Alle inzendingen over Solse Gat

als wind gaat liefde ongrijpbaar mooi en pijnlijk als vuur gaat passie heftig en vluchtig als water gaat bloed in stromen gaat leven als gister over in heden nu verleden voorbij wat blijft…

Tijd, korrelfijn als woestijnzand Sahara- land van oude farao`s korrelfijn de tijd woestijnland verdwijnt door kieren van mijn dichters hand…

dagen duren lang, elke dag droom ik van jou, omdat ik van je hou, ben bang voor ruzie, bang voor dat het over gaat, elke dag hou ik meer van jou, we praten niet zo gauw tegen elkaar, laatste vraag, gaat het niet meer tussen ons?…

ik wilde niet er voor gaan en toch het is gedicht…

Het gat waarin ik liep, niet viel maar liep, was donder, dender, duister. En de stank van vleermuis uitwerpsels, tot hoofdpijn toe in mijn neus doordrongen. Krantenknipsels aan de muur, het gesteente hol en zacht. Zo het rottend om me heen, met schimmel in, om en tussen de muren. Een bijtende, zure azijnlucht.…

Niets gaat verloren wat niet meer is, wat we niet kunnen meedragen, komt in het zelf terug als we dat willen, we mogen niets anders vragen.…

We schieten gaten in de maan, waardoor onze eindigheid zal schijnen.…

vermetel op om als hun God het wil - als enige - de hemel aan te raken, in de witgevlokte najaarslucht, het haantje draait beducht op het kruis zijn ronde in de weerschijn van de halve maan, het lijkt of zij beiden een val hebben gezet om mij in dit late uur nog te bekeren, in dat idee van het ware woord en een ethisch leven, wat verder gaat…

Kent u dat, het zwarte gat. Het schijnt Dat alles erin verdwijnt, Het kent geen eind. Misschien dat u misschien Het niet te zwart in moet zien.…

Dan spring ik in het gat dat in jou is geslagen. Ook al ben ik maar klein, toch is het een gebaar.…

het verbleken van de dagen ligt niet aan de velden en wegen die zijn achtergebleven tijd heeft zich tegoed gedaan aan alles wat ooit verankerd leek in vaste waarde er vallen gaten in de muren van het bolwerk waaraan het uitgebeten heden klampt…

Het is maar wat je gelooft Met dat gat in je hoofd. Nu moet je er alleen nog even Een bestemming aan geven Of voel je je beroofd ? Wat kun je nog meer verlangen Je zit nooit meer voor één gat gevangen !…

Op het Kurhausplein in Pathé met jou mengde zich mijn oog op vier verdieping hoog buiten turend op de lange straat, waar mijn vaders laatste thuis en ik er vaak doorheen het avondlicht oranjig scheen van warme zomeravond, met de Britse kust en klif uit film waarin een man en een vrouw die dichtte tussen hen hun wijze zoon, met onze kust…

Er is een uiterst groot zwart gat ontdekt Dat slokt de zonnen op als pepernoten Straks gaan we met zijn allen naar de kloten Of was die informatie niet correct Want Zwart schrijf je niet met een kleine letter Dat is racisme: Potver, Donnerwetter…

Het gaat toch om het plezier. Een behulpzaamheid dat zoekt naar zijn eigen zegeningen. De afwegingen van het door een samenspel gevoeld vertier; maakt de vriendschap tussen mens en dier één van de betere maatschappelijke verenigingen.…

Wat dreigt en opeist en wat schreeuwt, dat alles gaat voorbij en wat gevangen is en roept: Laat mij los, ik wil vrij en wat verlamd is en geen woorden vinden kan van schrik of als je kracht krijgt door de liefde in haar blik en de boosdoener die kwaad verspreidt, of de held tijd van wie gepest wordt, of wie in vrijheid wordt gesteld.…

de zon vonkt de meeuw zweeft de zee dreunt de boom ruist het riet buigt de vos sluipt het vuur vreet de valk bidt de berg brandt de steen rolt de tijd kruipt de geest stijgt…

En weer Zak ik weg In dat onuitstaanbare gat Zeg tegen iedereen Dat het goed gaat Maar voel van binnen Nee het gaat Weer niet goed…

Wij leven hier dankzij de eerste knal, Maar naar men vreest zorgt onze wetenschap In Zwitserland nu voor de laatste klap En dan is het gedaan met het heelal. Het kan dus zijn dat u dit niet meer leest, Maar dan zijn wij er allemaal geweest.…

herinnert mij aan jou Het licht wat ik in je glimlach kon zien En wat nu niet meer schijnt Het geeft niet wat het wordt Ik zal hetzelfde blijven ook als jij gaat……

de hoofdpijn valt niet langer te verdragen het zwarte geld is op, nu sta ik rood de hond is ziek, m’n chef is hersendood m’n dochter (15) loopt op alle dagen m’n schoonmoeder probeert me te behagen ze klimt, in negligé gehuld, op schoot m’n zoon doet alles wat de Heer verbood ik word door vrouw en kinderen geslagen collega’s zijn aan stoelpoten…

Als ik kan dichten mijn lief en mijn gevoelens kan verwoorden in een liefdesbrief en het zou voordragen aan jou bij het zien van jouw gezicht dan ontstaat mijn lief vanzelf het allermooiste gedicht Als ik kan dichten mijn lief dan heb ik woorden die geruisloos door de stilte worden verdoofd zinnen die vloeien…

haar lichte ernst verbergt ze achter stralend jonge ogen achterstevoren op de fiets lacht ze nog een laatste zwaai ze rekent op haar verstand om haar een handje te helpen en taalt vandaag even niet naar spannende smsjes ze gaat de wereld veroveren de geschiedenis overwinnen laat de natuur haar gang gaan streept zich naar de toekomst…

ze staan weer te knipperen met zijn tweetjes op de kloof die beiden Rode Zee doen zijn hij links en zij rechts het centrum al lang voorbij werpen ze extra blikken naar de ander die daar wegdrijft ongekende hoogtepunten tegemoet spelen ze verdwaasd het spel van zichzelf dan maar behelpen het schaarse contact vandaag dat hen nog sporadisch…

Daar lag je dan Stil in een hoekje Een goede plek En alleszins jouw keus De rust waarnaar jij Zo zeer verlangde Was daar voor jou Maar toch… Ik hield je in de gaten Had jij mij nodig Was ik daar Vanzelfsprekend…

Het was een etmaallange benefiet Waartoe Het Dorp van dokter Klapwijk leidde Dat waren nog eens televisietijden Waarvan soms vaag een flard te binnen schiet Dus wat bij Klapwijks doodsbericht gaat dagen Zal met de krant van morgen wel vervagen…

Het is alsof ik in een gat zit. Bedolven onder het puin. Niemand die mij redt, niemand die mij begrijpt, niemand die mij helpt. Ik zit in mezelf bekneld, van alles gaat er door mijn hoofd, alsof iemand schreeuwt om hulp, ik heb pijn, zoveel pijn.…

Het is nu lente, De zon gaat vaker schijnen, Ik hoop dat de pijn vervaagt, En het verdriet om jou met de wolken zal verdwijnen. Jouw favoriete jaargetijde, Zal zorgen voor een verandering, Voorop staat de gedachte aan de mooie tijd met jou, Het verdriet wordt slechts een vage herinnering!…

Hoe gaat het met je?…

langs de vloedlijn ligt mijn uitgestrekte leven als het eb is droog maar als water helend is sta ik op en grijp naar kracht…