Alle inzendingen over Rita

Vandaag, werd lucht adem voor me. Morgen zal alles anders zijn. Vlinderlichte zoenen op mijn wang. Gebaren teder en zacht! Gisteren is weg. De schaduwen ze verstikten zichzelf! Geen angst of bitterheid meer. Ongekende rust, ze beheerst me. Morgen zal het anders zijn. Mijn dromen ... Ze worden gedeeld!…

Vannacht, zal ik trieste verzen schrijven, over mezelf denkelijk. Of zal ik schrijven over sterren, zilver in nachtelijk blauw? Misschien over trillende stemmen vol emotie ergens ver weg? De wind draait keert zwiept, neemt hij mijn trieste verzen mee? Of zal ik schrijven over de blik in iets oudere ogen, die oeverloos staren naar... niets?…

Wanneer wolken, donker en wild drijven hoog boven je hoofd, de eenzaamheid niet meer te dragen is voor jou vertel het ...mij! Als stormen razen in je hart zeg het ...mij. Als onmacht je verdriet doet en je geen uitweg ziet kom dan even...bij mij! Als gure dagen, koud, nat en kil, je besluipen kom je dan warmen... bij mij...aan mij!…

Woorden... ze reiken verder, gaan langer mee dan de pen waarmee men schrijft. Woorden, als maar woorden, en ik... Ik ren met al die worden mee. Een droomzacht lied, dat kom ik zomaar tegen. Zal ik het zingen, vol en luid, hier staande op deze dorre oever? Of daar waar het opgeschoten riet zomaar verder groeit. Woorden... woorden.…

Rozen, fel en dieprood. Hun hoofd gericht naar de ochtendzon. Zal ik ze plukken, mijn vingers prikken? Of laat ik ze staan, op de struik? Zal de zon ze schroeien, tot ze verlamd hun hoofd buigen en verdorren? Het is dan maar zo! Rustig wandel ik verder... In de verte hoor ik een stem, jouw stem, ze zegt fluisterzacht "Ik...Ik hou van…

Kleine vlinder, teer. Licht, kleurrijk vol gratie. Groet op je vlucht de zon van mij. Kus de maan op beide wangen. Plaats een ster op de mond die ik liefheb. En draag mijn hart, daar... waar het hoort!…

Ergens zomaar ligt een parelsnoer. Een parelsnoer van tranen. Oude tranen, nieuwe pijn. Schaduwen overkoepelen mijn herinnering! M'n op hol geslagen hartslag vergaloppeert zich in de tijd. Mijn geest, mijn ziel, ze hunkeren naar troost. De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren…

Wat als het leven pijn doet en met bikkelharde ijzeren vuist je hart omsluit? Dan, ja dan vergrauwt het beeld, perst het net dat beetje lucht uit je verwarde zijn... Ja als het leven pijn doet, zo'n pijn... dat je wel sterven wil, richt dan omhoog je blik en durf verder te gaan. Verder, steeds verder, tot de tijd je helpen zal en je pijn…

Jij, je bent er wel, maar eigenlijk ben je er niet. Geestelijk weg, ver weg van mij. De nacht is daar, met vele sterren en de maan, ik...ik lig dan zomaar wakker te wezen, te mediteren, te denken... Wat moet ik anders dan even praten met de maan, kijken naar al dat sterrenmoois De maan, die hoort me wel, denkelijk... In mijn gedachtegang…

Je had nog zo graag wat aardigs gezegd, je hand even stil in die andere gelegd, een briefje gestuurd of bloemen gebracht. Wat jammer, dat je te lang hebt gewacht. Want voor alles is er een laatste keer, dan hoeft het niet meer, dan hoeft het nooit meer. Je had je zo graag nog even gebukt, op dat zorgelijk voorhoofd een kus gedrukt, waardering…

Verlangen naar rust trilt door mijn denken. De alles omvattende hoop is gestorven, vertrapt vergruist in koele wegwerp gebaren. Te zus te zo bevonden. Maar de wind zingt, waait over de zee die is prachtig azuur. waait verder, naar daar, waar niemand nog luistert. Verloren haar greep. Rust eindeloze rust, in mijn hart, mijn zijn. Onvindbaar…

De zon, ze streelt niet meer mijn ziel... De ochtendwind sluit alle deuren naar mijn gekwetste "ik". Heimwee en bitterheid wil ik verjagen. Laat ze niet met me verder gaan, zo'n metgezel hoef ik niet. Het is te veel, veel te veel om op mijn schouders mee te dragen! Neen duizend maal neen, zo kan ik niet echt verder. Ginds, is er thuis…

Voorzichtig en stil vind ik mezelf terug. De tijd was zwartgallig, alles rondom windstil. Stoppen met de hunker naar hartswarmte, boeken sluiten, de woorden zijn zoek. Dat vertel ik mezelf! Mijn hart zet ik nu maar wijd open, het verhaal... Mijn verhaal is nog niet compleet! Dus leef ik verder.... Voorzichtig en stil.…

Neen, ik ga vandaag maar niet naar buiten. 't Is er veel te licht, te druk, te vol met bruisend leven. Alle woorden rond me of in m'n gedachten diep, ze zijn als afgeblakerd klatergoud, koud en bitter! Meer... meer is er niet. 'k Blijf maar liever hier in de lichte kamerschemer, tot de stilte me troost! En morgen... ja echt morgen,…

