Alle inzendingen over Vermeer held in het

nooit eens wat anders hier dankzij die meesterhand zeëen van dagen verstreken sindsdien misselijkmakend, die melkschenkerijpose feitelijk kan ik geen melkdrop meer zien!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

licht op het meisje haar onvervangbare blik meisje van Vermeer…

Begin februari begonnen met een lach een pril zonnetje een zonnige dag Maar plotseling alles vervaagd een mistige blik die om lente vraagt Het leek zo mooi een nieuwe tijd nu alleen een grijze massa die alle vreugde mijdt…

enkel en alleen dat koude ding overal mee naar toe toch zonder gering Nooit geen gehoor Overal nodig Altijd zij aan zij niet overbodig Tot op een dag hij verroerde zich bijna niet na een enkel gering Opeens in het verschiet ‘K heb je liev, x’…

Ik ben dat meisje van Vermeer dat steeds flaneert langs etalages volle lippen nog eens optrekt die ik dagelijks masseer mijn huidje is zo zacht als boter rimpels zijn mijn onverlaten botox vult er al mijn gaten zodat ik niet craqueleer Ik ben dat meisje van Vermeer waarvan de mensen weleens lazen lippen groot als Zeppelins die ik zo gaarne…

“Het Straatje van Vermeer”, dat klonk vertrouwd Maar nu: “De Penspoort in de Vlamingstraat” Die steeg: Is dat zijn tante die daar staat? “Het zou goed kunnen”, zegt Frans Grijzenhout Weg met de rust...we woonden hier zo graag Ze splitsen ons een penspoort in de maag…

En gij moogt ontelbre keren Ons verdubblen of vermeeren, Altijd zult ge ons zeven zien. Londen, 1796. Willem Bilderdijk (geboren 07 09 1756)…

hij zag het Melkmeisje van Vermeer het begon in hem te schuiven te klossen van de consternatie begon alles te zweven hij vloog als mugje op het schilderij later sprak hij het was alsof ik buiten mezelf trad helegaar niet waar hij wisselde enkel van gedaante tot melkmug…

Ik was bij het museum aangekomen Zocht naar het parelmeisje van Vermeer En had haar vlug gevonden, maar schrok zeer Geen hoofddoek meer! Wie had die afgenomen? Toen zag ik in mijn droom, ronduit bezopen, Thierry met boerka, Geert met hoofddoek lopen! Lezers zien dit tweetal ook, na het inloggen :)…

Helden vragen geen respons gewoonlijk wonen ze onder ons hebben haast helderziende ogen en helpen, uiterlijk onbewogen, degene die in zijn verdriet het zelf soms even niet meer ziet. Belangeloos, zonder misbaar, alsof geroepen zijn ze daar. Misschien heb ik het je nooit verteld maar voor mij ben jij zo'n held!…

Hé daar held, mag ik je wat vragen Knap je daar nou echt van op Het beroven van ouden van dagen Voel jezelf nu lekker top?…

ben De held van elk verhaal Maar ik had met jou beter moeten weten Jij doorzag mijn verhaaltje helemaal Want ik ken het klappen van de zweep toch En ik weet van de hoed en van de rand Met jou had ik alles wat ik wilde, had ik alles wat ik zocht ...…

van grootse daden droom ik dan zou ik mensen redden of als piraat met ooglap een zilvervloot gaan kapen mijn daden blijven klein rondom in eigen dorp wist je het nog niet ik ben een held op sokken…

Je sprak over leegte, mishandeling en kou en toch heb je volgehouden niet wetend of je op een dag nog iets als zin gewaar zou kunnen worden…

Gemarteld en gepijnigd naar lijf en ziel Onzekerheid, heftige ingrepen en bakken medicatie Chagrijn hen onbekend Empathie is zelfs hun grote troef Erg trots op al onze helden en heldinnen...…

Wie of wat is toch een held? Die verricht een daad die telt, groots en zonder zelfzucht. Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild.…

