Alle inzendingen over Plomp

wat wil het roodborstje mij laat zien? wat zal het boomklevertje mij vertellen? wat denkt de vos als hij zijn poepje voor me neer legt? wat fluistert de wind als hij mij probeert koud te maken? wat voelt de zon als ze mij door en door opwarmt? wat doet de olijftak die terug zwiept in mijn gezicht? wat maakt mij zo belangrijk? waarom al die…

stil staar ik in het groen gedachten gaan voorbij één blijft bij mij: ultieme vrijheid woont in alleen zijn vol overgave word ik bestoven door de bloeiende pijnbomen denkend over liefde uit het niets vlindert iets vlak voor mij verleidelijk doet ze een vlinderdansje fladderend uit het andere niets komt een tweede vlinder vangen…

druk doen kan je hamerend op mijn trommelvlies diep gaan kan je wroetend in mijn hart dol zijn kan je graaiend naar mijn lijf dorstig zijn kan je likkend aan mijn traan droevig zijn kan je je verliezend in mijn ogen dom zijn kan je door niet te reageren op mijn deur die wagenwijd open staat zonder dat je binnengaat…

ik lik een hangende druppel weg onderaan een jong kastanjeblad trots op zijn vijf vingers toont hij mij de bloeiende kaarsen zwaar geurend overhangend van sijpelend hemelwater een natte hommel doet zoemend zijn werk ik lik mijn lippen probeer de geur te vangen die verlangen in mij wakker roept ruik ik dat achter jouw oren dan raak…

leegheid laat het rode bankje zien het verlokkend rood is zinloos niemand wil mee diep in die grote blauwe zee de sleutel van de grote klemmende rode deur ligt op de bodem wie goed zoekt zal niets vinden de sleutel wacht…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

heee … je lacht wat ik heb gezegd weet ik niet meer verstomd kijk ik naar je veranderde gezicht als het zich opent voor mij als een vallei vol rijpe druiven die geplukt willen worden als een koele schaduw die eindelijk zonlicht wil zien als een vlinder die z´n vochtige vleugels aarzelend openvouwt als een lauwe lentewind…

Vanwaar ik kom waarheen ik ga daartussen rijd ik en probeer het een met het ander te verbinden maar het Nu zit me dwars dus rijg ik alle momenten-Nu vast aan een lange ketting die met mij over de rails raast Het vanwaar verlatend en het waarheen naderend zo moet eens in de nabije toekomst mijn nu aan het waarheen raken en ik…

Warme lucht waait over Drentse dreven trekt aan weerbarstige kronen van parmantige eeuwenoude eiken en doet geelwitte graanvelden golven Moeraswater schittert blij met het licht van de zon Kreten van futen gekras van waterhoenen het zoeven van zwiepende zwaluwvleugels lossen op in het geruis van zwaaiende populieren Wij waren daar…

Diepte is voelbaar nu achter het donkergordijn waar mijn onderbewust-zijn zich verbergt Ik zie daar wenteltrap treden draaiend eindigen in grijze mist Op geestesvoeten scharrel ik voorzichtig naar beneden kille vochtige lucht slaat zijn armen om me heen Ik daal af en huiver Nimmer nog was ik hier druppelende stilte tikt de tijd…

Warempel je overrompelt me met ogenglitters die boekdelen spreken maar niet gelezen kunnen worden door mij want de code is oranjerood verschrompelde woorden met kapot geschoten gevoel is wat ik opvang in mijn armzalige systeem Warempel je ogen doffen je blik verstard het brandpunt ligt ver weg ergens in het universum levens verder…

toen we gingen hand in hand glimlachte het Groningse vlakke land tot je spitse tong zich ertussen wrong en jij het wijde land tot een grimas dwong…

Ben je vrij? vroeg hij blij nee zei zij haar ogen gericht op mij jij maakt van mijn levensgalerij één grote woestenij met middenin die grote kei en dat ben jij daar kom ik niet voorbij zo zit dat bij mij en daarom voel ik mij onvrij…

Ik wacht op het teken in je ogen die vonk vol mededogen om even wat dichterbij te mogen al is het met gesloten ogen jij, die mijn ziel zo zorgzaam blijft zogen blijdschap in mij want het is goed tegen uitdrogen…

Als de zon moeite krijgt met klimmen en het licht geheimzinnig wordt als elfen druppels dauw gaan gooien naar elkaar als kabouters hun paddestoelen bestijgen als wind zich even rustig houdt als vogels vergeefs proberen de stilte stuk te zingen als verwachting hangt tussen de stammen dan, ja dan zou het kunnen zijn dat het novembermeisje…

