Alle inzendingen over Tinnen

Weer buitlen wij de donkre dagen binnen Als winter alle licht verholen houdt, Nu herfst haar wanden heft van louter goud, Die schragen 't donkrend welfsel en de tinnen Des tempels, waar z'haar nachtdienst gaat beginnen, Waarop, daar elk de luchter brandend houdt, Door duizend duizenden wordt neer-geschouwd, Die sidderende tuigen van hun minnen…

jubelende stemmen op weg naar huis met de ganzenhuid nog op de armen ik herinner me weinig meer dan dat zangvogels uit de boom niet kunnen vallen door wind en brandend getij terwijl ik de stenen van de tijd hard en ongenaakbaar koud onder mijn voeten voel met gedachten die me kwelde aan het bonte landschap met de koeien de tinnen…

Zie je in het bruingrijs-groen turkooizen licht mijn zeegroene tinnen gezicht gezet in bloed- en maansteen, beweeglijk in het water, terwijl je toeziet hoe het gestaag steeds later wordt op de grauwe aarde om je heen?…

Zag van heur zilvren tinne ooit de maan Ons met zo lieflijke ooglonkjes aan, En zuchtte ooit het zoeltje zo zangerig-zachtjes... Hoor! 't lispt een naam in zijn achjes en klachtjes! Blauwoogje, Blauwoogje, fluistert de guit... Denkt-hij misschien: 't is de naam zijner bruid? Blauwoogje, Blauwoogje, hoor je 't niet trillen?…

De stad ligt in de avondgloed: de torens en de tinnen blinken, maar 't laag gedaalde zonlicht doet wat kleurig was in schaduw zinken. De schemerige wegen zijn nog vol, en in de nauwe stegen Ziet men zich in den vale schijn een vage mensendrom bewegen: Chinezen met hun onbehaard gelaat, en rustige Javanen.…

Strek haar mij ten tolk, Vóór uw held're tinne Prooi wordt van die wolk; Eer zij zich verbrede Langs uw aangezicht... Ach! daar zijt ge alrede Huiverziek gezwicht!…

Neêrlands schildleeuw, als voorheen, Met fierheid schudt de gouden manen; Nu 's ad'laars klauw hem niet weerstaat, En voor de glans van Neêrlands vanen De maan van Mekka ondergaat; Nu Neêrlands onbesmette Maagd Weer schatting van de volken vraagt, De zege aan onze standers snoerend'; Nu Neêrlands rijke en stoute taal, Haar eigen glans ter tinne…

Bij 't dampbeslagen licht der kleine stallantaren Brengt men mij tinnen kroes en toegedekte teel. En wat hun zatheid mij verachtelijk wou sparen, Wordt tot een koningsmaal, zo uitgezocht en êel. De knechten korten mij, wijl ik vol statie tafel, Den tijd met groven scherts en goedgemeende raad.…

En zomers, als het avond wordt in ‘t hoge gras teneergezeten, Brengt moeder daar mijn tinnen bord En schaft mijn avondeten. Het eerste stierf mijn zusje Brech; Wat lag ze lang in bed te klagen! God nam op eens haar pijnen weg; Toen werd zij uitgedragen.…