fantasierijke stroomversnelling
ik heb je over mijn diepste geheimen verteld
er is geen afweergeschut
of raketinstallatie
alleen die heilige bloem
uit de bloembollenteelt
het melancholieke zaad van de macho
en de rillingen van mijn verlangend hart
maar jij bent geen macho
en ik geen verlangende vrouw
we zijn twee omarmende mannen
daar bij de Wolga…
Het is niet minder mystiek
omdat het uit het hart komt
die bruisende liefde van de Wolga
waar de wolven huilen in het bos
en ik van mijn tranen jenever maak
nu mijn boek geopend door jou ademt
over het verlangen naar jouw torso
het steigeren van jouw liefdeszwaard
terwijl mijn weemoed snakt naar zuurstof
bezweet in mijn eenzame zomerbed…
er liep een kat over de weg
over de wolga
die mijn weg
naar huis geworden is
schots en scheef de tegels van de zee
de wind die zit verdraaid
die zit verdraaid niet mee
er liep inkt er lopen
woorden uit mijn pen
die mijn stro
mijn laatste halm geworden is
het droogt niet op
en vloeit naar alle dingen uit
ook nog muziek door heel mijn…