Ik sta hier de buik pijnlijk gezwollen zwanger van de dood te zijn handen in mijn zij zacht wiegend vanuit de heupen kijk ik hem aan wanneer ben ik uitgerekend? vraag ik of ben ik al over tijd? hij grijnst zoals gewoonlijk schudt nauwelijks merkbaar zijn vale schedel met beide handen omvat ik mijn buik kijk wanhopig omhoog…

Ze opende langzaam haar melkwitte, plompe hand in haar palm lagen conflictstof en schaduwzaad daarmee zaaide ze haar tuinen en wegen die ze schonkig maar gestaag betrad Kind van de boerenadel, meikever zonder humor met gedachten die nooit verder zullen gaan dan de gewassen van je volgende akker ..…

de mens is als zijn auto kijkt hij alleen in z'n vooruit de wagen gaat full speed zonder bochten nooit achterwaarts rivier nooit gezien plomp verzopen spieg’lende mens ziet gewonden op de weg verscheurd zet hij zijn auto weg hij gaat zitten bij stille mijm’ring z’n miroir los geschroefd ziet hij aan het water hoe achter hem…

We zagen wat we wilden zien: Renesse en de plompe toren, en nog vóór het avondeten hebben we Zierikzee gezien. Het was een mooie, fijne dag. http://www.plompetoren.nl/index.php "Westenschouwen, 't zal u rouwen dat ge heeft geroofd mijn vrouwe, Westenschouwen zal vergaan alleen de toren zal blijven staan"…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen...…

Even weg geweest van hier naar daar paar dagen maar stilte gedachten komen gevoelens stromen plomp starend in die grote zee 'k zie die kring daar viel hij naar omlaag je droeg 'm altijd graag dat ding nu zomaar in een ogenblik gedumpt, geen spijt of schrik niets dat 'm ving eens het symbool van liefde alsof…

Zij willen hem commanderen In zijn vreugde en zijn smart, En met hun plompe poten Trappen ze hem op het hart. En met hun domme verbazing Kijken ze in zijn gezicht, En begrijpen niet de hoogheid, Die in zijn trekken ligt.…

Daar kom je aangevaren klievend door het water Groot en wit als een grote parel Je legt je geluiden stil je komt tot rust je staat nog in vuur en vlam tonnen water zal je als stoom verlaten Een knal een stalen ros rent naar beneden Iedereen opzij ik moet naar beneden Je boort je in de boden met je plomp gewicht Vast klampend en vol vertrouwen…

bij takken rijdt hij om wakken bij scheuren ligt-ie dubbel in 'n vouw Lijkt zijn snikkel tot Purmerend in wikkels watten een gruwlijk end zo houdt in storm de bikkel juist vorm een scheve schaats is 't spul gewend Gabber let op men jaagt bij Watervang rijders steeds met spiegelijs op stang je zakt gestreeld bedrieglijk uit beeld de plomp…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

zo. haar zilte raadselachtigheden. walg die mee in de bedrading kruipt. mensenhaat inherent aan de smetvreesman. het plompe pennen in de was van het hernemen. zij: de littekens, de korsten, de literaire flarden, het rottende scheurgaren van eertijdse daden.…

Geen kloef en kletst er in krakende kruid of plompe daar pletst er een puiteke uit Men dompelt in 'water Zo potig ter per en een kringetje gaat er een voetje ver Het schiet er zo stille en het rept er meteen Zijn buik en zijn bille En zijn achterbeen Het strekt en het strijkt, en Hoe dieper het duikt Hoe lomper het lijkt Hoe dikker…

Om zijn stilzwijgen en onzeker schot Geminacht door kooplieden en soldaten, Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot Dat hij niet delgen kon, slechts macht'loos haten.…

1 Riet, halsstarrig gras de onbeweeglijke roerdomp, een schreeuw ontmantelt de mist, het water klotst zwartademend. 2 Op de plomp volgen zilveren druppels, een aardegroene kikker sprong in de diepbruine sloot. 3 De welige ogen van de man, de zachtwitte lelies, met handen uit karmozijn, een dromende visser te zijn. 4 Om…

plompe vrouwen deftige pauwen bruidegom en bruid wie lacht ze uit? getrouw en gebonden bruid ongeschonden bruiloft onstuimig feest getuige is een beest. bruid innig gekust ruzie nog gesust kapers op de kust geen nacht meer rust. 1979.…