Alle inzendingen over Weer het weer

Ik zeg dit elke keer maar weer en weer. Ik heb geen zin meer. Terwijl het leven aan mij voorbij raast, Terwijl oude bekenden de muziek iets harder zetten, Terwijl de lucht in mijn longen blaast. Ik heb geen zin meer, geen zin meer, geen zin meer. Ik zeg dit elke keer maar weer en weer. Ik heb echt geen zin meer.…

Door 't weer' wordt vaak het 'ijs' gebroken bij de meest deftige ontmoeting. Er wordt zelfs over 't weer' gesproken bij de meest vluchtige begroeting. Over 'het weer' te kunnen praten vulde reeds ontelbaar veel hiaten. En de weerman zou 't voor geen miljoen zonder 'het weer' willen doen.…

“Daar bent u weer met weer dezelfde klachten En het is waar, u staat hier in uw recht, Daar u een uitkering is toegezegd Waar u tot u een ons weegt op kunt wachten, Maar zo begint u aardig af te slanken En dat hebt u dan weer aan ons te danken.”…

Ons doodgewoon bestaan moet vast weer wachten Dat is voor menigeen dan wel een strop Maar het milieu knapt er nóg meer van op Natuur put trouw uit eigen oude krachten Zij gaat weer groeien, altijd weer ontbloeien Mits wij ons niet te veel met haar bemoeien…

het wroegen beklijft zo aan mijn fysiek en verder dan diepe rimpels kan ik duiden vanuit mijn kruin tot in mijn geluidloos kermen getrokken groeven van spierloos eigen vuist weer en weer en weerom…

Wind, weken-, weekendenlang woeste wilde wind wat ’n weer! wat wordt ´t weer? waardeloos weer windhozenweer waterige wegen wat ´n waardeloze winter ´t wordt ´t weer, weer beter tegen beter weten in zeker weten in de lente?, in de zomer?…

En nu 'k mijn mensenleed heb weggeschreid, En weer, en weer, en weer - nu 'leer ik rijzen Uit slik van werelddwarrel met gepeizen', En 'k zie, 't was alles hoogste Werklijkheid.…

En nu 'k mijn mensenleed heb weggeschreid, En weer, en weer, en weer - nu 'leer ik rijzen Uit slik van werelddwarrel met gepeizen', En 'k zie, 't was alles hoogste Werklijkheid.…

Welkom de geur van nieuw leven met weemoed verweven In klein gekant alleen, zonder verwant Herschapen en zo gewild weer kind, weer vreemd, zo mild Ieder jaar weer, verwondering zo teer zo pril, zo stil Er is geen verweer…

Als golven worden wij weggeworpen en stromen weer terug en weer en weer. Geen wonen hier, geen gisteren of morgen maar enkel nu en daarin geborgen. Tot geen woorden bereid, enkel een vuur dat niets verbrandt en toch blijft branden. Geen beeld of teken, enkel niets.…

als ik de ogen sluit ben je mij het dichtst nabij ten voeten uit daar leid je mij naar diepten van de tijd weer samen weer terug doe ik ze open ben je weg onzichtbaar in het hier en nu geen dood kan jou uit mij laten verdwijnen behalve dan de mijne…

Routine. weer Poëzie. weer God. werkwoorden, werkuren, werkelozen, werklustigen... Adem. In ademen. Uit ademen. Proces. Levensproces - Poëzieproces.…

De dood heeft je meegenomen niet naar de zee of naar een graf maar naar de droeve stilte van een bos daar ben je uiteengevallen je bestaat niet meer de resten zijn vergaan maar de herinneringen zijn sterker dan ooit het lijkt of je weer danst weer naar me lacht mijn haren streelt zo eenzaam in dit spiegelspel.…

het is weer ja het is weer nee het is weer mooi weer buiten --------------------------------------- uit: 'Met huid en hand', 1959.…

Ik moet je wat vertellen want, 'k Bén er weer, 'k Ben weer thuis, heb jullie zó gemist... 'k Open de p.c., Zie ál die mail.... Hártverwarmend om zó te worden gemist. Maar.... Ik bén er weer, 'k Ben weer thuis, alhoewel geen 100%. 'k Bén er weer, de rest gaat vanzelf, want ach... álles went?!…

