Somatine de Vinteuil
netgedicht
's Ochtends vroeg
bekruipt me met je armen het gevoel
dat dit moment een eeuwigheid verdient
Open ik onbewust mijn ogen
loopt mijn blik tegen de lamp
die gedoofd is als de nacht
met het eerste ochtendgloren
Zelfs nachten dreigen in de duisternis
van nieuw licht te verdwijnen
als geen ander heb ik het begrepen
zonder er ooit de reden voor…