Alle inzendingen over Verdriet OR eenzaamheid

Enkel verdriet is van de ziel het wezen. Een zelfde eenzaamheid sluit allen in. De grootste liefde heeft geen andre zin dan in elkanders oog het leed te lezen. Gelijk het was in 's werelds oerbegin, gelijk het is en altijd weer zal wezen; de grootste liefde kan ons niet genezen: een zelfde eenzaamheid sluit allen in.…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

tussen lege, holle woorden zoekt hij vergeefs naar volle zinnen verbrokkelt de taal tot eenzaam zwijgen spreekt zijn gelaat een woordeloos verdriet…

Van hoe ik in een woordenstroom niet kan zeggen wat ik wil van hoe ik in een stortvloed van tranen mijn verdriet niet kwijt kan van hoe ik in een mensenmassa eenzaam kan zijn van hoe ik van de liefde spreek in mijn dromen van hoe ik verlang dat je weer bij me terug zult komen…

Ik, eenzaam en alleen. Niemand om me heen. Verdriet is het enige wat ik nog voel. Dat is mijn gevoel. Het is donker ook in mijn hoofd. Al het vuur, ook in mij, is gedoofd. Een weg, geen uitweg.…

zijn de tranen die al dagen branden om het gemis het stille verdriet verstrikt in een kleurloos web eenzaamheid wordt opgelepeld het wachten blijft op het nagerecht met een toef begrip…

ik weet nog niet wat ik ga schrijven misschien lantarenpalen schijnend in vallende sneeuw of een eenzame reiger en hoe alleen ze kunnen zijn mogelijk een binnenvaartschip in een sluis en ik zie haar naam wie weet iets over voetbal en de goal van het jaar zo prachtig maar zeker mijn verdriet en dat ik haar mis voor altijd…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

Geluk Een beetje geluk Met een paar woorden helemaal stuk Pijn Een heleboel pijn Verboden liefde die niet mocht zijn Verdriet Heel veel verdriet Ligt voor mij nu in het verschiet Gedachten Eenzame gedachten Dat is alles wat ik nu kan verwachten Door Mijn leven gaat door Maar ik vraag me af waarom, waarvoor…

Gevangen in een web van angst onder een nevel van verdriet voel ik mij eenzaam en leeg. Ik adem, maar ik ben er niet.…

Verdrietig? Eenzaam? Heb je pijn of verdriet? Lukt het allemaal even niet? Het leven lonkt, maar je moet willen. Steeds weer, wanneer je denkt 't Zien zitten, doe 'k niet meer Schijnt toch, God weet vanwaar het komt, Dat kleine lichtpunt weer. Zie ik een glimlach?…

Woorden geschreven op papier, Over verdriet en niet over plezier, Gehaald uit mijn gezicht. Dat alles uit het leven bericht. Heel eenzaam en verlaten. Nooit iemand om erover te praten. Rimpeltjes veraden m'n wens, Van dit eenzame mens. Een smeekbede gericht in de lucht, Veroorzaakt mijn diepe zucht.…

Vergeten wat het is die tijd, staren in de eenzaamheid. Het zweven door je hoofd zo heel intens verdoofd. Slaapdronken is de nacht die stil verdriet verwacht...…

Ik proef de tranen, de boosheid, machteloosheid, vanwaar dit verdriet. Ik voel de pijn, eenzaam, alleen op de wereld, waarom kan ik het niet vinden... Ik heb gegraven in hoofd en hart gezocht wat het zou zijn... Ik weet het niet..…

Onzekerheid Angst Verdriet Eenzaamheid De wanhoop nabij Muur van beton Lichaam van steen Ziel verdwenen Hart van klei Niemand komt ooit nog dichtbij…

Verdriet uit eenzaamheid veiliger dan uit liefdesverdriet.…

Eenzaam want je lichaam is ongehoorzaam aan je geest Bedroefdheid door een scheldnaam het gescheld kwetst je nog het meest Verdriet door het onbegrip want begrijpen doen ze het niet Boosheid door de pijn van het anders zijn Epilepsie is waar je tegen strijd Onbegrip van anderen is waar je het meest onder lijd…

Ik mis de warmte van je hart zoals dat mij kon warmen bij verdriet. Ik mis de liefde die je gaf zoals die mij deed zweven op de wind. Ik mis de symfonie die wij waren, nu vervangen door een eenzame toon. Ik, ik mis zoveel van je. Elke dag en ieder uur. Wij zijn niet zoals vervlogen, wij zijn ik en jij, Eenzaam en alleen…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

Gedachteloos lopende woordeloos denkende wacht ik tot het donker mij inhaalt.…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…

verdragen Hoe koud en leeg mijn wereld is Iedereen had zijn mening Over ons en ons bestaan Maar nu ik je heb verlaten Staat er niemand voor me klaar Misschien is dit voor hen dan wel het allerbeste Maar ik verlang nog steeds naar jou Tranen lopen uit mijn ogen En niemand die me troosten kan De dagen die me resten Beleef ik in diep verdriet…

Verbannen uit mn ziel Vergaan in alle glorie. Kleine tranen verbergen mn gezicht. Ben ik sterk? Een woord van steun, weggegooid. Een glimlach, verminkt. Hoop, verdwenen....…