ik bejaard ben, zou je mij vervangen door een jonge lente zodat mijn zachte soepele huid en kleine neus worden vergeten terwijl sproeten opklaren met de tijd Weet je nog dat we elkaars handen vasthielden of mindere dagen omarmden. Hoe je het ook wendt…

Leven met jou als moeder, is leven met verdriet.  Leven met jou als moeder, is het leven niet. Wat jij aanricht, is meer dan alleen pijn. Soms hoop ik nog dat je kan veranderen. En denk hoe fijn het dan zou zijn. Maar na 37 jaar begin ik het toch wel te zien. Je wordt steeds iets minder mama, en steeds iets meer Christien. Dat gaat zo…

Knijpkat, tochthond, echt? Huisdier gevraagd aan de Sint.…

Dat ik ooit weer jouw hand vasthouden mag. Zoals ik dat bij die twee vreemde zag. Ik laat mijn gedachten verder dromen. Zie plots een vlinder naast me komen. 1x vliegt hij om me heen. Dan laat hij mij helaas weer alleen.…

Laten wij nu toch eens hopen Geëlimineerd en verzwolgen, zeker niet geëerd COVID-19 Denkt ons structureel echt te raken 't C-virus ziet dit echt verkeerd Natuurlijk, HELAAS sterven er mensen Vanzelfsprekend, jammer en zeker ongewoon Laat vleermuis zich niet kennen Heeft juist nú meerdere wensen Flagrante imagoknauw want van dier naar…

Zo heet als zondag heeft het in april Sinds mensenheugenis niet mogen wezen Zo viel alom te horen en te lezen Het wordt nóg warmer als het even wil De thermometer lijkt weer niet te stuiten Het geeft je echt zo´n warm gevoel van buiten…

Regen en zon, hagel en sneeuw wisseling van weer wisselen van de eeuw we vieren dat we iets geworden zijn, maar: Zijn vergeten dat we ooit ontstaan zijn: uit het grote niets, dat kleine ontkiemde zaadje al dan niet in liefde, tot aan het allerlaatste plaatje! Het grote niets, werd het grote iets!…

Ooit heb jij mij een ring gegeven met de inscriptie: ik heb je altijd lief die belofte heb je nu gebroken vindt nu bij een ander je gerief. Heeft het ooit iets voor jou betekend heb je mij wel echt lief gehad of was het één van jouw kreten als je zei: jij bent de allerliefste schat.…

ga je mee zei ze nog voordat ik spreken kon ooit zei ze dat…

Zal het ooit weer worden, zal het ooit weer zijn, gadegeslagen op termijn? zal het ooit weer zien, zal ik ooit weer kijken, opnieuw starten, herhalen, en alles vergelijken? zal het zichzelf ontruimen, zal het tot inkeer komen, alle kwaad en haat weggenomen? misschien een glazen bol, bij de minste blik, op hol?…

Je schrijft over liefde, maar hebt het zelf nooit gekend er is in jouw leven niemand die je daarmee ooit heeft verwend. Je schrijft over liefde, alsof je het op dit moment beleeft terwijl je zeker denkt te weten dat er niemand om je geeft.…

laat om haar te leren kennen Lotje, mijn cavia, tijdens de vakantie Mijn oma - zonder dat ik het wist Een vriend van mijn vriend - door vijf kogels De sigarenboer - door twee Een van mijn ooms De vrouw van een collega - net zo oud als ik Een collega - in haar slaap De hond - binnenkort Mijn ouders - gelukkig nog gezond Ik zelf - ooit…

onbeschreven blad onbeschrijflijk kind in de moeder in de man eerlijk gezegd, zijt stille nu, mijn kind ongeletterd heb jij mij onnozel verpletterd ooit was ik deez' kleine mens nooit groot geworden is nu mijn wens toch wil ik mooi gaan…

de allergrootste volksvijand die ooit bestond heette het mensdom…

Neem niet mijn herinneringen mee Laat ze maar bij mij achter Ik gun je je vertrek Ik wist dat het eens zo moest zijn Ik wil eigenlijk helemaal niet weten Dat jij weg bent Dat ik je nooit meer zie Niet meer in het echt althans Het is beter zo Ik weet het Niet voor mij Maar wel voor jou Ik zie nog beelden Ik hoor nog ons…

plagend had ze lief hij veroverde en betoverde chocolade bruin op wit satijnen huid hij woelend door donkere krullen zij streelde zacht zijn kale kruin zij zochten de hemel vonden de regenboog in de zucht van pareltjes zweet op naakte huid…

Ze voelde zich bevrijd had zichzelf het kleine meisje van toen kunnen troosten door los te laten wat zo pijnlijk herinnerde aan wat niet haar schuld was de wind streelde een warme deken van liefde om haar heen vlocht troostwolkjes als madeliefjes door haar haren de wind draagt haar fluister ademlang…

Het is zo eeuwig lang geleden tijdens de schoonheid van onze jeugd liefde was er even, passie vooral strand, bos en gewone wandelpaden jouw lippen, een mond vormende perfectie we spraken over later, ooit… eens zouden we… toen…we verdwenen langzaam uit elkaars leven daarna nooit gelukkiger geweest of geworden nu ben je er niet meer, weg… ziekte…