Het veelvuldige denken aan God
en allerlei gedachten
of vragen naar Hem gezonden
mogen een kleine drieëenheid wezen
waarbij
klare eenvoud van woorden
steeds zichzelf blijft - schoon ze samenspeelt
met ruime zoekende geest
altijd een besliste houding heeft
ondanks verwazende beelden
dikwijls
rustig rondwentelt in diepgang
tevreden de Heerschappij…
Levensoverdenking is een moeras
zonder eind. Een lichte nevel glijdt
ongehinderd over het natte gras
om dán mist te zijn - voor korte tijd.
Kon je maar die klein berken
laten groeien tot reuzenbomen,
dat groepje grauwe struiken bewerken
tot een tuin - mooier dan je dromen...
In de poelen drijven blaadjes, traag _
maar geen mens of dier…
kind te slapen
duimend dromend vertederend zoet
haar glimlach zweemde blij gemoed
na het zuchten van ontwakend gapen
toen zij zacht begon te zingen
voelde ik een barend leven
in natuurlijk ritmisch beven
mij met intense kracht omringen
de kleine verdween in gouden gloed
ik staarde haar na met stom verbazen
en hoop dat ‘t beeld nooit zal verwazen…
sinds aeonen
Vergodlijkt tot drieëen'ge konstellatie
Van zaligheid en trots en adoratie,
In 't wereldcentrum 't eeuwig Zelf zag tronen;
En 't is alsof, in vroom trillende handen
De Melkwegvaan, bestikt met sterguirlanden,
Om 't Heilig Hart ik mijn processie leid,
Totdat mijn ogen, schemerende ekstazen
In één gevoel het heelal zien verwazen…
Avondglans verspreidt zich langzaam, neemt bezit
van het sprookjesland, dat op zijn luister wacht;
bootjes maken hun verwazende rit.
De westelijke zon heerst vol milde macht,
vereent donker lover en golvend wit-blauw
tot haar rijk van oranje schemerpracht.…
plotseling gaan dan ogen open
herken je dat?
langs lentegroene stroken lopen
waar jij van zegt tegen mij
het lijkt wel of jij erin huist
okay ik geef mijn zwakte toe
dat ik jou in pastelkleuren herken
waar jij mij telkens inluist
als kwestie van zien en gewen
dan geef ik mij aan minnen over
als ik jou in voorbodes zie
van opgaande lente…
92
Bezig met laden