ontroerd ondergaan wij de beelden
uit het vrouwenkamp Ravensbrück
ruim 60 jaar na dato ziet een mens
en wat voor een met afscheidsbrief
en loden last van wat eertijds was
diep neergedrukt niet klein gekregen
gebogen gedaante in de kille regen
ongebroken en onvoorstelbaar vief
vrouw en moeder van twee kinderen
te vroeg weduwe rotsvast gelovend…
Zo vergeefs gegeven leven
waar oren log het juiste niet verstonden.
Wat is vergeten , wat vergeven verweven leven.
Elke dag zie je nog de kraaien
de weerloze roos in de morgen.
Voel je nog het kippenvel
denk je aan het riool,
de ratten
en het leven van toen.…
Een boek; een bijl voor de bevroren zee
Die ik tijdens mijn leven in mij droeg
Een oceaan die zoveel aandacht vroeg
Enkel Milena leefde werkelijk mee
Mijn 4711 zou overlijden
In Ravensbrück; ze had iets aan een nier
Ik was allang gestorven, zocht vertier
In ‘t schrijversparadijs aan gene zijde
Waar ik al mijn verloofdes terug zou zien…
Het was de dag dat je zei, eens zullen we sterven
andere sterren dan deze gele uitdragen
als deze ogen voor eeuwig net als andere jassen, sluiten.
Voor onszelf hun vijandigheid niet meer van belang is.
Zo nuchter als de heilige nacht ons zal wenken
bedenken we dan opnieuw
dat ze niet beter wisten
zich massaal vergisten.
Kijk, ze hebben…
kom over tien jaar terug
de druiven hangen te rijpen
boven ons hoofd
en een griek schenkt de nieuwe wijn
zijn zoon stierf voor vrijheid
kom over tien jaar terug
de troebelste wijn wordt helder
in veel kortere tijd
het gaat om gewone dingen
om schoenen en een dak voor je kind
dan komen ook de poëten
met wijn die steeds sterker wordt
en…
Ik dacht na, de ademhaling van ons gezin was hoorbaar
en hoe hij zijn tefillien gelegd had in de ochtend,
zich devoot wilde wijden aan een troostgang.
In het nanachtdauw zicht onder het blauw
zich nog moe droomde,
aard nog nat zelfs de zonneregen sprieten nog niet raakte
het was toen, domweg toen dat ik de hakken hoorde klakken.
Bij…
859
Bezig met laden