Alle inzendingen over WANDELEN OR STILTE OR HERONTDEKKEN

leven door te geven, om in zachtheid, humor je te hullen, om te voeden en te hoeden, om te strijden, te beschermen, om de schoonheid zelf te zijn, om rust te vinden om opnieuw, ja steeds opnieuw weer te verbinden om trots te zijn en rots te zijn in de branding om stil te staan bij onze ziel in deze drukke tijd en bij ons wezen, ons herontdekken…

zwerven wil ik zwerven met mijn geest zoekend ontdekken hier ben ik nooit geweest zwerven wil ik zwerven als een beest een pad begaan door niemand daar wil ik zijn geweest zwerven wil ik verdwalen nog ’t meest als ik maar nergens aankom dan ben ik er geweest…

Ook als u niet meer bij ons bent, Komen we u dagelijks tegen, Ja, want u geeft uw leven door, Wij wandelen over dezelfde wegen Niet alleen uw beeld en gelijkenis, Komen we dagelijks tegen, Maar ook uw levenswijze gaf u door Wij wandelen over dezelfde wegen Weinig woorden hadden we nodig Ja, ook in de stilte komen we u dagelijks tegen Zo…

De wind ruist door de bomen Als ik wandel door de graven Een ijzige kilte omkleeft mij Vele lichamen zijn hier begraven Geslachten die mij zijn voorgegaan Liggen hier in een serene stilte Het leven hebben zij doorgegeven Nu begraven in een zwarte kilte De wind ruist door de bomen Als ik wandel in het verleden Op de stenen lees ik hun namen…

kom, laat ons wandelen in de stilte van het bos waar bomen zielsrust druipen zwijgen zelfontmoeting is even geen verwachtingen geen ruis van tijd en ego maar lopen over oergrond waar licht een nieuwe taal schept.…

Een vriendin hebben die jarig is op Valentijnsdag Een vriendin gehad te hebben wiens ex Valentino heette Dan vrienden hebben die het zo’n beetje met mij vierden Nu jou en mij en met elkaar wel blij Hoe lang dit spel van jij en ik, van heel intens toch vrij van 't mens-zijn herontdekken van alle functies, alle plekken De merel hoorde…

gelukkig is de liefde wat een rariteitenkabinet jij bent weg achter de wolken of verdwenen somber, bang en onbegrepen wacht ik hier ik heb het koud zonder jou de angst van verschijnen zonder warmte ze heeft mij in haar macht ontkenning, bevestiging is zekerheid in elk geval de oorzaak weten en verdergaan zwemmen in onrustig water herontdekken…

Zo ging zij in haar eentje wandelen in het bos, liep soms over het kale pad, soms ook op het groene mos. De stilte was aanstekelijk, paddestoelen overal, ze maakte kiekjes met haar mobiel, zodat ze later terugkijken zal De paadjes alleen voor haar, gedachten stonden stil, net zoals de bomen, die uittorenden boven haar bril.…

Het ware doel van een gesprek is niet het bereiken van elkaars grenzen, maar in de stilte van de bloesem van beide harten te wandelen. Het gesprek wist dan met het hart de conflicten weg met liefde.…

´k Wandel in het bos met overal pijnbomen, ´k Luister naar het tsjilpen van mussen En andere vogels, dieren en gedierten, Vind daarna een plek om te slapen, Wakker maakt mij het geluid van vallende boomvruchten Die zachtjes de stilte in het bos verstoren…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

soms hunker ik naar jouw stilte een stilte voor de storm waarin gevochten wordt, alsof heftig vrijen anders is dan een schuimende zee die in bruisende woede haar vuil op het strand achterlaat dan gaan we wandelen langs het water rapen we schelpen en brokken hout we lachen en rennen onstuimige liefde laat het toch stormen lief en stout…

kleine dieren Vergezellen je op je tocht Je hoort geen lawaai geen tieren Ik ben aan die stilte verknocht Een zonnestraal door de bomen Speels wandelend over je gezicht Je eigen ik tegen komen Plots beseffen als in een bliksemschicht Dat je alleen bent en niet alleen Zoveel mooie dingen in het leven Vooral die stilte om je heen Alles…

wandelend naar het oude klooster langs zachtgroene weilanden en sluimerende bomen fluiten vogels mijn vermoeide voeten blijmoedig welkom kerk en gangen, tuin en water ademen nog rust en tijdloze stilte het voelt alsof ik hier thuiskom er schuilt een monnik in mij…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Voor ik dood zal gaan, wil ik je vragen om samen langs het strand te wandelen, onze armen om elkaar heen. In stilte kijken naar horizon en ogen. En als we dan weer praten, laat het over morgen zijn of over schelpen op het zand. Ik zal vergeten en verdwalen, dronken worden deze laatste dag met jou.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

de zin terug vinden van het leven wanneer de stroom voorbij gaat onder de witte zon gekleed in manestralen wekt de stilte je langzaamaan als jij van huis veranderd het leven gaat door in de volle zon laat de tijd over aan tijd begin weer van voor af aan wandelend door het heden…

de kaart ligt nog altijd onbeschreven op tafel een balpen ligt in de buurt niet dat de inkt op is dat niet de liefde is nog niet ontloken van die verse, houdbare geen gekonkel noch gelieg de stilte overheerst verwondert zich het zonnetje lonkt nodigt uit tot verre wandelingen zij geeft ongezien ’n kaartje met daarin haar onverbloemde…

Hoe zoet is 't tussen broederen twee te wandelen, te wandelen, bemint men van de twee de een, de een gelijk de andere; bemint men ze alle twee, en zij, beminnen ze ook malkanderen gebroederlijk; 't is zoet erbij te wandelen, te wandelen.…

Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen over de eenzaamheid, vallen als tere druppels in de kleine holtes van mijn stil en ongebonden zijn. In de stilte kan ik leven, ik kan daar zijn zonder beven. Niemand die me daar kan kwetsen of mijn lijden in leugens kan schetsen.…

We wandelen hand in hand over deze eindeloze ijzige stilte totdat we het koud krijgen en onze schaduw achter nalopen naar ons warme huis…

gronden te diep onmogelijk te peilen en als ik dan sliep droomde ik bijwijlen de donkere diepten naar boven in angst en in zweet kwam ik dan bij verwonderd, 't is niet te geloven hoe wijds is mijn ziel hoe stroomt haar getij de verre verten maar ook dichterbij de sluimerende kusten te diep zijn de gronden van het onderbewuste…

De fysio rept over heilig moeten. Door daagse, stipt maatvaste exercitie verbeter ik constant mijn loopconditie. Daarmee kan ik nu aardig uit de voeten! Ik worstel wel nog met één akkefietje: het spontane, nare antimetrietje.…

Loop nog een klein stukje mee Ik kan haast niet meer Nee, je hoeft mij niet te dragen Tijdens deze allerlaatste wandeling Ik voel mij intens gelukkig Nu je hier vlak bij mij bent Laat mij nu maar los Ik ga nu naar het onbekende Nee, je hoeft niet te huilen Dat hebben we samen al gedaan Ik voel mij rustig wegglijden In de stilte van de dood…

Jou verlaten was niet meer dan een handomdraai en tijdelijk de schemer je hardvochtige terugkeer was zoveel meer onverstaanbaar maar niemand verliest zich in in tijdloosheid lang of in stilte even wandelen wij in de schaduw over zomerresten van het veld het vacht van kale bomen wachtend op de sneeuwballade van gesmolten pijn buigen doe…