Daar waar geen wandelaar meer komt of vertoeft Daar waar schaduw en licht spelen met elkaar. Daar waar geen heimwee heerst, om gemiste kansen Daar ergens hoog tussen de wolken wil ik zijn, even maar om dan één zoen neer te leggen op de mooiste witte wolk. Zomaar Voor mijn zus!…

loeiende lavenis ik weet niet wat er is maar voel mij aangebrand tot aan mijn navelrand dit ranzig Nederland zet ik maar aan de kant ik eet niet langer pizza en heb straal genoeg van Rita geef me bloemenharten laat me geuren snuiven maak me haarscherp zien dat alles draait om mien en haar betonnen rozen vertolkt door holle dozen…

zoals de premier dus zei demissionaire kabinetten maken geen nieuw beleid er komt nu wat ruimte vrij voor invoer van de humaniteit bij uitvoer van oude wetten de vvd blijft zittend tegen verdonk zelfs zo zwaar tegen dat zij stuivertje wisselt in 's lands belang is thans bedisseld regels blijven regels zonder verzaken rita gaat demissionair…

Ik ben tot mijn verdriet te laat geboren: De wereldoorlog was al half voorbij En daarom was er toentertijd voor mij Geen heldenrol in het verzet beschoren. Maar nu is er de vreemdelingenwet En dus kan ik alsnog in het verzet.…

-sche horden Nu zorgt Rita Verdonk voor zuiveringen Door zich met ‘n fanatisme te omgorden Dat verontwaardigd maakt en huiveringen Verwekt in ‘n heksenjacht zonder erbarmen Wie kan zodanig zijn geweten schikken Dat hij een premie uitlooft voor verklikken?…

Wat opviel bij volle luister in de troonrede was dat De Kroon heel geen aandacht schonk aan geruk getrek aan ex-excellentie Verdonk zaterdag op tv zichtbaar door vele ereleden Eén hunner trachtte haar vals te paaien bood Rotterdam voor over twee jaar aan terwijl de kiezers daar dan over gaan maar Rita liet zich geen oor aannaaien Typisch…

Ik hoorde Gerrit Zalm destijds verstandig Verdonk betitelen als takkenwijf Helaas hield hij zijn poot daarbij niet stijf Dat vond ik nou van hem weer niet zo handig Als in Den Haag de waarheid wordt gezegd Wordt die altijd zo snel het kan weerlegd…

- Maar als een stoere rots van top tot teen blijft Rita in de branding overend. Verbazingwekkend? Nee: ze is van steen.…

in Sellingen is een dichteres Rita Smits die mooie dingen gemaakt heeft ik ken haar niet weet niet eens of ze nog leeft gevormde zinnen bij haar rijmen veel beter dan de mijne Westerwolde natuur, sfeer zet ze ongelooflijk raak neer winden zagziggen schapen die loom liggen witte wieven wuiven dansen op een tange niet ik, zij heeft…

er komen zwarte luchten bovendrijven het schaduwdonker grijpt verlicht de macht een schel geluid groeit aan tot volle kracht ik voel mijn lijf door doodsgevoel verstijven dan landt een vloot van onbestemde schijven met lampen die als ogen van smaragd een einde maken aan de prille nacht m’n pen kan angst en beven niet beschrijven een wezen…

Zelfs de golven toasten nu trots op Nederland met een schuimkraag…

Lief kind, jij kent nu nog geen zorgen maakt je niet druk over straks of morgen jij leeft jouw leventje van iedere dag, met jouw lief snoetje, guitig is jouw lach. En ik benijd je zo lief kind omdat ik steeds in jou terug vind zoals ik eenmaal was. Lief kind, jij kunt nog blij zijn met het kleinste ding jij kunt nog zingen, zoals ik nu nimmer…

De bladeren van de bomen verkleuren Nu gaat het weer gebeuren Het wordt weer herfst koud en nat Ik wou dat ik warme kleding aan had Het is snijdend koud en kil De wind die weet niet wat hij wil Hij waait alle kanten uit Papiertjes en bladeren vliegen vooruit Vallen op het mooi gemaaide gras Van het schooltje van de kleuter klas De vogeltjes…

De dood nam je plotseling mee En ik bleef achter in onvree Ik moet nog even wachten Tollen mijn gedachten Ben ik dan weer bij jou Ben ik weer je vrouw En dan vergeten de pijn Van het niet meer samen zijn Ben je nu een gelukkig mens Is de pijn niet meer zo intens Ik zal het pas weten als ik er ook ben Als ik je terug zie waar je nu…

Met de kerstdagen in het zicht Kregen we het onheilspeldende bericht De dood had je in zijn greep Ik zag hoe angstig je keek Je wilde nog zoveel vragen Hoe verder de komende dagen Er was niemand die je verstond Geen woord kwam er uit je mond Je stem die voor jou zo belangrijk was Was verdwenen als de sneeuw op het gras Veranderde in een…

Het zand waait over de vlakte Verstopt zich onder een struik Nestelt zich alsof het daar kan blijven Droog en dor is de struik Hij kan het niet vasthouden Daar vliegt het zand weer door de ruimte Ik wil hier blijven roept het zand Niemand hoort het in de eenzaamheid Plotseling verdwijnt de zon achter donkere wolken Het begint te waaien en…