Hij doet wat in onze mond blijft steken Hij gooit de rommel weg die niet van hem is, want de vergunningen deugen niet en hij is niet bang voor de politie, niet bang voor brokken, ziekenhuis en littekens, niet bang de diepte te voelen van een val en dan vonkend van kortsluitingen in milliseconden het uit elkaar spatten van zijn hoofd…

met ‘t oog op vermeer naar den haag getogen zijn meisje parelt prominent en mysterieus in het maurits haar oorbel is beroemder dan de man in ’t torentje langer dan drie eeuwen heeft ze op mij gewacht verrast dat ik achter haar sta we hebben nog een hele dag…

Werkend leven alles gegeven geveld vermoeide held geleden gestreden uitgeteld vermoeide held afgeschreven niet opgegeven sta versteld vermoeide held opgeveerd teruggekeerd hersteld moedige held…

Wij hebben de slapende schapen gelaten bij 't vuur dat vlamt in de nacht. Enkel een lam dat ontwaakte en ging blaten, hebben wij mede gebracht. O zoete kind, dat in Betlehem kwam, wij zijn slechts herders-- "Ziet, ik ben het Lam" Blinkende zijn ons de eng'len verschenen 't duister kromp weg voor hun licht Maar…

'Blijf nog even' Haar zucht om armen, om dat vast te nemen -dat luider klinkt dan een bende supporters die om een penalty schreeuwen- glijdt over hem heen. Doofstom kijkt hij naar een bal en mist het doel. De strijd lijkt gestreden.…

Er bestaat geen mirakel, schoon als de dij van een vrouw, de lijdensweg van een rivier, getekend op die zachte glooiing, gehouwen in marmer, redden zullen ze niet, gevormd voor het leven, onderhandelen ze met niemand.…

Twee lippen stuiten sluitend op elkaar, de adem stokt, één continuüm, snakkend naar iets van hem en iets van haar. Zelfs wanneer wrok hun op wrange wijze deze herinnering ontneemt, wordt dat moment niet minder waar, deze kus, een ode, aan iets wat een ieder zoekt.…

Sterven zullen wij, allen, onbewust trachten wij de tijd die ons gegund is, op een goede manier te besterven, zodat we niet ieder wakend moment hoeven te belijden, het leven te beslechten, leven wij, niet in de wetenschap, ons zelden beseffend, dat we eens de ogen sluiten, niet om te rusten, noch slapen, maar sterven, iets wat ieder mens…

Dit is een drama, zuivere parels, geen beschilderde glimstenen, brak water lekt niet uit ogen, vormt zij die wenen, omringt de gevallen speler, een tragedie, bloed, gelogen doch gemeend.…

Ik keek in de ogen van de dood, en kende geen vrees, witte, bekorste lippen, een raam als een spiegel, vervormt geen waarheid, geeft geen kijk in de ziel, slechts een blik op het sterven, geen angst aan een eind, in de vallei in mijn mond, waar ik met een tandenborstel cafeïne weg boen, resteert een slechte smaak, opborrelende woorden kruipen…

Ik weet het weer, ik weet het weer, drank en peuken, vergetelheid valt niet te duwen waar het niet gaat, verdriet vul je niet op, gebeiteld en gehouwen, begraaf je niet met een schop, een gat aan de kustlijn, gevuld met het getij, nooit vergaan, ik weet het weer, ook als ik even niet kijk, jij liet me zien wat ik kan zijn, en ik jou wat…

Ik ben uit je schoot ontschoten, eenling, altijd een Remi, nu soms het liefst sans famille, volwassen worden is niet zien dat iedereen uiteindelijk alleen dood gaat, maar accepteren dat het bestaan komt en gaat, uit meer dan alleen een eicel en zaad bestaat, van kroost tot man, is niet voor de eerste keer vrijen met een vrouw, maar bereid zijn…

Rook benevelt me, mist van de koude sambucca dampen, ijsklontjes die tranen huilen in het glas, waar ik niet janken kan, een onzichtbare man, verscholen achter een brandend licht, als motten naar de incomplete leegte, flokt de vrouwenziel naar het onvulbare eb, omdat ze moeten, omdat ik moet, om te branden, niet alleen in het glimmende lemmet…