Maar ook al mist het aan de grond, ijzelt het fors en vriezen alle wegen op, als zij van het weer bericht met haar warme mond, begint de dooi en komen de bloemen uit de knop.…

...waar ik graag kom sinds jij een bord met felle kleuren langs mijn hoofd tegen de muur op smeet en alles wild ging geuren Net als een bed een mens opeet nam zweet het van ons over het druppelde in stukjes pijn en geluk langs mijn haren op je wangen uit je knieholten in mijn handen het scheurde uit mijn hart in jouw armen en jij voelde…

als ik nooit meer kan zijn en ongestorven steeds maar weer in de nacht verglijd.…

De tijd is niet terug te draaien je wilt doorgaan waar het eens is verstomd, herinneringen vervagen langzaam tot het opeens weer tot leven komt.…

Ach Nederland met je jaargetijden Waar waaiende wolken de zon bevrijden Waar regen klettert tegen ramen Waar donder en bliksem regeren samen Waar stormen razen over het land Waar kinderen schaatsen hand in hand Waar stranden gevuld zijn met mensen Ik zou me geen ander weer willen wensen Dan het weer dat ik hier ontmoet Want juist…

Pilsje pakken Het was zo de gewoonte een pilsje na het werk de kroeg was druk en overgoten de ruimte beperkt de druppel was de aanstoot het sorry ongewenst En voor hij het wist stond hij buiten praten wilden zij niet gedogen hij kon zich nauwelijks weren de klap zag hij niet aankomen het werd duister voor zijn ogen…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…

ik sta en zit vast in de maalstroom hoop dat tijdelijk tegelijk duidelijk is dit blad meer dan mijn bloedstroom is zowel een baby als een grijsaard is een rondvliegende bruine voedselstroom als een vlieg die even op de rug is geeuw geweest een ander in een droom die begint en het einde van alles is een ziekte en pijn van ontploffing is palindroom…

Op dagen zoals dit - zonnig met mentale wolken - Wil ik een weerman Met een accurate voorspelling Van de lokale bui Boven mijn hoofd…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

Weer heb ik iets van 't vrolijk kind, Die 't leven zag, in rozentint, Een korte, blijde morgen. Mijn harpe beeft, Mijn harte leeft Een zalig liefdeleven! Daar, wie mij griefde, daar, mijn hand! En neem mijn liefste bloem ten pand, Dat ik u heb vergeven.…

Orhan Pamuk Niet langer veilig Om wat hij denkt Zegt en schrijft Waar is R-E-S-P-E-C-T Toch gebleven? R-E-S-P-E-C-T Eerbied slechts Voor een ander (Nieuw) leven Waar is R-E-S-P-E-C-T Toch gebleven? Baan van schrijver dezes Hufterig en onbeschoft Na een ernstige Ziekte gejat Daar ik gewóón Wil(de) leven...!…

Gisteren om twaalf uur was het overal droog Behalve op mijn terras Ik dacht zo: met de zwakke hoge drukwig boven onze streken neem ik maar eens de hogedrukreiniger en spuit het terras schoon Het was een opklaring in zuidoostelijke richting…

De zon schijnt guitig als een citroen perst hij sprankelend sap in het glas van mijn ogen. De bloemen geuren jou en ik zalf mijn zinnen met zonnebrandolie glimmen spieren luid. De zondagse kermis blijft vandaag binnen. Ik zoen aan je lippen en lach om vrolijkheid. Het Hollandse zeeklimaat gaat naar de knoppen we springen een voor…

twee planken, twee meter lang, op rughoogte en verticaal twee doorgebogen, op konthoogte, horizontaal gehecht zonder notie aan twee stukken beton dragen mij in de passerende zon ik was maar even gaan zitten kan wel op haar gaan zitten vitten het leidt deze keer toch niet tot zomerse hitte ze komt wanneer het wordt voorspeld en dat is deze…